In de bijna 15 jaar dat ik werkzaam ben als medium, heb ik al ontelbare ontmoetingen gehad en unieke verhalen gehoord. Enkele ontmoetingen maken echter zo’n indruk op mij, dat ik ze niet zal vergeten. Ik wil je graag over een zeer ontroerende, maar zeker ook een bijzondere ontmoeting vertellen, welke plaatsvond eind juli 2019. Het was een ontmoeting met een dappere vrouw, die op het op het punt stond terug naar Huis te gaan.
Te ziek om te reizen
Ik werd gebeld door een jonge vrouw en ze vertelde me dat haar moeder H. enkele jaren geleden samen met een vriendin bij me is geweest voor een reading. Ze had er zeer goede herinneringen aan en ze wil graag weer een reading, maar omdat ze erg ziek is, kan ze niet naar mij toekomen. Of ik naar haar toe kan komen? Dat is geen probleem voor mij, want ik reis heel het land door en een afspraak werd gemaakt voor later die week, ik zou dan toch op haar route zijn voor een andere afspraak.
Een dag later, ik was net klaar met een consult, werd ik weer gebeld door de jonge vrouw met de vraag of ik ook die middag kon komen. Het ‘toeval’ wil dat ik juist vrij had, en zo kwam het dat ik een goed uur later in de auto zat, op weg naar hun woonplaats.
Prettig weerzien
Nadat ik heb aangebeld wordt ik binnengelaten en kom ik terecht in een kamer waarin meer mensen zijn dan ik verwacht. Er hangt een verdrietige sfeer en zie H. op de bank zitten. Ondanks dat ze erg is afgevallen, herken ik haar meteen en blij begroeten we elkaar. De lege plek naast haar op de bank is voor mij gereserveerd en ik krijg een kop koffie van haar schoonzoon.
Mijn vermoedens die ik op de heenweg had word al vrij snel bevestigd. H. is erg ziek en uitgedokterd, ze kunnen niets meer voor haar doen. Ze is nu 5 maanden ziek. Ze heeft veel pijn en ze is bijna klaar haar leven te leven. Ze hebben dit nare nieuws juist die ochtend te horen gekregen. Het is haast niet te bevatten wat voor impact dit heeft in het leven van de betrokkenen.
Terug naar huis
Mijn bezoek was voornamelijk voor de drie dochters bedoeld, allen rond de 30 jaar. Hun moeder, ook een spiritueel medium, is dit leven vrijwilllig terug gekomen naar aarde om te onderwijzen. Haar taak zit er (bijna) op. Ze had haar dochters al verteld dat ze het niet erg vindt om over te gaan naar de andere wereld. Ze is niet bang voor de dood. Het verlost haar van het ziekzijn en vooral van de pijnen die ze moet ondergaan. Het verbaasd haar wel dat ze zo ziek is geworden, ze leeft immers zo gezond. Nadat ik haar de spirituele oorzaak van haar ziektes benoemde, kon ze het meteen plaatsen.
Ze gaat weer terug naar huis, terug naar de bron vanwaar ze 64 jaar geleden was gekomen. Zelf had H. maar 1 dringende vraag betreft haar overgaan, en ik kon haar geruststellen met mijn antwoord.
Leven na de dood
Ik vertelde de dochters en de schoonzoon dat het erg mooi is aan de andere zijde. Daar zijn kleuren, die hier op aarde niet voorkomen. Ik wees naar een schilderij aan de muur tegenover mij waar mijn oog al een paar keer op was gevallen, en vertelde dat het daar ook zulke mooie kleuren waren, zelfs nog mooier en niet te beschrijven. Ik voegde eraan toe dat ik het schilderij prachtig vindt, dat het steeds mijn aandacht trok. H. vertelde dat ze deze schilderij een paar jaar geleden heeft gemaakt en vroeg meteen een dochter of zij het schilderij van de muur wilde halen en ze gaf hem aan mij. Al haar andere schilderijen had ze al verdeeld.
Zeer ontroerd nam ik hem in ontvangst. Voor mij een kostbaar kado!
Ik vertelde de kinderen over levenslessen, over waarom de ene persoon jong sterft en de ander heel oud wordt, dat onze spirituele helpers ons bijstaan met het ‘overgaan, en nog veel meer. Alles wat ik vertelde, ook over het proces van leven en doodgaan hadden de dochters al van hun moeder gehoord, en het was tevens een bevestiging voor hun dat het zo is. Natuurlijk benadrukte ik ook, dat hun mama over hun zal waken en vanaf haar wolkje op ze zal blijven passen.
Een dochter reageerde met: “Je zegt precies hetzelfde als mama”. Fijn dat ze daar toch kracht uit kon halen. Tot slot beantwoorde ik nog wat persoonlijke vragen van de dochters.
Een paar dagen later
Het is nu een paar dagen later, wanneer ik deze blog schrijf. Ik had al een paar zinnen geschreven, toen ik me bedacht dat ik de dochter die me ook had benaderd even moest vragen om toestemming (vooral van H.) om dit verhaal te mogen plaatsen, eventueel met foto van het schilderij. Juist op het moment dat ik haar appte, waren ze op een natuurbegraafplaats om een mooie plek voor hun moeder uit te zoeken.
Wat later kwam de bevestiging binnen dat ik dit bericht mag plaatsen en kreeg daarbij wat foto’s toegestuurd van een prachtige serene plek op een natuurbegraafplaats. Daarop volgde de zin: Mama wil je graag uitnodigen voor de begrafenis. Als je het op prijs stelt om daarbij te zijn dan ben je heel erg welkom 🙂
Met tranen in mijn ogen heb ik toegezegd dat ik zal komen. Wat een bijzondere krachtige vrouw! Laat haar een voorbeeld voor velen zijn, vooral voor haar dochters! Ik wens haar een goede reis ….. terug naar huis.
n.b. Vandaag, dinsdag 13 augustus, is H. rustig ingeslapen en terug naar Huis gegaan. Donderdag is de afscheidsviering. Drescode is wit of fleurige kleding. Ik zal er bij zijn.
Tegelijkertijd met het plaatsen van deze blog heb ik ook een leuk verhaal voor kinderen door haar geschreven geplaatst, je vindt het hier.
Geef een reactie