Vele jaren geleden hadden we een lapjeskat, met de naam Mormel. Het was heel verdrietig toen we die verloren, en lang daarna hebben we geen kat meer gehad. Misschien weet je al dat ik weet dat reïncarnatie bestaat, maar het was toch een verrassing om jaren later te ontdekken hoe Mormel zijn weg naar ons had teruggevonden. Ik laat je het graag meebeleven…
Een nieuwe mormel
Het was eind 1999 dat ik Mormel kwijtraakte. Ik was daar best erg van ondersteboven, en het heeft lang geduurd eer ik weer een kat ben gaan zoeken. Op 4 maart 2011 was het zover. Ik had inmiddels mijn hond Yara al, en verlangde al jarenlang naar weer een kat. Het liefst een kitten, natuurlijk, want wie kan zo’n lieve kleine pluizenbol weerstaan? Het is ook gemakkelijker voor een jong katje om te wennen aan de al aanwezige grote hond Yara (en omgekeerd).
Na wat rondkijken op Internet kwam ik bij een aantal dierenasiels in de omgeving. Ik had bedacht (noem het visioen) dat ik op zoek moest naar een klein rood katertje. Alleen al de gedachte deed smelten, en ik moest hem gaan ontmoeten! Na wat zoeken vond ik de kater bij een asiel dat wat verder weg lag, wel een uur rijden. Geen probleem, dus nadat het asiel bevestigde dat het katje er nog was, sprong ik meteen in de auto en reed erheen.
Het dierenasiel
Eenmaal daar aangekomen hoorde ik dat katertje een zwak hart had en zichtbare eczeem, dus besloot ik met pijn in mijn hart om nog even verder te kijken. Het was zeker niet omdat ik geen kat wil die speciale verzorging nodig heeft, dat zal je hierna ook merken, maar ik wist dat Yara flink tekeer kan gaan en was bang dat zo’n klein katje zich dan letterlijk dood zou kunnen schrikken. Ik wilde dat hem (en mezelf) liever niet aandoen, en zo’n aandoenlijke kitten vindt vast elders een mooi nieuw thuis. Het eerdere verlies had me geleerd dat het geen pretje is om een kat waaraan je gehecht bent los te laten.
Ik keek verder in het asiel, maar kwam daarbij niet tot een keuze. Ik begreep op dat moment niets van mezelf. Normaal gesproken zou ik ze het liefst allemaal wel mee willen nemen, groot kattenliefhebster die ik ben, maar nu kwam ik er niet uit. Dus besloot ik, na ruim een uur katten aaien, kijken en knuffelen, zonder kat weg te gaan.
Aandacht trekken
En toen gebeurde er iets. Net, terwijl ik naar buiten ging, hoorde ik plots een hard gemiauw dat me deed stilstaan. Ik keek in de richting van het geluid, en zag in een van de kooien een volwassen broodmagere schildpadpoes. Ze had me gezien en deed hard haar best om mijn aandacht te trekken. Dat was gelukt.
Ik probeerde haar, met mijn vingers tussen de tralies door, te aaien, wat niet zo goed ging. De medewerkster kwam erbij om haar uit de kooi te halen, waarna ik bij de kassa op een stoel ging zitten met de poes op schoot. Wat was ze ontzettend mager! Haar vacht was schilferig en vettig, en ze spinde alsof haar leven ervan af hing. Ik bedacht me geen moment! Dit was de kat die ik wilde. Er was geen twijfel mogelijk! En de poes ging mee naar huis!!
Shiva
We noemden haar Shiva. Shiva was anderhalf maand eerder gevonden, samen met de rode kitten waarvoor ik was gekomen (toeval?). Ze kon niet de moeder zijn van de rode kitten, want ze was al gesteriliseerd. Shiva doet haar naam eer aan! Ze heeft een huis vol personeel en een Goddelijke status.
