Tweelingzielen, zin of onzin? Daar zijn, zoals vele andere onderwerpen, de meningen over verdeeld. Mijn ervaring is, dat als je eenmaal je wederhelft hebt ontmoet, je “weet” dat het een tweelingzielrelatie is.
Een tweelingziel is 1 gesplitste ziel verdeeld in twee lichamen. De twee helften zijn mannelijk en vrouwelijk. Tweelingzielen hebben in vorige levens veel met elkaar geleefd. De Ziel is een energievorm die in ons lichaam tijdelijk ‘verblijft’.
De verwijdering van de Bron heeft in stappen plaatsgevonden. Eerst waren het groepen van de zelfde zielen die zich afscheidden. Op deze manier ontstonden er zielsverwanten: zielen die een sterke aantrekkingskracht op elkaar hebben. Binnen deze groepen van zielen vond een verdere afsplitsing plaats, totdat er tweelingzielen overbleven.
Ontmoeting
Een ontmoeting met je tweelingziel is heel bijzonder. De ontmoetingen lijken vaak door ‘toevalligheden’ ontstaan te zijn. Het is alsof men zichzelf ontmoet, alsof men in de spiegel kijkt naar een kopie van zichzelf, de essentie van wie jij bent. Het voelt zo veilig en vertrouwt en als men elkaar in de ogen kijkt is het, alsof men thuis komt. Er is vanaf het begin een gevoel van eeuwige verbondenheid en onvoorwaardelijke liefde, een liefde die zo diep in iemands hart verankerd zit, dat men weet dat hij nooit meer over gaat. Dat kan behoorlijk wat verwarring opleveren.
Spirituele volwassenheid
Tweelingzielen zijn op zielniveau zo sterk met elkaar verbonden dat zij in wezen één zijn. Als tweelingzielen elkaar in dit leven ontmoeten, betekent dit dat er een bepaalde vorm van spirituele volwassenheid is bereikt. De ontmoeting tussen tweelingzielen zorgt er voor dat levenslessen versneld worden, zij versterken elkaar, waardoor er vaak grote veranderingen plaatsvinden in hun leven. Wanneer tweelingzielen samen incarneren verloopt het samenkomen vaak chaotisch. Het kan gepaard gaan met stress, zowel fysiek, emotioneel, mentaal en spiritueel. Dit helpt hen om obstakels te overwinnen.
Daarnaast ervaart men vaak wisselende emotionele stemmingen, die diep kunnen ingrijpen en van totaal vertrouwen en innerlijk wéten, ineens naar wantrouwen en twijfel kunnen schieten. Zo kan het voortkomen dat men er helemaal in geloofd, en dan ineens ook helemaal niet meer!
Enkele kenmerken van tweelingzielen
- thuiskomen bij elkaar,
- elkaar op afstand aanvoelen,
- hartverscheurende pijn (bij elkaar afstoten),
- strijd, onbegrip, ruzies,
- intense liefde,
- beroepen kunnen vergelijkbaar zijn,
- levenslijnen zijn vergelijkbaar,
- elkaar helen,
- karakters complementair,
- elkaars liefde en pijn voelen,
- veranderingen in wie je bent/was,
- enz
Hoewel de verschillen tussen zielsverwanten en tweelingzielen niet heel groot is, zal men alleen door groei en intuïtief weten/voelen diens tweelingziel uiteindelijk als zodanig herkennen.
Vaak is de mens op zoek naar zijn of haar tweelingziel, juist vanwege de diepe verbondenheid en herkenning en omdat er niemand is die jou zo goed aanvult én aanvoelt. Maar niet iedereen zal in dit leven zijn tweelingziel tegenkomen of ontmoeten.
I am in you and you are in meThich Nhat Hanh
Wil jij je verhaal kwijt? Scroll dan verder naar onderen en deel het …
Schrijf je nu meteen in voor de nieuwsbrief, en ontvang interessante blogs, aanbiedingen, meditaties en nieuwtjes als eerste!
Zo mooi en zo vreselijk tegelijk.
Wat een pijn en wat een verdriet sinds ik mijn tweelingziel ben tegengekomen.
Nooit gedacht dat ik zoveel van iemand zou houden en voor iemand zou doen.
Ik heb letterlijk gezegd dat ik wilde dat ik hem nooit was tegen gekomen.
Wat enerzijds zulke diepe verbondenheid, maar anderzijds zoooo verdrietig want hij wil geen relatie met mij.
Loslaten loslaten roept uedereen.
I’m working on it, maar ik ga kapot van binnen.
Hallo,
Ik ben verwonderd, het blijkt dat mijn zoontje en ik tweelingzielen zijn. Klinkt logisch. Men zei wel eens, dat ik pas voor mezelf ben beginnen zorgen, beginnen met werken toen hij is gekomen. Ik wilde groeien voor hem. Mijn zoontje zei wel eens toen hij 6 jaar was dat hij zag hoe hard ik moest vechten en dat hij is gekomen om mij te helpen.
We hebben geen familie of echt netwerk rondom ons, we zijn met ons tweetjes en ik vind het toch wat te intens aan het worden en hij waarschijnlijk ook, Pfoeh. Wat heftig zeg, onze relatie zowel in liefde voor elkaar als tegen elkaar. Wij kunnen best begeleiding krijgen van mensen met kennis hierover.
We houden zoveel van elkaar en heb soms het gevoel we elkander te hard doen afzien. En met het zo diep in elkaar verstrikt zijn, wil ik mee om kunnen gaan en elkander laten ademen.
