Soms maken we hele bijzondere gebeurtenissen mee, gebeurtenissen die verrassen, verbazen en verwonderen. Dit persoonlijke verhaal gaat over zo’n gebeurtenis in mijn leven. Het speelt zich af in het jaar 2006 en zelfs nu, nog lang erna, is het een mooie levende herinnering met contacten die ik koester. Was het een visioen, een herinnering, was ik aan het channelen, of was het iets heel anders? Wat het ook was, voor mij is het een dierbare herinnering vol mooie momenten. Ga je met me mee?
In 2006 wilden mijn gezin en ik op zomervakantie naar Spanje, het land dat al sinds mijn 18de echt ‘mijn’ land is. Vlak voor de vertrekdatum leek onze reis opeens niet door te gaan. Eerst kwam het door ons gekozen reisbureau vrij negatief in het nieuws en vervolgens werden we gebeld dat de bestemming overboekt was en onze reis niet door kon gaan. Daar zit je dan, voorpret in duigen en je vakantie opeens niet meer mogelijk.
Inmiddels was het al juni, slechts een paar weken voor het geplande vertrek, en steeds als we iets vonden in Spanje, bleek dat al uitverkocht. Spanje ging dus niet door en noodgedwongen weken we uit naar Turkije, naar een kustplaatsje met de naam Side/Kumkoy. Ik had er nog nooit van gehoord en je kunt je wel voorstellen dat ik best teleurgesteld was, want mijn land is en blijft Spanje (en mijn middelste dochter, Larissa, woont en werkt er inmiddels).
Ik was nog nooit in Turkije geweest en we waren niet echt enthousiast, want ook Turkije was op dat moment niet echt positief in het nieuws. We werden echter verzekerd dat het in die kustplaats veilig was (ik wil natuurlijk wel strand en zee dichtbij), dus vol goede moed pakten we onze koffers in.
Op plaats van bestemming
Laat in de avond kwamen we aan op het vliegveld van Antalya. Een bus bracht ons naar het appartementencomplex Güneşli (nu Rainbow Castle). Ik had ondertussen behoorlijke hoofdpijn gekregen van de reis en het was erg warm en we roken een rioolgeur bij het appartement. Een misselijkmakende geur waar ik niet blij van werd. Na een paar uurtjes geslapen te hebben en een lekker ontbijt, knapte ik gelukkig weer helemaal op. Het werd dus tijd om te ontspannen en de omgeving te verkennen.
We liepen eerst naar het centrum van Side, waar mijn drie dochters, Serena, Larissa en Tessa (toen 16, 13, en 9 jaar), al gauw begonnen te klagen over de warmte. Ze wilden dolgraag naar het zwembad om af te koelen. Zelf kan ik erg goed tegen warmte, maar dit was slechts de eerste dag en er was nog genoeg tijd om te ontdekken. We besloten dus om terug te gaan en ik liep voorop terug naar ons appartement, waar het zwembad was.
De meiden waren al gauw heerlijk aan het spetteren in het water en kregen natuurlijk snel nieuwe vriendjes en vriendinnetjes. Mijn toenmalige partner en ik zaten genietend toe te kijken. Ik had hem verteld dat ik nog nooit in Turkije was geweest, maar hij was daarover verbaasd, want hoe kon ik dan de weg zo goed weten?
Ik keek hem aan en besefte opeens wat er was gebeurd. Het was inderdaad mijn eerste keer in dat prachtige land en inderdaad wist ik feilloos de weg door de wirwar van winkelstaatjes terug naar ons appartement. We hadden zeker een half uur gelopen. Vreemd. Ik had er tot dat moment helemaal niet bij stil gestaan.
Een visioen
Een paar dagen later ging ik samen met Larissa terug richting het centrum. Inmiddels hadden we het allemaal naar onze zin op onze onverwachte vakantiebestemming. We kwamen onderweg de ruïnes van de oude stad Side tegen en ik werd er als ware er naartoe getrokken.
Na er wat rondgelopen te hebben, ging ik in de brandende zon zitten op een groot rotsblok. Met mijn handen zat ik daar wat dromerig met witte steentjes te spelen, die op de grond lagen. Larissa stond wat verderop in de schaduw.
Dat was het moment waarop alles veranderde. Ik kreeg een visioen, het leek alsof alles om me heen veranderde. Ik was mezelf en ook weer niet en zat op een kleed, op een groot stenen plateau. Ik was een wat stevige vrouw met lange bruine rokken aan. Kinderen kwamen aanrennen. Ik gaf ze een stuk brood, waarna ze weer speels en lachend wegrenden.
Het visioen duurde maar kort, want Larissa riep al dat ze toch eigenlijk weer verder wilde lopen omdat het zo warm was. Verbaasd kwam ik dus weer terug in het hier en nu
Ik besefte toen dat ik hier eerder heb geleefd, dat ik weer ‘thuisgekomen’ was. Wat een geweldige ervaring! Het stukje steen dat ik op dat moment in mijn hand had (de fossiel in de foto) nam ik mee en ik besloot dat ik het later in het appartement nog eens wilde “voelen”.
