Ik blijf me soms verbazen hoe bijzonder het in het leven kan lopen. Hoe onzichtbare koorden mensen verbindt. Mensen die we al jaren niet meer gezien hebben, en met mensen die we nu tegenkomen. Ongetwijfeld heeft de wet van de aantrekkingskracht hiermee te maken. We zijn als druppels water in een zee. Met elkaar verbonden, met elkaar in verbinding. Alles bestaat uit energie, ook jij en ik. Bewust en veelal onbewust zenden we signalen uit en kunnen we ze ook ontvangen. Zoals ik al aangeef op de pagina van de opleiding Mediumschap kan iedereen zich hierin oefenen.
Onbewust in verbinding
Dit verhaal gaat over bewust en onbewust afstemmen op elkaar en daardoor ontstaan er bijzondere ontmoetingen en over onze ‘buren van vroeger’, Voordat ik werd geboren woonden ze al naast mijn ouders. Ik ken ze dus al heel mijn leven.
Dwalende gedachtes
Afgelopen week moest ik een paar keer zomaar denken aan mijn oude buurman. Hij woonde met zijn gezin met 2 kinderen op de hoek van de straat bij mijn ouderlijk huis en was toen tevens onze tandarts tot zijn pensioen. Misschien kwam het omdat ik zelf naar mijn tandarts, zijn opvolger moest voor een behandeling? Toch bleef deze man af en toe in mijn gedachten komen.
Een paar dagen geleden was ik bij mijn moeder op bezoek. Ze woont nog steeds met veel plezier in hetzelfde huis waar ik ben geboren, in dat kleine knusse straatje. Bij mijn aankomst lag er een prachtige enveloppe met daarin een overlijdenskaart op tafel. De kaart vertelde dat buurman is overleden, rustig ingeslapen op de mooie leeftijd van bijna 93 jaar. Verrast vertelde ik mijn moeder dat ik zo aan hem moest denken de dagen ervoor, Ik had hem al lang niet meer gezien, aangezien hij in een verzorgingstehuis woonde. Dus onbewust is er nog steeds een lijntje met hem en ben ik daarop afgestemd.
Een bijzondere visioen
Zijn lieve vrouw overleed 2 maanden voor mijn vader, in april 2007. Ik had haar ook al vele jaren niet meer gesproken, maar een paar dagen voor haar overlijden kreeg ik een heldere droom, ofwel een visioen. Ze kwam, naar wat later bleek, afscheid nemen.
Ik sta in de straat tegenover de oprit van mijn ouderlijk huis en er komt een grijze blinkende auto langzaam aanrijden. Ik kan niet zien welke twee personen voorin zitten, maar buurvrouw zit op de achterbank, buigt zich tussen die twee personen naar voren en zwaait lachend naar mij. Verbaasd zwaai ik terug, terwijl ik me besef dat het de buurvrouw is
Tijdens haar herdenkingsdienst in de aula hoorde ik dat spirituele zaken haar interesse had. Nooit geweten!
Afscheid
Vandaag (eind april 2019) is het de dag van het afscheid nemen van de buurman. Ik rijd daarvoor naar Assen en haal mijn moeder (79) op. Een andere buurvrouw (87) wil ook graag meerijden, ze woont daar ook al vanaf het begin van het ontstaan van de straat (rond 1960). Met de beide dames rijd ik naar het rouwcentrum.
Het is een mooie afscheidsdienst zoals vele diensten zijn. Een enkel traantje wordt gelaten en we krijgen nog wat leuke details te horen over het leven van de buurman van een goede vriend van hem. Deze man zal ook zeker al in de 90 zijn. We moeten zelfs even lachen om een leuke anekdote. Na de dienst worden we geleid naar de koffiekamer waar koffie, thee en broodjes klaarstaan. Het is inmiddels lunchtijd.
Wij gaan aan een ronde tafel zitten en al snel schuiven er een mevrouw van 92 en een man van rond de 65 bij ons aan. Ze geven ons een hand en stellen zich voor. Mevrouw vraagt wat onze connectie met de overleden persoon is waarna ze vertelt dat ze samen met hem op de HBS in Groningen heeft gezeten. Het was een mooie tijd waar ze dankbaar op terug kijkt. Daarna voegt ze er wat mijmerend toe dat er nu niemand meer in leven is, om dit soort herinneringen samen mee op te halen.
Leven na de dood?!
Ze vervolgd haar verhaal, blij dat ze een luisterend oor bij ons vindt. Ze vertelt dat ze geloofd dat als iemand is overleden, je de aanwezigheid van de persoon nog een tijd bij je kunt voelen. Zo voelt ze nog af en toe haar vader, maar haar grootouders niet meer. Ze buigt haar hoofd naar beneden en zegt wat beschamend: “Jullie zullen me wel een rare vinden, maar hier geloof ik in en ik vertel het eigenlijk zelden aan iemand”. Ik buig me naar haar toe en zeg haar, dat ze niet de enigste is, dat ik er ook in geloof. Dat ik het zelfs zeker weet. Haar gezicht klaart er van op. Ze vindt in mij een medestander.
De man aan tafel had zich tot nu toe stil gehouden, maar ook hij heeft wat te zeggen. Hij laat weten dat hij in zijn jongere jaren weleens seances heeft bezocht. {Een seance is een bijeenkomst met meerdere mensen om met geesten te communiceren}. Ook was hij eens bij een paragnost met het horloge van zijn vader. Alles klopte wat de man had aangevoeld. Nu deed hij er al heel lang niets meer mee, maar spiritualiteit heeft nog steeds zijn interesse.
Ik vertel hem dat ik het ook zeer interessant vind. Hij vraagt me hoe zich dat uit, hoe ik daar vorm aan geef. Ik laat hem weten dat ik al jarenlang werkzaam ben als medium/ paragnost. En zo raken we met zijn allen in een geanimeerd gesprek. Dit, in de koffiekamer van het rouwcentrum, hoe bijzonder.
Het half uur gaat zo snel voorbij en tijd van afscheid nemen is aangebroken. En wat doet mijn allergrootste fan? Mijn moeder geeft de man mijn visitekaartje, die ze uit haar tas vist. Ze is blij met me.
Wederom wordt voor mij bevestigd, dat toeval niet bestaat. Juist deze beide mensen kwamen aan onze tafel zitten en konden we (bijzondere) ervaringen uitwisselen.
Tot slot hebben we nog een kort gesprekje met de kinderen van de buurman. Ze vertellen dat hun ouderlijk huis onlangs is verkocht en overmorgen de officiele overdracht bij de notaris plaats zal vinden. Ik kan me goed voorstellen dat het best lastig is, je vader verliezen en tevens nooit meer naar je ouderlijk huis kunnen.
Het was fijn om ze weer eens gezien en gesproken te hebben. Ik wens ze verder veel sterkte met het verwerken van hun verlies.
Laat van je horen!
Jouw ervaring is belangrijk voor ons. Schrijf je reactie hieronder en deel je vragen en gedachten over dit onderwerp.
Geef een reactie