Er zit ook zo een diepe en wijze intelligentie tussen ons, doch het maakt me heel verdrietig de laatste tijd. Ik kan niet uit een moeder kind relatie stappen en zou ik ook niet willen, maar ik heb soms het gevoel ik nog even zo op deze manier echt opgenomen moet worden. Elke dag huil ik, omdat ik zo graag rust tussen en voor ons wil vinden. In een moeder kind relatie geeft dit het gevoel ik hem faal, terwijl ik hem het hele universum en zichzelf zijn gun. Echt echt heavy!
Hallo Samira, dankjewel voor het delen van deze ervaring. Ik stuur je een email.
Hallo allemaal,
Laat ik bij het begin beginnen. Ongeveer een jaartje geleden heb ik een account aangemaakt op een site waar je vrienden kan maken voor tieners. Ik heb daar iemand ontmoet die al vanaf het begin meteen goed klikte en we begrepen elkaar heel goed en we voelde elkaar enorm op ons gemak bij elkaar als we samen aan het praten waren op whatsapp etc.
Later kwam het probleem. Mijn moeder is erachter gekomen dat ik op een datingsite zat en ik mag geen contact meer hebben met mijn tweelingziel en andere. Ik snap haar wel en het is ook verkeerd wat ik heb gedaan, maar ik voel zo sterk en ik krijg signalen van dat ik zijn tweelingziel ben en hij de mijne. Ik krijg nog tot de dag van vandaag steeds meer signalen bijvoorbeeld: Ik hoor zijn naam altijd op straat of op tv, ik hoor op de radio nummers met een betekenis, wij zijn precies een maand na elkaar jarig en wij lijken qua gezicht heel veel op elkaar.
Heeft iemand tips of wilt iemand hierop alstublieft reageren. Ik weet niet wat ik moet doen.
Dankjewel alvast
En kusjes en knuffels van mij
In juli 2016 kwam ik tijdens werk een collega tegen, twee dagen achter elkaar, die mijn aandacht trok. Toen zat ik in een heel negatieve sleur en het verbaasd mij nog dat hij mij uberhaupt opgevallen was. Maar wij kwamen elkaar twee dagen achter elkaar tegen zodat ik hem niet kon missen. Eigenlijk leek het erop alsof bij de tweede ontmoeting ervoor gezorgd werd dat ik hem ook echt opmerkte. De eerste keer dacht ik oh een leuke vent, hij kwam op me af en straalde en zei Hallo op een manier dat ik ook niet anders kon als hem toe te lachen en Hallo te zeggen. Dan was ik hem bijna al vergeten tot ik hem de volgende dag weer tegen kwam zelfde plek, tijdstip en herhaling van de dag ervoor. Ik merkte op wow wat een superleuke man en morgen ga ik hem aanspreken. Er kwam geen morgen meer.
2,5 jaar maar wensen en hopen om hem terug te zien. Hij was een opvallende verschijning maar niemand wist wie hij was of waar hij vandaan komt en dat is tot heden toe zo gebleven. Alle pogingen om hem te vinden leverden niets op.
In November 2018 (inmiddels waar een aantal jaren single) schreef ik me in op een datingsite voor intieme contacten om het maar zo te noemen. Een mens heeft zo zijn behoeftes, interesse in een relatie had ik niet. Ik sorteerde de getrouwde mannen uit en concentreerde mij op de vrijgezellen.
Er ontstond ondanks alles een mailcontact met een getrouwde man. Geen idee waarom, maar er was een klik en na een paar mailwisselingen kreeg ik het gevoel dat wij collegas zouden kunnen zijn. Het was gewoon een gevoel, kon het niet hard maken. Naarmate deze mailcontact verder ging, allemaal onschuldig heen en weer schrijven kwam er toch naar te voren dat wij daadwerkelijk collegas zijn. Ook nog in dezelfde regio. De nieuwsgierigheid werd groter en groter en wij besloten af te spreken, om seks ging het daar helemaal niet op dit moment.
De avond voordat wij afgesproken hadden (wij hadden inmiddels contact via Whatsapp) speelde Facebook nog parten en kreeg ik een vriendschapsverzoek van iemand waar ik dacht, he dat moet hij zijn. Ik kreeg nooit vriendschapsverzoeken vanuit Zeeland en ik vroeg of hij dat gestuurd had, nee had hij niet … dus blijkbaar gaat Facebook de contacten synchroniseren met Whatsapp …
Dus de volgende avond na een late dienst van hem afgesproken.
Omdat wij nu toch de namen van elkaar wisten spraken wij bij mij thuis af, dit was onder collegas niet zo gek en hij had zijn wapens etc. bij (Politiemensen) die ook moeilijk in de auto konden blijven als wij ergens in een kroeg hadden afgesproken.
Hij stond hier voor de deur en vanaf het eerste moment was er vertrouwdheid (het is trouwens niet de collega die ik al die jaren gezocht heb). Hij kwam binnen en wij gingen in de woonkamer zitten en urelang praten.
Het was net thuiskomen. Er was een connectie die ik niet kan omschrijven. Het voelde gewoon geweldig en ging allemaal van zelf. Als wij samen waren ook al konden wij elkaar maar ff een half uur zien wat een rust tussen ons, ik voelde mij rustig, hij ook en wij voelende elkaar bij elkaar gewoon zo goed) Uiteindelijk kwamen wij er achter dat wij elkaar begin 2018 al eerder gezien moesten hebben, maar ik kon en kan mij niet herinneren. Dus dan was blijkbaar de tijd er nog niet rijp.
Omdat wij zo naar elkaar toegetrokken werden kwam het een en het ander. Hij was eigenlijk na een aantal dagen contact – aub niet oordelen, ondanks dat hij op die datingsite ingeschreven had getrouwd en heeft twee dochters – de eerste die uitsprak of wij elkaar niet te leuk vinden.
