Een bijzondere ontmoeting, een dag met een gouden randje

Het was op een mooie zonnige dag, begin Mei. Het bleek een dag te worden, waarin ik een bijzondere ontmoeting had, een dag met een gouden randje.

Verzoek

Ik kreeg via de Whatsapp de vraag van mijn jongste dochter, of ik even langs de autosloperij wilde gaan, om een onderdeel te halen voor haar auto. Het was druk op haar werk en ze kon niet weg en uiteraard wilde ze snel haar auto weer gemaakt zien.

Eigenlijk had ik andere plannen, maar besloot met ietwat tegenzin er toch tijd voor vrij te maken.

Naar de autosloperij

Zo kwam het, dat ik in mijn auto stapte en de autosloperij opzocht. Het bleek hier niet zo ver vandaan te zijn, op het industrieterrein.

Ik parkeerde mijn auto en liep naar het kantoortje. Binnen hing een walm van sigarettenrook en een grote bruine hond keek me vanuit zijn mand lui aan. Ik zag al gauw, dat ik niets had te vrezen van hem, hij maakte geen aanstalten om naar me toe te komen. Gelukkig maar. Er was verder niemand aanwezig, dus liep ik door naar de werkplaats.

Ik werd geholpen door de eigenaar, een man van mijn leeftijd, die zich nog precies het telefoontje van mijn dochter herinnerde, zo ook het type onderdeel van haar auto. Samen liepen we naar buiten en op het terrein van de sloperij zelf, lag het onderdeel in een grote opslagruimte.

Wat zijn je kwaliteiten?

Terwijl we terug liepen en hij het onderdeel in mijn auto legde, vroeg hij ietwat gekscherend, of ik de auto van mijn dochter zelf ging maken. “Nee”, antwoordde ik, “iedereen zo zijn kwaliteiten, ik heb andere kwaliteiten dan automonteur te zijn”.

Natuurlijk had ik zijn volgende vraag kunnen verwachten, die hij dan ook stelde: “Wat zijn dan je kwaliteiten?”. Ik zocht even naar woorden, maar ik besloot het maar gewoon te zeggen en antwoordde: “Mijn kwaliteit is, een goed medium en paragnost te zijn. Ik heb al vele jaren een goedlopende praktijk, hier in de stad, en ik werk inmiddels internationaal”.

Er viel een stilte. In gedachten zag ik ons zo staan en intussen gingen mijn gedachten ook alle kanten op. Een ongeschoren automonteur, vieze overall, handen onder vet en olie en een blonde vrouw, haar haren oplichtend in de stralende zon.

Maar verrassend genoeg zei hij uiteindelijk: ”Hm, interessant”. Ik keek hem onderzoekend aan, maar zag, dat hij het meende. Hij vroeg, of ik met overleden mensen kan praten en hoe iemand kan weten, of het waar is wat ik zeg. Ik antwoordde dat ik altijd met herkenbare aanwijzingen begin, zodat de cliënt weet, dat ik met de juiste persoon communiceer.

Daarna vroeg de man, of ik iets over hemzelf kon vertellen. Dat kon en wilde ik, ondanks dat ik  hier meestal terughoudend in ben en somde zo wat eigenschappen en gebeurtenissen van hem op. Ik kan en zal nu niet op details ingaan, maar mijn woorden raakten zijn ziel.

Hij werd stil en raakte zichtbaar ontroerd. Het klopte wat ik had gezegd.

Een teken van boven

Hij vertelde daarna schoorvoetend dat zijn vrouw inderdaad anderhalf jaar geleden is overleden, en dat hij onze ontmoeting als een teken zag. Tot twee weken na haar dood, had hij haar nog gevoeld, daarna heeft hij haar niet meer ervaren. Daarmee verdween zijn geloof dat er een leven is, na de dood. Hij kon maar moeilijk omgaan, met het verlies. Via mij had hij even een gesprek met de hemel.

Uiteindelijk vroeg hij mijn visitekaartje, ik betaalde hem voor het onderdeel van de auto en we namen afscheid. Ik liet hem achter, met tranen in zijn ogen. Ook mijn ogen vulden zich met tranen van ontroering en dankbaarheid, toen ik de straat uitreed.

Was het toeval dat ik daar was? Ik denk het niet. Wat een mooie, bijzondere ontmoeting was dit!