Ergens hebben we toen al geweten dat Shiva een reïncarnatie van Mormel was. Mijn dochter Larissa en ik hadden ons dat al een aantal keren afgevraagd. Helemaal zeker wist ik het toen nog niet, omdat ik niet zeker wist of ze was overleden (ik moest haar achterlaten bij een ex), maar ergens wisten we van binnen al dat Shiva gewoon Mormel was in een nieuwe gedaante. We voelden dat Mormel naar ons was teruggekomen. De echte bevestiging moest echter nog komen.
Meditatief visioen
Zoals je waarschijnlijk al weet, leid ik al jarenlang regelmatig meditatie-avonden, waarvoor ik zelf de meditaties schrijf. Dus toen ik wat later een avond aan het voorbereiden was en de onderstaande tekst schreef, zag ik dat ook gebeuren.
Links van je komt een dier aangelopen, en wat voor dier het ook is, het voelt alsof hij bij jou hoort. Het dier heeft een boodschap voor jou, luister, hoor, weet, zie of voel maar goed.
Terwijl ik het schreef, kwam er (in mijn innerlijk zicht) een poes op me af lopen. Eerst was het Shiva, vervolgens veranderde ze in Mormel, en toen weer in Shiva en zo ging het maar door. Dat was mijn antwoord. Ik raakte erg ontroert, en herinnerde me hoezeer ik Mormel eigenlijk al die tijd had gemist. Mormel is nu weer terug en heet nu Shiva. Ik ben nu nog blijer met Shiva dan ik al was!
Shiva is erg ziek geweest en heeft ook nog maar een deel van haar gebit wat eten lastig maakt. En als ze haar keel openzet, vraag je je af waar zo’n poesje dat geluid allemaal vandaan haalt. Het gaat goed met Shiva. Ik hoef maar te gaan zitten, en ze springt op mijn schoot. Leeftijd is moeilijk in te schatten, maar dat ze oud is, staat vast. Mager is ze nog steeds, maar ze heeft inmiddels een gezonde glanzende vacht en ze laat haar wil duidelijk weten, zoals alleen katten dat kunnen. Ze is en blijft zeer speciaal. En ik wil haar niet meer kwijt!
n.b.
Helaas, Shiva is overgegaan op 14 juli 2015. Ik heb haar 4 mooie laatste jaren kunnen geven. Mijn hond Yara overleed op 21 september 2021 op 16 jarige leeftijd.
Een dierentolk nodig? Klik dan hier. Leren communiceren met dieren? Klik dan hier .
Hier mijn verhaal over mijn kat Gismo (Gissie) een oranje kat. Ik heb hem 2013 in heb moeten laten slapen op 6 jarige leeftijd. Toen ik hem net in had laten slapen en zelf hem besloot te begraven, had ik de eerste paar weken het sterke idee dat ik hem nog regelmatig op de leuning van de bank zag lopen en in mijn ooghoek zag ik dan nog een oranje staart langs gaan. Dit hebben mijn moeder en ik regelmatig gezien tot ik ging verhuizen.
Ik heb me in die tijd niet echt meer kunnen hechten aan katten, ik heb ze nog wel gehad, maar zo als me moeder dan zei zo’n kat als Gissie vind je nooit meer, bleef me ook vaak achtervolgen. Nu wilde ik de katten ook niet vergelijken met Gismo maar ik bleef daarbij toch Gismo missen waardoor. Ik besloot helemaal geen katten meer te nemen. De jaren gingen voorbij tot dit jaar toen ik als verassing voor mijn dochter een kitten aanschafte. Simba, een oranje kater van 8 weken oud. Het liefst wilde ik Simba samen met een andere kitten, maar dit was helaas niet mogelijk. Gezien de moeder poes weer zwanger bleek te zijn wilde ik daar een kitten van nemen. De eigenaresse van mama poes liet weten na een paar maanden dat de kittens geboren waren ik mocht langs komen. Ik ging dus langs en in de eerste instantie kon ik niet echt kiezen tussen 2 oranje kitten broertjes, tot het ene kittenbroertje me krapte en de ander me neus begon te likken, waarop zelfs de eigenaresse van de poes zei: dat katje past bij je dus baby Loki ging mee naar huis. Nu een maand later moet ik zeggen dat ze gelijk had, want hij heeft bijna precies het zelfde gedrag als mijn Gissie had en vanochtend noemde ik Loki per ongeluk Gissie en hij reageerde op die naam hij mauwde en kwam gelijk bij me, misschien wil ik wel te graag dat het Gismo is. Ook omdat het morgen 8 jaar geleden is dat ik de moeilijke beslissing heb moeten nemen Gismo in te laten slapen. Gissie en ik waren 2 handen op één buik.