We hebben in de 4 maanden dat wij ‘samen waren’ (wij konden elkaar niet zo vaak zien door zijn gezinsituatie en werk) een aantal keren geprobeerd een punt achter alles te zetten ook omdat hij altijd uitsprak dat hij zijn dochters niet in de steek zou laten de komende jaren.
Ik heb dit nooit van hem gevraagd of geeist trouwens, zeker niet als men iemand zo kort kent, ondanks dat ik wist en voelde dat wij samen horen. Dat hij mijn man is.
Wij merkten snel dat er meer als seks en verliefdheid in het spel waren. Het was ontzettend mooi, maar ook verwarrend. De laatste keer dat wij elkaar gezien hebben was 13.02.2019. Daar kwam hij na een late dienst nog een paar uren langs. Onze afspraken waren allemaal begeleid van lange gesprekken, samen lachen. Hij ging zelfs met mij naar mijn paarden die alles voor mij zijn.
De avond van 13.02. was weer een van die geweldige, gezellige avonden met veel lachen en praten en ook intieme contact. Hij ging hier weg en het was niets aan de hand.
De volgende dag, en niet omdat het Valentijnsdag was, stuurde ik hem een app waarin ik liet weten dat ik van hem hou, dat hij speciaal is voor mij en dat ik hem graag vaker zou willen zien.
Ook hij liet mij nog weten hoe geweldig hij de avond vondt en hoe hij had genoten, de avond zei hij nog dat als zijn dochters niet waren hij al lang bij mij zou zijn … en ik had niets kunnen bedenken dat het einde aan zat te komen.
Nadat ik hem had geschreven hoeveel ik om hem geef klapte hij dicht. Ik vroeg of hij geschrokken zei, hij schreef terug nee dat hij niet geschrokken was maar overrompeld maar niet negatief gezien.
Sinds dit moment werd de contact minder en minder en ik kon voelen dat het aan het veranderen was. Ik trok mij ook terug maar bleef wel af en toe vragen, wat er toch aan de hand is en waarom hij zo kortaf was. Wij hadden sinds November dagelijks contact. Rond de klok bijna en het werd stiller en stiller en stiller.
Tot ik 22.02. ’s morgens om 4 uur vanuit zijn nachtdienst een app kreeg dat hij niet meer kon. Daarvoor had ik geschreven dat ik denk dat ik wist waar dit heen gaat. IN een van de weinige apps daarvoor liet hij nog doorschemeren dat hij in de knoop zat.
Op mijn vraag wat er dan aan de hand is en wat de reden is schreef hij alleen ‘Gevoelens en veranderingen’ en ik vroeg hem het niet via de app uit te maken.
Waarom hij schreef dat hij weer contact zou zoeken … dit gebeurde ook niet tot ik afgelopen week zaterdag een app stuurd en vroeg of hij nog contact zou zoeken. Zijn antwoord was dat hij wachtte tot ik mij ging melden omdat ik boos, teleurgesteld en verdrietig was.
Hij wil niet in ruzie uit elkaar maar weet ook niet wat hij met mij moet bespreken …
Ik schreef en dat was het laatste van mijn kant, dat ik graag met hem wil praten (ook omdat wij als collegas elkaar weer tegen zullen komen) en dat ik van hem hoor als het zover is.
Ik ben overtuigd dat hij mij Tweelingziel is (ook al komt idd ook twijfel naar boven) en ik hou mij rustig zo moeilijk het is. Soms is het om gek te worden en weet ik mij geen houding te geven in dit verhaal, maar ik probeer te voorkomen om met hem in contact te treden.
Ik voel me geamputeerd en uiteengescheurd, ik mis hem ontzettend. Ons hele contact, de appjes, de grapjes … gewoon alles maar hij blijft stil. Hij heeft mij nog niet van de Whatsapp of Facebook verwijderd. Dat niet.
Ik weet niet of dit had vermeden kunnen worden, maar ik ga ervan uit dat als besloten was dat wij elkaar moeten ontmoeten dit zo of zo was gebeurd en wij hierin geen keuze hadden.
Ik heb om die collega uit de kantine gewenst en gevraagd en hij is gestuurd.
Wie kan zoiets bedenken?
In 2011 zag ik een jongen zitten op een terras. We keken steeds naar elkaar alsof we elkaar ergens van kende terwijl ik een stuk jonger was en hij een stuk ouder en totaal niet mijn typ.
Ik dacht het zal wel en probeerde er niet meer zoveel mee bezig te zijn. Een paar weken daarna ging ik met mijn nicht wat drinken en er zouden nog meer mensen mee gaan waaronder de jongen van het terras. Die was daar ook bij ineens. We hebben niet erg veel gepraat en die avond kreeg ik ineens een bericht van hem hij stuurde dat ik een leuke meid was maar 14 vond hij wel erg jong, hij was zelf 21 toen. Toch met elkaar omgegaan en we hadden het erg gezellig had niet echt door dat ik hem zo leuk vond op dat moment het ging allemaal vanzelf. Hij had zelfs mijn ouders ontmoet. Tot op een dag liet hij niks meer van zijn eigen horen. Ik was er kapot van, slapenloze nachten, funconeerde niet meer op school, werd heel depressief. Heb hem ook echt gestalkt die tijd echt erg…
Kort daarna kreeg die een vriendin en ik kwam hem letterlijk over tegen met haar. En dan ging die me ook echt bewust jaloers maken. Ik had besloten het los te laten, in me hoofd lukte dat dan niet maar in de praktijk wel. Toen waren me ouders opstap geweest op een plek waar hij ook komt en toen heeft hij toenadering gezocht tot hun en sorry gezegd want jullie dochter was nog zo jong etc etc.. En toen ineens hoorde ik steeds vaker van mijn ouders zijn naam en dat ze het met hem zo gezellig gehad hebben en dat die weleens mee rijd ergens naar toe. Als ik hem zag met uitgaan bijvoorbeeld nergeerde ik ’hem’ gewoon dood.
