Jij en ik, we zetten allemaal onze voetstappen in het zand. Als de lucht blauw is, en de grond vast, dan loop je als vanzelf. Is er echter tegenwind, een bewolkte lucht, en de bodem dreigt onder je voeten weg te geraken, wat dan?
Dan hebben we de neiging stil te blijven staan, onzeker, moedeloos, verdwaasd. Besef dat je nooit alleen bent en om hulp kunt vragen. Hulp vragen aan je medemens, een beschermengel, God, je spirituele helpers, je overleden dierbaren, kortweg, wat voor jou goed voelt. Ook ik ben er voor je!
Het prachtige ontroerende gedicht ‘ voetstappen in het zand ‘ geeft weer, dat je mag erop mag vertrouwen dat je er niet alleen voor staat als je het moeilijk hebt.
Voetstappen in het zand
Ik droomde eens en zie
ik liep aan ‘t strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen,
want ook de Heer liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door,
en lieten in het zand,
een spoor van stappen; twee aan twee,
de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij,
en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugde,
van diepe smart en hoop.
Maar als ik het spoor goed bekeek,
zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was,
maar één paar stappen staan.
Ik zei toen “Heer waarom dan toch?
Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag,
op het zwaarste deel van mijn pad…”
De Heer keek toen vol liefde mij aan,
en antwoordde op mijn vragen;
“Mijn lieve kind, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen…”
Gedicht, geschreven in 1936 van Mary Stevenson (1922-1966)
Schrijf je nu meteen in voor de nieuwsbrief, en ontvang als eerste mijn nieuwste blogs, meditaties, aanbiedingen en nieuwtjes
Geef een reactie