Toen ik Loki nam was het nog niet bekend hoe Loki was, maar ze hebben qua uiterlijk niks van elkaar weg, maar qua innerlijke des te meer. Zou dit mijn Gissie kunnen zijn?
Hoi Debby, wat een mooi en bijzonder verhaal. Je vraagt me of Gismo terug is gekomen in de gedaante van Loki. Ten eerste, hebben de namen Gissy en Loki dezelfde klanken, waar een kat naar luistert, het kan heel goed zijn dat Loki dus op de klank reageerde. Verder zou je bij mij een reading kunnen aanvragen met je vraag. Hoe dan ook, geniet van Loki, want ja, iedere kat is uniek, dus een tweede (zelfde kat/ karakter) vindt je sowieso nooit weer. daarbij komt, dat oranje katers veelal hetzelfde karakter hebben net als bijvoorbeeld schildpadpoesjes 😉
Hallo Tineke,
ik heb zojuist jouw eerste verhaal gelezen. Het verhaal van Shiva, de gereïncarneerde kat, sprak me ontzettend aan. Iets soortgelijks hebben wij ook meegemaakt, jaren geleden, ik weet niet meer precies wanneer. Ergens in 2015 kwam er een kat aanlopen. Ze was nog vrij jong en heel erg mager. ‘s-Nachts hield ze de hele buurt wakker met haar gemiauw!
Nu moet je weten dat ik totaal niets met katten had maar deze kat was wel heel bijzonder. Ze bleef maar terugkomen en ik zei tegen mijn dochter (dierenartsassistente) ” Ik wil niet dat je haar gaat voeren, we moeten de eigenaar zien te vinden en haar terugbrengen.
De dagen erna hebben we alles gedaan om de eigenaar te achterhalen maar zonder resultaat. De kat bleef maar terugkomen en miauwen, ze had duidelijk een boodschap voor ons. Mijn gevoel zei me dat ze ons wilde vertellen dat ze bij ons hoorde en dat wij haar binnen moesten laten.
Op een dag, ik weet het nog goed, mijn partner en ik zaten op de bank in de woonkamer een kop koffie te drinken, mijn dochter was naar het werk en toen ik eventjes omhoog keek zag ik haar zitten bij de klapraampjes boven de achterdeur naar de tuin die allebei open stonden. Ik keek haar aan en snel weg en zei tegen mijn partner: “nu moet je even niet kijken. De kat zit daar aan het raampje en ik voel dat ze zo meteen erdoor naar binnen springt. Het is duidelijk dat ze bij ons wil zijn!”
Ik had het nauwelijks uitgesproken en jawel hoor……ze sprong erdoor en was binnen. Ze had bereikt wat ze wilde. Zij had ons uitgezocht en vond dat ze bij ons hoorde. Vanaf dat moment woont ze bij ons en ze is zó dankbaar en lief.
Toen we ons afvroegen welke naam we haar zouden geven kreeg ik gewoon door dat we haar “Daisy” moesten noemen. Als ik eraan terugdenk hoe bijzonder dit moment was dan denk ik ook vaker dat het een reïncarnatie is van een van onze konijnen haha… maar ik zou niet weten welke. Ik heb voor mezelf geen bewijs zoals jij Tineke, alleen mijn gevoel vertelt het me.