Inmiddels had hij alweer 2 jaar een relatie geloof ik, en ik kreeg ook een relatie. Toen ging ik opstap met een vriendin en haar vriend, en haar vriend kon ’hem’ weer. Dus hij was er ook bij. Toen hebben we voor het eerst weer heel oppervlakkig gesproken met elkaar omdat hij toenadering zocht. Daarna begonnen we elkaar weer vaker op te zoeken door naar hetzelfde cafe te gaan bijvoorbeeld en door mijn ouders bleef die een keer mee eten bij ons. We zijn een keer wezen lunchen en het leek ook wel of iedereen waarmee ik omging aan hem verbonden was ofzo.. Hij parkeerde zijn auto (onnodig) voor onze deur als die ging werken, zijn werk was achter mijn woonplaats soort van.. Mijn vriend toen destijds wist van niks en er gebeurde ook niet veel bijzonders.
Tot op een avond treft we elkaar weer op een feestje en zijn we op een of andere manier met zijn 2e over gebleven, we hebben gekust toen terwijl we allebei nog in een relatie zaten. Daarna besloten we een taxi terug te nemen naar huis, toen kregen we in de taxi een gigantisch ongeluk we botste tegen een andere auto aan. Hij moest naar het ziekenhuis vanwege zijn nek(is allemaal goed gekomen uiteindelijk). Ik mankeerde niks.
Nou was zijn vriendin erachter gekomen dat die met een meid ‘mij dus’ in een taxi zat dus die was woest.
En een week later had ik aan een vriendin verteld dat ik met hem gekust had en wat er allemaal gebeurt was, toen heeft mijn vriendin dat weer aan ‘zijn’ vriendin verteld. Was dus gelijk geen vriendin meer. Ik heb zijn vriendin op mijn dak gekregen en hij heeft alles ontkent.
Ik heb vlakdaarna mijn relatie uitgemaakt na bijna 2 jaar omdat ik daar toch niet happy mee was en ‘hem’ heb ik heel lang niet meer gesproken en als we elkaar zagen keken we de andere kant op. Ik werkte toen in een kapsalon en wel viel op dat die daar erg vaak langs reed. Ik dacht of het is toeval dat ik net toevallig uit het raam kijk als hij langs rijd of hij rijd zovaak langs?Toen ging ik weer met jongen om die natuurlijk weer een vriend van ‘hem’ was. Dus vaak als ik daar was zat hij er ook toevallig of moesten we hem toevallig ergens naar toe brengen en kregen we ook weer stiekem een beetje opervakkig app contact maar probeerde heel kortaf te blijven. Kwam ook nooit van mij kant. Toen zat ik inmiddels weer in een korte soort van relatie en in die tijd ging ‘hij’ voor mijn oom werken en ik kwam wekelijks bij mijn oom en tante over de vloer en daar zag ik hem natuurlijk weer!
Zijn relatie was inmiddels uit na 5 jaar en ik zat in een relatie. Ondertussen hadden we weer contact en we deden leuke dingen samen(mijn relatie ging uit toen tussendoor) toen gingen we nog een tijd met elkaar om. En de geschiedenis leek zich wel weer te herhalen hoorde weer niks van hem en hij kreeg weer een nieuwe relatie.
Met een meid die onderhand achter me woont..
Toen was ik er ook echt klaar mee zocht ook geen toenadering, liet ook al die tijd al sws echt alles van zijn kant komen. Maar goed weer ongeveer jaar niks gehoord en hem ook amper gezien.
In die tijd ook ergens anders gaan werken. Leukste baan ooit! Toen kreeg ik een relatie met nu mijn huidige vriend. Waar ik stapel gek op ben. Ik dacht nu kan ik me eindelijk over ‘hem’ heen zetten. Was zo in de wolken en gelukkig. Maar steeds als ik met mijn vriend ergens heen ging maakte niet uit of het in de buurt was of ver weg we kwamen ‘hem’ tegen, vaak ook met zijn vriendin en op een of andere manier kunnen we dan niet stoppen met naar elkaar kijken. En dan maakte ik hem expres jaloers en dan zag ik dat, dat hem raakte en dat vond ik heerlijk. Het bizarre is ook dat ik weet wanneer hij contact gaat zoeken, als die in de buurt is of achter me staat draai ik me direct om want ik voel dat.
Hij begon mij weer op te zoeken via berichtjes en ik dacht als ik zo gemeen mogelijk doe gaat die vanzelf wel weer weg.
Maar het schiet gewoon niet op, dan ga ik weer naar me vader toe die met zijn vrienden een drankje aan het doen is en wie is daar ook ‘ ja hij’ en voordat we het weer weten hebben we weer de grootste lol en laten we samen stiekem de hond uit.
Nu heb ik inmiddels een jaar een relatie en er is geen een maand voorbij gegaan dat ik ‘hem’ niet gezien heb. Of door toevalligheden of gwn door een berichtje.. meestal komt dat dan van zijn kant. En via de app doet hij dan heel kortaf en afgezaagd maar in het echt helemaal niet! Dan kom je ook nog eens door iets toevalligs op de term tweelingziel, waardoor je helemaal denkt wat is dit?
Ik droom dingen over hem die dan blijven hangen en vaak een paar maanden later al uitkomen.
