Een jonge vrouw zat bovenop een heuvel te kijken hoe een regenboog de hemel vulde. Ze was verrukt over de schoonheid en de intensiteit hiervan. Na een tijdje begon de regenboog te vervagen, en de vrouw maakte zich gereed om terug te gaan naar huis. De vrouw stond op om te vertrekken. Er was niet langer vreugde in haar hart, of een glimlach op haar gezicht.
RegenMaker vroeg: ‘Waarom heeft de vreugde je verlaten?’ De jonge vrouw was verbaasd dat RegenMaker voldoende om haar gaf om dit te vragen. Verlegen antwoordde ze: ‘Het is prettig om je stem te horen, RegenMaker.
Ik voel verdriet in me opkomen. De regenboog was schitterend, maar het was alleen maar een illusie. De kleuren vervaagden zodra de zon niet langer door de regendruppels scheen. En mijn geluk lijkt ook alleen maar op illusies gebaseerd te zijn. Ik word nu weer erg verdrietig.’
RegenMaker luisterde. Hij sprenkelde nog een paar regendruppels rond en vroeg: ‘Is er nog steeds water? Is er nog steeds een zon? Zoja, dan is de regenboog er ook nog steeds. Hij is alleen maar verborgen in de plooien van de tijd, en je kunt hem uitsluitend zien als de zon en de regendruppels elkaar ontmoeten en de tijd en ruimte met elkaar delen.’
De jonge vrouw dacht na over de woorden van RegenMaker.
Herinnering aan de regenboog
Toen vroeg ze: ‘Als de regenboog weg is, RegenMaker, mist de hele natuur hem dan niet?’ ‘Nee antwoordde RegenMaker, ‘want hij is nooit weg, hij is alleen uit het zicht verdwenen. Hij is nog steeds aanwezig in de herinnering van iedereen die hem gezien heeft, en in je gedachten kun je hem ogenblikkelijk terughalen. De herinnering aan het geluk is in je geest opgesloten. Je hoeft die herinnering alleen maar op te roepen om het geluk weer in je hart te voelen. Dit kun je op elk moment doen waarop je bedroefd bent.’
De vrouw opende haar geest en riep de herinnering van de regenboog op. En haar hart zwol op door de schoonheid ervan, alsof de regenboog vlak voor haar gezicht aanwezig was. ‘Het werkt, RegenMaker. De schoonheid van de regenboog is in mijn geheugen bewaard gebleven.’
‘Ja, jonge vrouw, de herinnering aan alle schoonheid in je leven blijft in je geheugen bewaard. Je kunt je verdriet altijd verdrijven door jezelf in die herinneringen aan de vreugde te koesteren.’
De jonge vrouw haastte zich om haar gevoelens over de schoonheid van de regenboog met anderen te delen.
uit: Wisdom of Rainmaker van Cecilia Siel (tussen Hemel en Aarde 1996)
Schrijf je nu meteen in voor de nieuwsbrief en ontvang als eerste mijn nieuwste blogs, aanbiedingen, meditaties en nieuwtjes!
Hallo Ria,
Ja, het raakt mij ook. Er zit een mooie les in dit verhaal. Dankjewel voor je reactie.
Erg ontroerend