Toen de kinderen klein waren zijn we begonnen met twee konijntjes (twee vrouwtjes), later zijn we verhuisd en vonden het leuk om er nog twee bij te kopen. Helaas hadden ze ons een vrouwtje én een mannetje verkocht, met als gevolg dat we binnen een mum van tijd zeven jonge konijntjes erbij hadden die later op enkele jaren tijd allemaal op “onverklaarbare en mysterieuze wijze” zijn overleden.
Dankjewel voor deze ontroerende bijdrage Sonja. Bij de vraag of Daisy een eerdere konijn van je was, dan zegt een innerlijk weten ofwel zielsherkenning vaak meer dan genoeg. Ik heb even gegoogeld: Daisy betekent in het Engels “margriet, madeliefje”. Het kan een roepnaam bij Margaret (Margaretha) zijn, denk aan de bloemennaam “margriet”…. Laat mijn geboortenaam nu ook Margaretha zijn 😀
Geef Daisy een dikke knuffel van mij!
Daisy, desiderata Desiree Desiree desiderata verlangen gewenst 🙏😊
lieve Tineke
Mijn verhaal over Milou onze witte poes. Het is nu ruim 20 jaar geleden dat mijn zoon John kwam vertellen dat hij Milou naar het asiel zou brengen. Ik vroeg “waarom John?” Nou mam vertelde hij: Sabine (zijn vrouw ) wilde hem niet meer, de poes Milou! Milou ging bij de pasgeboren Baby Emiel in het wiegje liggen en dat vond ze niet prettig.
Je begrijpt nu wel dat ik toen zei geen asiel breng hem dan maar bij ons. Wij hadden toen twee katten een al 14 jaar en nog een jong van een jaar .Hoe meer hoe beter dacht ik we hadden toen ook de ruimte met een grote tuin. Hij heeft Milou die zelfde dag nog gebracht en ze was erg schuw en bang zat onder de gekste plekjes als je haar maar niet kon zien!
Twee weken erna is onze zoon John verongelukt! Milou kwam uit zijn schuilplaats en kwam op een stoel naast me zitten, ongelooflijk na zich twee weken te hebben verstopt. Ze werd aanhankelijk en zeer waardevol voor mij. Ze was toen 2 jaar toen ze bij ons kwam en ze was 8 jaar dat ze met haar achterpootje in een klem is gekomen en dat moest worden geamputeerd! Ze kon er goed mee overweg en klom op de schutting enz.
Toen wij in dat jaar verhuisden, was ze plotseling verdwenen en na 4 weken kregen we bericht dat Milou door een dierenarts langs de weg gevonden was en zeer vermagerd. Wat waren we blij dat ze gevonden was. We namen haar in goede gezondheid weer mee, nog jaren plezier van haar gehad.
Toen Milou van ouderdom zich zelf niet meer verzorgde en dement werd, moest ze weer naar diezelfde dierenarts. Hij heeft haar nog kosteloos drie dagen geobserveerd en toen belde dat hij voor Milou niets meer kon doen en dat ze moest inslapen (ook kosteloos). Dat gebeurde de dag erna, toen we afscheid van haar hadden genomen.
Het overlijden van Milou was op 2 juni op de verjaardag van Emiel waar Milou toentertijd voor weg moest!
Ik vind dit ook een bijzonder verhaal, verteld door mij,
Johanna !
Ik heb het met streepje meegemaakt hoewel de nieuwe streepje geen streepjes heeft maar wit met zwart haha maar ik wist het wel ,hij was in de keuken en ik in de kamer en ik dacht hoe moet ik hem nu noemen ,ik riep voor de grap streepje en hij kwam aanrennen,dus kon ik niet anders dan hemmaar streepje te noemen .hij kwam op mijn werk aanlopen hij had mij weer gevonden geweldig toch ,