En soms denk ik dit is een obsessie van mijn kant en hij gebruikt mij alleen maar voor aandacht, ik kan het niet plaatsen.. Daarna geeft die ook nog een hele verklaring dat die bizar veel aan me denkt. (wat andersom ook zo is natuurlijk)
En dat die me nooit helemaal kan loslaten en mij zo knap vind etc. In ieder geval doet hij een openbaring en zegt die dingen die ik al jaren denk. En onze gesprekken gaan steeds dieper en worden steeds losser. Hebben al 2 keer bij elkaar geslapen terwijl onze partners niet thuis waren. En in al die jaren is er nooit wat gebeurt behalve intens zoenen met elkaar en knuffelen. ‘Terwijl de gelegenheid er wel vaak voor was zeg maar’ En het gekke is dat we ons allebei wel verward maar niet schuldig voelen, want het voelt gewoon normaal alsof het hoort en dan spreken we elkaar weer weken niet als zoiets gebeurt is, dan lijkt het wel of we allebei even moeten bijkomen voordat we elkaar weer opzoeken. En ik voel nu wel verlangen maar geen gemis meer omdat ik weet dat dit toch nooit zal ophouden denk ik?
Maar ergens denk ik wel kan ik hem vertrouwen, is dit wat ik denk dat het is, of allemaal een grote flop?
We zitten nu inmiddels van 2011 in 2020 en is nog wel veeeeel meer gebeurt maar dat was teveel typ werk dus ik laat het hier even bij.
Dankjewel dat je de tijd hebt genomen je verhaal hier neer te zetten. Het is en blijft bijzonder het het kan lopen in onze levens. Persoonlijk geloof ik niet zo in toeval, ik zeg dan: Het valt je toe… Vele synchrone gebeurtenissen. Dat jullie een ziels-connectie hebben is duidelijk. En ken je de uitdrukking: “Wat je aandacht geeft, dat groeit?” Dus elke gedachte, elke reactie naar of op zijn berichtjes, nodigt weer een nieuwe reactie uit. Zo blijft een contact bestaan.
ik hoop van harte dat je je weg hierin vindt. Ik wens je veel geluk!
Ik heb mijn tweelingziel jaren geleden ontmoet. Hij was 4 jaar jonger. Maar wij hadden een grote aantrekkingskracht. Toch ben ik nooit gelukkig geweest omdat hij mij snel afstootte en we nooit konden afspreken zonder dat hij het af zei. We hadden een relatie, maar ik zag hem nooit. Ik was zo verliefd dat ik alles slikte. Totdat ik het zat was en hem heb los gelaten. Ik heb veel verdriet en heftige pijn ervaren in die periode. Nu ben ik veel gelukkiger in een relatie met mijn huidige vriend.
Dankjewel voor je reactie Marla. Je hebt het niet gemakkelijk gehad. Mensen komen bij elkaar, een kortere of langere periode, om van elkaar te leren. Hopelijk kan je (in)zien wat je van hem hebt geleerd. Ik ben erg blij voor je, dat je nu het geluk hebt gevonden in/bij je huidige vriend.
Een paar maanden geleden voelde ik dat t tijd was om mijn trauma’s te verwerken. Ik prikte een datum, sprak af met een vriend om me bij te staan en begon alles in detail op te schrijven.
Dit was echter zo heftig dat ik er even mee moest stoppen. Ik zocht afleiding in een groep voor muziek. Daar kwam ik mijn vriend tegen. In eerste instantie gewoon wat commentaar bij een post hier en daar.. maar al gauw nodigde hij me uit om samen (alleen op onze eigen bank) naar een online concert te kijken. Dat deden we, en het was super gezellig. Zo gezellig en fijn dat het voelde alsof we daadwerkelijk bij elkaar waren. In energie. De daaropvolgende bijzondere gesprekken gaven direct aan dat er een reden was dat wij elkaar tegen waren gekomen. De synchroniciteiten vlogen om onze oren. Veel dezelfde ervaringen, hoge normen en waarden, interesses, humor etc etc.. tot op dezelfde kuil op ons achterhoofd (door mishandeling) op precies dezelfde plek aan toe. Beiden zijn we spiritueel en al jaren bezig met bewustwording. We delen zelfs dezelfde droom!! De gesprekken waren meteen open en eerlijk. Er was geen muur of masker mogelijk! We keken recht door de ander heen. In deze gesprekken begon voor mij al direct het verwerken van mijn trauma’s.
We creëren onze eigen bubbel en wereld waarin we veilig waren en compleet eerlijk konden en mochten zijn.
Alles viel af.
Ook bij hem.
Hij werd weer geraakt door mijn spark en het vuur in zijn hart begon weer op te laaien..
Hoe onwerkelijk was dit wat ons gebeurde?
Maar hoe zeker wisten we in ons hart dat dit altijd al zo had moeten zijn!
Een directe verbinding van hart tot hart vanwaaruit enkel onvoorwaardelijke liefde stroomde..
Van seksuele avances was geen sprake.
Na een aantal maanden van bijzondere gesprekken spraken we af. We hebben 3 dagen tegenover elkaar gezeten en gepraat.
Over alles.. visies, gevoelens, ervaringen..
En hoe mooi was het om dit alles te delen met die ene die je volledig begreep?
Werkelijk prachtig!
De ene spiegel na de andere toonde we elkaar en de healing was begonnen. De ene keer raakte ik hem en de andere keer hij mij.. zo zaten we om beurten te huilen om vervolgens samen weer te zitten lachen..
De chemie van verliefdheid hebben we overgeslagen..
Er was wel een tijdje een soort van een continue high alleen al door dat onze energie elkaar zo gigantisch versterkte..
