Hoe diep moet je vallen?

Badend in het zweet werd ik wakker. Het duurde even tot ik mijn oriëntatie terug vond, en mijn ademhaling en hartslag weer kalmeerde terwijl ook mijn spieren zich weer ontspanden. Het was maar een droom, vertelde ik mezelf. Ik kende deze droom al goed, omdat ik hem al zo vaak had gehad. Het was maar een droom, een enge droom, en het was nog donker. Terwijl ik langzaam weer wegzakte, begon het keer op keer opnieuw. Ik viel.

Geen houvast

Verschrikt greep ik om me heen, om te ontdekken dat mijn handen nergens houvast vonden. Wat was er gebeurd? Plots was alles veranderd. Het was pikdonker, te donker om iets te zien. En om mijn lichaam heen voelde ik alleen maar lucht stromen. Mijn maag verkrampte, met dat weeïge gevoel dat ik zo goed kende van de achtbaan. Het was alsof ik viel, maar hoe diep moest dat gat zijn, dat ik zolang kon vallen? In de verte zag ik een klein lichtje opdoemen alsof het nog heel ver was.

Ik werd bang, want als ik viel zou ik ergens moeten neerkomen. Het lichtje werd langzaam iets groter, maar bleef ver weg. En hoe lang ik ook viel, het licht bleef veraf. Het moet heel lang geduurd hebben, misschien wel dagen of weken. Ik viel, en viel, maar nooit kwam ik zelfs in de buurt van neerkomen. Langzaam kwam het besef dat ik misschien wel nooit zou neerkomen, en begon ik te wennen aan het vallen. Eigenlijk was vallen helemaal niet zo erg, zelfs wel prettig.

Mijn angst ging over het pijnlijk hard neerkomen. Toen deze angst eenmaal kalmeerde, de landing kwam per slot nooit dichterbij, kwam er heel voorzichtig wat ruimte voor nieuwsgierigheid. Dit kende ik niet. Ik begon nieuwsgierig te worden. Nieuwsgierig naar dat licht dat ik nooit leek te bereiken, maar wat er altijd was. Het licht trok me. Ik wilde erheen. Maar wat ik ook deed, ik bereikte het niet. En na, wat voelde als, een eindeloos wachten, kon ik niets anders doen dan aanvaarden dat het zo was.

Plots werd ik wakker, mijn bed nat van het zweet. Ik voelde de veilige warmte van de matras en het dekbed om me heen. Ik was weer gewoon thuis. Zo ging het keer op keer opnieuw. Het werd een vertrouwd ritueel, deze droom van het vallen en het licht.

Intuïtief ontwikkelen

Tijd verstreek en de droom werd een vage herinnering, tot ik tijdens een cursus intuïtieve ontwikkeling (2004) mijn eerste orakelkaart trok. Het was een kaart van het Medicijnkaarten orakel: de zwaan. Ik begon de tekst te lezen, terwijl mijn mond als vanzelf steeds verder open viel.

Zwaan…
De kracht van de vrouw,
die de Heilige Ruimte betreedt.

Die de toekomst aanraakt,
een eeuwige genade brengt.

Ik las ook de beschrijving, zoals die ook te lezen is op deze pagina van Loesje.

Ik voelde en wist: Dit gaat over mij! Het gat, mijn gat, waar ik al zolang in woonde, eindelijk kreeg alles betekenis. Ik was de lelijke eend geweest en het was tijd om een mooie zwaan te worden, het was tijd om mijn spirituele ontwikkeling te omarmen en me in de stroming mee te laten drijven. Het was tijd om uit de veilige cocon te komen, en de heelheid te vinden, te luisteren naar mijn intuïtie.

De cocon uit

Ik zit nu weer in een overgangsperiode. Opnieuw moet ik de cocon uit, alle veiligheden loslaten, ontspannen in het nieuwe, in het onbekende. En na de weerstanden die ik voelde, en de angst die ik nog steeds een beetje voel (het is per slot best spannend, dat onbekende), begint in de verte ook weer dat licht te schijnen.

Ik weet dat ik op de goede weg ben, maar heb nog geen idee hoe de weg verder zal lopen. Het zijn van die groei-impulsen die je misschien het best zou kunnen omschrijven als vallen. Het zou natuurlijk mooi zijn, als ik zou kunnen zeggen dat ik er voor kies, maar dat zou niet de hele waarheid zijn. Zoals alle vallen, komt het meestal onverwacht, en zonder bewuste keuze.

Het moment van vallen is gekomen

Althans, zo begint het. Wanneer je merkt dat het moment van vallen is gekomen, is er daarna een moment waarop vertrouwen groeit, en nieuwsgierigheid ontstaat. Het is dat moment waarop we het nieuwe aanvaarden, en we besluiten ervoor te kiezen. Naar onszelf zeggen we graag dat het een eigen keuze was, maar als we goed kijken, is het niet echt een keuze geweest. Het was gewoon tijd. Het oude paste niet meer, en het nieuwe begin was nog te onbekend. Het enige wat we zeker weten, is dat we verder wilden en dat er geen terug meer is.

Heb jij in je leven ook zulke momenten gehad? Momenten waarin je geduwd werd naar vertrouwen, ofschoon je je nog niet helemaal klaar voelde? Zo’n moment van verder gaan tegen wil en dank, alsof je viel? Deel het hieronder, ik ben erg benieuwd naar je verhaal.

n.b. Dit verhaal is geschreven in januari 2015. Het gaat erg goed, ik ben blij met mijn keuze, in het diepe te springen! En nu anno juli 2018 breekt er weer zo’n moment aan…. Ga ik ervoor?

✔ Deel ✔ Reageer