Met grote regelmaat wordt mij het volgende gevraagd: Als een persoon tijdens zijn/haar leven niet gelooft in een leven na de dood, kan je er dan wel contact mee maken na het overlijden van die persoon? Mijn antwoord is JA, (mits de persoon zelf ook wil) en daarbij vertel ik steevast het volgende verhaal:
De ontmoeting
Ik was drie jaar, toen mijn moeder eens in het ziekenhuis kwam te liggen. Ze kwam terecht op een zaal, waar nog twee dames lagen. Alle drie kwamen ze voor eenzelfde behandeling, wat meteen al een band schiep. Ze bleken ook nog bij elkaar in de stad te wonen en zo ontstond er al gauw een hechte vriendschap die jarenlang duurde.
De ene dame overleed helaas al in 1982. Met haar dochter Gerda ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds goed bevriend. Die andere dame overleed een aantal jaren geleden. En over haar gaat dit verhaal.
Het ziekbed
“Vroeger” was het gebruikelijk dan men de buurman/buurvouw/vrienden van je ouders met oom en tante aansprak. Zo is het mij tenminste geleerd.
De vriendin van mijn moeder, Tante T. werd op een gegeven moment erg ziek. Ze was een koppige vrouw en wilde niet toegeven aan haar naderend einde. Voor second opinion(s) ging ze naar een andere ziekenhuizen, zelfs over de grens, maar overal kreeg ze het zelfde te horen; die vervelende ziekte zou haar einde betekenen, er was niets meer aan te doen.
Heel af en toe ging ik met mijn moeder mee op ziekenbezoek. Tante wist uiteraard dat ik al jaren werkzaam ben als professioneel medium, maar in een leven na de dood, nee, daar geloofde ze niet in. We spraken er verder dan ook niet over.
Afscheid nemen
Op een zaterdagavond, het was tegen een uur of acht, belde mijn moeder mij op. Ze vertelde dat de man van tante T. haar had gebeld. Tante ging nu wel erg vlug achteruit en wilde afscheid nemen van mijn moeder. Ik sprong meteen in mijn auto om mijn moeder op te halen en samen reden we erheen.
Terwijl mijn moeder en Tante nog wat dingen tegen elkaar zachtjes fluisterden, omdat gewoon praten niet meer ging, zat ik wat buiten gehoorafstand en zag de engelen en andere overleden dierbaren van tante al om haar bed heen staan. Zo mooi en vredig!
Ook ik nam afscheid van Tante. De dag erna is ze ‘s middags rustig overgegaan.
Een stem uit het hiernamaals
Een paar dagen later, de woensdagavond voor de dag van de crematie, lag ik net in bed. En zomaar, als uit het niets, hoorde ik Tante’s stem luid en duidelijk tegen me zeggen: “Je had gelijk hoor”. Wat was ik verrast en blij haar te ‘horen’! Het kan me nog steeds ontroeren als ik eraan terugdenk.
De crematie
En zoals mijn Tante was tijdens het leven, zo was ze ook tijdens de crematie: ze had en hield de regie in eigen handen. Alles ging dan ook ‘ mis’ zoals alleen Tante dat regelen kon. Plots hoorden we muziek tijdens een toespraak, de automatische gordijnen die voor de kist hingen, gingen zomaar open en dicht, en de medewerkers van de aula renden verschrikt heen en weer, ze wisten niet wat te doen.
De aanwezigen in de zaal spraken zachtjes hun ongenoegen uit, maar mijn moeder en ik … we konden alleen maar begrijpend naar elkaar glimlachen. Dit was duidelijk het werk van Tante T.
Met een grote glimlach denk ik vaak aan haar terug.
Lees ook: “Overleden, en nog steeds aanwezig, tekens van boven”
Heb jij nu ook iemand verloren, wil je een gesprek met de hemel, klik dan hier, en leer wat ik voor je kan betekenen.
Laat van je horen!
Jouw ervaring is belangrijk voor ons. Schrijf je reactie hieronder en deel je vragen en gedachten over dit onderwerp.
Vandaag de As van mijn vader naar de boskamp gebracht, om zijn As in een biologisch afbreekbaar Urn te doen, om samen met het As van mijn moeder, dat ook in biologisch afbreekbare Urn zit, opnieuw te begraven bij mijn broer op hun gezamenlijke geliefde plek in de bloemen tuin. Mijn vraag is nu, heb ik het goed gedaan? Ik voel me zo down en verdrietig, dat ik nu vreselijk twijfel of wel een juiste beslissing is geweest.
Lieve groetjes Wilma
Lieve Wilma, ik vind het juist ontroerend mooi dat je dit hebt laten doen. Je geeft zelf al aan, dat het hun geliefde plek is, en je ouders zijn, (hoe dan ook) weer samen. We hebben soortgelijks gedaan, 4.5 jaar geleden (schoonouders). Ik hoop dat je rust kunt vinden in je besluit en wens je veel sterkte!