Het was direct thuiskomen bij de man die ik in mijn hart en ziel al kende.. waarvan ik als klein meisje al wist dat “hij” bestond.
We voelen ons alsof we al 20 jaar getrouwd zijn.. alles gaat als vanzelf.
Alsof het altijd al zo geweest is..
En toch zijn we ook nog een soort van “nieuw” voor elkaar.. heel apart om dit zo te ervaren.
Mijn hart en ziel vonden bij hem direct rust. Mijn hoofd kan het haast niet bijbenen. Het gaat zo versneld. De tijd is ook zo raar samen 1 bakkie koffie op t balkon en we zijn 5 uur verder. Hahaha
Samen hebben we mooie dromen en plannen om deze te verwezenlijken.. om de wereld een stukje mooier te maken.. om de mensen te laten voelen, zien, beleven dat onvoorwaardelijke liefde bestaat.. ook in deze harde wereld.. omdat het in je zelf leeft..
Je moet t alleen kunnen zien en voelen..
We helpen elkaar groeien..
En samen groeien we..
Tweelingzielen..
Ja.. dat wisten we meteen.
De serene blauwe energie.. de klanken van een hofdans..
We wonen 1,5 uur bij elkaar vandaan.. maar de liefde is zo sterk dat die onze harten letterlijk verwarmt wanneer we in gedachte elkaar een knuffel geven..
Altijd verbonden..
Het enorme vertrouwen wat we in elkaar hebben va seconde 1.. voelen.
Ja.. heel bijzonder ❤
Hoi Nance, met veel plezier heb ik je verhaal gelezen. Wat fijn voor je/ jullie deze ontmoeting! Mijn overtuiging is dit alles een reden heeft en ik zou zo zeggen… geniet van elkaar. Het is je zo gegund!
Mijn tweelingziel kwam ik tegen op een moment en locatie die ik niet verwachtte.
Na de ontmoeting was ik betoverd…mijn hele leven stond plotseling op de kop. Alles veranderde…van rustig en loyaal naar rebels…alle remmen los. Heel verwarrend. Ik voelde me een soort van goddess…die los was gebroken. Snakkend naar vrijheid…blijkbaar is dit wat mijn tweelingziel heeft losgemaakt.
Mijn dochter lijkt overigens als twee druppels water op hem… Hoe is dit mogelijk?
hoi mn naam is Nathalie en heb mn tz ook ontmoet. Ik wist toen nog niks van twins, wel gehoord van Soulmates maar twins…. geen idee.
Ik heb nu ong 9 jaar geleden mijn tz ontmoet ( wat ik niet wist) en we waren gelijk dikke vrienden. Na 6 jaar beste vrienden te zijn, besloten we een relatie te beginnen. De vonken vlogen ervan af, ik wist niet wat me overkwam en na een jaar besloten we binnenkort te gaan trouwen.
Mijn vader die M.S. heeft en al in ver gevorderd stadium is, moest hij eerst om mijn hand vragen, want zo ben ik opgevoed. Ik ben 38 maar heb gelukkig alle normen en waarden van het leven mee gekregen van mijn ouders en ook nog wat ouderwets respect. Wat tegenwoordig ver te zoeken is, vind ik hoor.
De wonderen waren de wereld niet uit want ik ( Nathalie) zou gaan trouwen. Mijn vader had ik eigenlijk bijna nog nooit zo gelukkig gezien. Alles klopte. Match made in Heaven zei ik altijd voor de gein.
Ineens na 2 jaar veranderde hij in een Dokter Jackle / Mister Hide. Ik wist niet wat me overkwam. Mijn sprookje veranderde in een nachtmerrie of een soort slechte horrorfilm. ‘t spijt me … ik wil mensen niet bang maken, maar ik mag mijn ervaring ook opschrijven en de mijne eindigde bijna met mn leven.
Ik ben nu na een jaar nog herstellende en weet nu ook wat je twin of tz inhoud… wat het betekent en hoe of wat. al die tijd schijnt hij het geweten te hebben. Ik heb nog last van hem. Ik deel mijn verhaal, omdat ik helaas op internet bijna alleen maar mooie verhalen lees en een verhaal zoals de mijne ben ik nog maar 1x tegengekomen. Ik begrijp daarom soms niet waarom en hoe dit kan.
Mijn tz is niet aardig, niet lief en is bezig om mn leven kapot te maken. heb mn verhaal 1x eerder gedeeld op internet en werd compleet aangevallen door mensen. ‘t kon niet waar zijn, enzo. Als mensen eens wisten hoe zeer ‘t al doet dat je tz je verlaat en daarnaast een soort duivel is en je dan niet serieus genomen word, dan voel je je pas alleen.
Ik ben een stuk sterker en wijzer gelukkig, maar bepaalde dingen begrijp ik nog steeds niet. Ik weet dat je elkaars spiegelbeeld bent / kan zijn en dat je eigenlijk veel van elkaar kan leren mits je op hetzelfde niveau zit, maar waarom doet hij dan zo? Ik heb ook geleerd dat je op sommige dingen echt bijna geen uitleg kan krijgen.
Next life.
mvg Nathalie
Hallo Nathalie, dank je wel voor je reactie. Naar, wat er allemaal is gebeurd. De vraag is uiteraard waar het gedrag van je ex opeens vandaan gekomen is. Het kan maar zo zijn, dat hij een auralifter bij zich had/heeft. Dat verklaard al veel. Dit staat los van het feit of het een tweelingzielrelatie is of niet. Ik wens je verder veel kracht en sterkte toe!
In mijn waarheid is het zo dat tweelingziel-relaties, in welke vorm dan ook, nagenoeg hetzelfde zijn als mensen die in een relatie zitten met een narcist. Er zijn ontzettend veel overeenkomsten.