Vergeten?!
We hebben twee heerlijke vakantieweken gehad die zomer. Excursies waren helaas niet mogelijk, vanwege de toenmalige onrusten in Turkije, maar toch was het een hele fijne vakantie en als je nog wat meer wilt lezen, dan kan je ook het artikel Tekens van boven en Déjà vu, heb jij dat ook reeds gezien nog eens lezen.
Naarmate de vertrekdatum naderde, nam ik me steeds voor om de steen die ik had meegenomen nog terug te brengen naar waar het vandaan kwam, maar telkens kwam er iets tussen. Zo gebeurde het dat de steen mee is gegaan het vliegtuig in en dat ik hem meenam naar Nederland. Het huilen stond me nader dan het lachen, toen ik het land weer moest verlaten. Ik was inmiddels erg gehecht geraakt aan deze mooie plek en deze mensen.
Een jaar later besloten we om weer naar Side te gaan, naar hetzelfde appartementencomplex. Iets wat ik normaal gesproken niet zou doen, twee keer naar hetzelfde oord gaan. Zodra we boven Turkije vlogen, had ik alweer een gevoel van thuiskomen. Van ontroering moest ik mijn tranen wegslikken. Mijn dochters zagen weer veel van hun vriendjes en vriendinnetjes terug en wij ontmoetten hun ouders, met wie we in Nederland contact hadden gehouden. Erg gezellig!
De steen had ik weer meegenomen, want hij hoorde in Turkije, dacht ik, maar echt, telkens vergat ik de steen weer mee te nemen en/of terug te leggen als we langs de ruïnes liepen. Zelfs in de bus, die ons 2 weken later terug naar het vliegveld zou brengen, had ik de steen nog even in mijn hand en nam me voor het dan maar in een tuintje met mooie bloemen nabij het vliegveld van Antalya achter te laten, om het daarna in de drukte, van het koffers pakken, kinderen in de gaten houden en naar de juiste vertrekhal lopen, weer te vergeten. Hij ging dus weer mee naar Nederland.
Mee naar huis
In het vliegtuig had ik de steen vast en besloot dat hij bij me hoorde. Mijn ontkenningsfase was voorbij. De steen hoort bij mij en herinnert me aan vervlogen tijden. Als ik hem nu vastpak, zie ik zon, zee en strand en witte gebouwen en voel me blij worden.
Zielsherkenning
Ik heb nog niet gesproken over onze ontmoetingen met twee Turkse jongens, waar ik een onverklaarbare band mee kreeg. Het voelde alsof het ooit mijn zonen waren. Mijn oudste dochter had een sterke klik met de één van hen en de andere jongen, genaamd Bekir, noemde me zelfs Mamam (betekend ‘mijn moeder’).
We begrepen elkaars voertaal niet, maar dat was ook niet nodig. Afscheid valt zwaar als je zo verbonden bent. Mijn hart brak dus toen we afscheid moesten nemen om weer terug naar huis te gaan. Ik zag hem huilend de bus achterna rennen en via internet is er nog lang nadien contact geweest. Helaas is dat inmiddels wat verwaterd.
Was het ‘toevallig’ dat we in Turkije terecht kwamen, in plaats van Spanje? Inmiddels denk ik van niet.
Reageren? Wat leuk, dat kan hieronder…
Prachtig verhaal Tineke, het ontroerde mij.
Ik kom ook graag in Turkije, ik voel mij er ook thuis ben er nu al 4 jaar niet geweest, maar ga vast nog terug
Dankjewel voor het delen.
Mooi en bijzonder Coosje, dat het je ontroerde. Herkenning van het mooie wat het land te bieden heeft. Dankjewel voor je reactie.
Vond het een pracht verhaal, dat je hebt beleefd, en dat het jaren bij je is blijven hangen.
Dankjewel dat ik daar getuige van mocht zijn, omtrend jou ervaring.Groetjes Harmina.
Dankjewel voor je reactie Harmina. Fijn dat je het ook zo meebeleeft. Voor mij is een blijft het inderdaad een bijzondere ervaring.
Bij het lezen van de eerste alinea kreeg ik al kippenvel. Prachtig en zwaar moet het geweest zijn het land in te komen maar ook weer te moeten verlaten. Dat je die steen steeds vergat is natuurlijk logisch, want het is een deel van jou, dus hoort het waar jij bent.
En Side is inderdaad een prachtige badplaats, maar vooral Oud Side vond ik ontzettend mooi met die witte grote stenen bij de ruïne en de tempel.
Dankjewel voor je reactie Inge. Ik was al een langere periode van plan dit verhaal op te schrijven, maar doordat jij me een berichtje stuurde toen je daar onlangs op vakantie, was dat het laatste zetje.