Het is alsof de benaming anders is. Tweelingziel is vanuit het zielenperspectief en narcist vanuit de mind.
Van welke kant je deze relatie ook bekijkt, ze hebben het doel om uiteindelijk elkaar te versterken. Eigenschappen die je bij jezelf niet (meer) kunt waarnemen vind je vaak bij de ander. Zo voel je je completer bij de ander. Het uiteindelijke doel is zelf één te worden in je eigen Zielenenergie.
Het is geen eenvoudige weg! Ik begrijp je gevoel van ‘alleen staan’ in deze ervaring heel goed.
Dank voor het delen van je hoop en vreugde en de daarop volgende teleurstelling en pijn, Nathalie. Het opnieuw beleven van dat verhaal was vast niet gemakkelijk voor je en mijn vermoeden is dat het al (te?) vaak hebt herhaald/herbeleefd in jezelf en naar buiten.
Dit soort levende pijnpunten, de nog ongeheelde emotionele wonden, kunnen je kwetsbaar houden, waardoor je gemakkelijker geraakt wordt en misschien nog niet altijd adequaat hebt weten te reageren wanneer dat gebeurde. Het kan zelfs aanleiding zijn om minder te leven en je meer terug te trekken, want dat vaak een effect van pijn (waar fysieke pijn het lichaam maant tot minder bewegen en meer verzorging). Als je het weet te helen zal je completer zijn en vaardiger in je leven.
Het zal een flinke teleurstelling voor je zijn geweest dat degene die de liefde van je leven leek te zijn zich zo keerde. En misschien (als je heel eerlijk bent en het ondenkbare durft te denken) heb je misschien achteraf ook wel wat signalen bemerkt dat niet alles helemaal was wat het leek. Dat hoeft niet, maar vaak is er achteraf gezien wel zo’n intuïtief gevoel geweest die je probeerde te waarschuwen.
Ik ben zelf geen expert op het gebied van tweelingzielen of narcisten, wie zal zeggen wie echt je tweelingziel is geweest en wie je alleen maar een mooi thuisgevoel gaf en je hoop en fantasie stimuleerde? Misschien willen we te graag dat dit soort verhalen waar zijn, zodat we niet altijd af kunnen gaan op onze eigen indrukken. We willen toch allemaal wel dolgelukkig en compleet zijn en stromen, zonder al dat werken? Geloof en hoop zijn aanstekelijk, en als we boos zijn of het moeilijk hebben dan is de ander snel een kwelgeest die het slecht met ons voor heeft.
Als ik vele verhalen over onderwerpen als narcistische relaties en tweelingzielen lees, dan ben ik geneigd om me af te vragen of degenen die narcist worden genoemd niet ergens in de relatie erg boos is geworden of dat het misschien ook de teleurstelling en pijn van een gekwetst en innerlijk minder sterk persoon is die meespreekt. Zou het ook een echo kunnen zijn van iemand die het niet zo gemakkelijk vind om te bestaan in een wereld die niet altijd fijngevoelig of mild is voor levende wezens?
Zou de narcist iemand kunnen zijn die meer doelgericht en gefocused is en die zich op die manier uitdrukt? Zijn er ook andere verhalen mogelijk die dezelfde werkelijkheid verklaren? in de praktijk, blijkt het laatste in elk geval steeds, waardoor we concurreren om wiens verhaal het beste is. De een wil alleen op zichzelf vertrouwen en de ander droomt van magische invloeden die op wonderbaarlijke wijze alles goed kan maken. En wie zal met absolute zekerheid kunnen zeggen wat meer of minder waar is? Ik in elk geval niet, althans niet buiten elk geloof om, wat per definitie geen bewijs is.
Helaas hebben we allemaal een punt in ons leven dat onze onschuld zodanig wordt geraakt dat we hem kwijtraken, dat we gedwongen worden om onze kracht te ontwikkelen en niet meer vanzelfsprekend in het goede kunnen geloven.
Dat verlies weegt soms zwaar en misschien zit in het verhaal over tweelingzielen ook de vreugde dat je samen met die andere mens weer veilig bent en gelukkig mag zijn en dat je leven vanzelfsprekend gemakkelijk(er) mag worden. Wie wil dat niet? het is een roze droom waaruit het niet gemakkelijk ontwaken is en soms is het wekken heel ruw. Ik voel daarin mee.
Wat ikzelf weet is dit: Of je nu gelooft in tweelingzielen, hooggevoeligheid, narcisten, een Goddelijk doel, een zielbestemming, vorige levens of wat voor energetische kracht of beweging ook: het verandert weinig aan wat je te doen hebt in deze manifestatie van wie je bent.
De problemen en uitdagingen van je bestaan gaan niet zomaar weg afhankelijk van je geloof of zienswijze en elke omstandigheid vraagt iets van je vermogen om daarop te reageren op een manier die helpend is voor jouzelf en misschien ook anderen.
Een andere waarheid is dat je bijna altijd kunt waarnemen dat iets wat je verkrijgt ook altijd iets van je vraagt. Er zijn ook altijd offers. Je offert bijvoorbeeld als je lid wil zijn van een gemeenschap door je bijdragen aan die gemeenschap en als je iets wilt, zoals jezelf voortplanten, dan zitten daar ook vele offers in. Andersom offeren kinderen ook aan het gezin en de familie waarin ze geboren zijn. Je zou kunnen verdedigen dat offers en leven bij elkaar horen. Veel offers doen pijn of manifesteren zich als een gemis. Dat betekent slechts dat het waarde had en dus betekenis.
Net als Tineke ben ik iemand die anderen graag helpt. We doen dat vanuit eigen ervaring en op misschien een iets verschillende manier. Misschien ben je zelf ook wel zo iemand. Dat is het pad dat veel mensen kiezen als ze ergens in hun leven pijn of tegenslag hebben gehad of anderszins de impuls hebben gevoeld om iets op te lossen of beter te maken.
Ook jouw tegenslag zou later een grote zegen kunnen blijken, wanneer je er voorbij bent gekomen en de positieve waarde ervan hebt kunnen nemen. Dan is het verhaal er nog, maar heeft de pijn zich opgelost en heeft deze achtergrond je onvermijdelijk veranderd. Op dat moment is diezelfde ervaring een positieve hulpbron voor je geworden, iets dat je heeft geholpen om nieuwe waarde in je leven te vinden.
Er is van alles wat je helpt in je bestaan. Mensen, gebeurtenissen, je kwelgeesten, zorgverleners en nog veel meer. Aan jou of je ze toelaat en inzet en of je verantwoordelijkheid wilt nemen voor jouw bestaan temidden van al die andere vormen naast je. Aanhaken of afhaken, dat is de vraag. Eigenlijk ben jij de echte heldin van je bestaan, zoals je ouders dat waren om jou tot hier te brengen, maar helaas gaat het niet vanzelf.
Ik heb dat zelf ook mogen ontdekken en heb vervolgens oplossingen gezocht en vaardigheden aangeleerd. In jouw verhaal heeft deze tweelingziel je een stuk geholpen door je te herinneren aan hoe je kan zijn als je gelukkig bent. Misschien heeft hij dat vervolgens weer afgenomen, zodat je er op eigen kracht weer kan komen.
Beschadigd of compleet, zijn maar beelden. Jij bepaalt uiteindelijk zelf wie je kan zijn en hoe je daar komt. Niet door het te bedenken, maar door te doen wat nodig is om er te komen. Elke vorm haakt aan bij andere vormen, ook de jouwe. Ik dank je dus voor je verhaal en hoop dat je volhoudt en op zoek gaat naar wat je echt kan helpen.
Wat je ook kiest, je zal er anderen ontmoeten. Anderen die je bevestigen in het verhaal dat je kiest en de waarde die je voor hen vertegenwoordigt, anderen die je aan willen moedigen en anderen die je willen of kunnen helpen (of beiden). Hou vol en geniet volop van je reis. Hij duurt korter dan je denkt en de kwaliteit ervan is mede afhankelijk van jou, aangezien jij degene bent die reageert op wat je ontmoet.
Als je hulp wilt? Vraag het dan gerust eens aan Tineke. Zij kan je misschien een stuk voorgaan of wijzen op stappen die je kunt nemen. Je moet het echter altijd zelf doen, want jij bent de heldin van dit verhaal. Bepaal maar wat je waard bent en investeer tenminste dat in waar je wilt zijn. Je bent per slot al zo’n wonder, als je erop afstemt, simpelweg doordat je bestaat en deze vorm hebt… en er is nog veel meer wonder te ontdekken.
Alle goeds,
Hans
Heel herkenbaar. Ik heb hem ontmoet. Toen ik hem zag en met hem begon te praten, was het alsof ik tegen mijzelf aan keek, zo’n vreemde ervaring maar ook zo vertrouwd. We hebben 5 maanden contact gehad en het was inderdaad aantrekken afstoten en hij gaf steeds aan dat ik al verder was in mijn groei. We hebben nu geen contact meer en ik voel een leegte en pijn. Ik was zo mijzelf bij hem en voelde zoveel rust als hij er was, maar het was te warrig allemaal, waardoor ik het gevoel had dat ik mijzelf begon te verliezen. Ik mis hem ontzettend, maar durf geen contact te zoeken. omdat ik bang ben dat het weer een achtbaan van emoties wordt. Ik groei nu door deze ervaring. want dat voel ik en het zal zo moeten zijn. Ik ben dankbaar dat hij voorbij gekomen is en wellicht dat we elkaar weer ontmoeten als het zo moet zijn.
Toen ik 29 jaar geleden ,een afspraak maakte met Ed via een advertentie ! Toen ik hem ontmoeten zij een stem tegen mij ! Het is goed ! En wij zijn zo op elkaar ingesteld ,soms kan ik zijn gedachten lezen ! Blij met mijn tweede kans ❤️
Ik heb in mijn leven meerdere relaties gehad. Met hen had ik een zielenafspraak. Uit de eerste 2 relaties werden kinderen geboren die ik ook al eerder kende. Alles voelde vanzelfsprekend. Mijn laatste 3e relatie duurde 20 jaar. Ik dacht dat we altijd samen zouden blijven. Er kwam na 18 jaar huwelijk een man in mijn leven. Ik keek in zijn ogen en het was alsof ik in mijn eigen ogen keek. Het kwam niet verder dan digitaal contact wat ik verbrak omdat ik mijn huwelijk niet in gevaar wilde brengen. Te laat twee jaar later verbrak ik toch mijn huwelijksbelofte. De man is nu in mijn leven maar het werd geen relatie. Wel een diep gevoel van liefde. Maar ik voel dat ook hij weer langzaam uit mijn gevoelsleven glipt en ik heb er vrede mee. In januari ontmoette ik een man die zegt dat wij grote dingen moeten uitwerken. Hij heeft het over verbinding maar hij heeft seks nodig voor die verbinding. Hij is alles behalve teder. Ik heb mijn grens aangegeven en hij blijft proberen mij in het kader van zijn belang over die grens heen te trekken. Ik leer bij hem ‘nee’ te zeggen en mijn waardigheid te bewaren.
Het is een gekibbel over en weer. Ik ben er klaar mee maar begrijp niet waarom ik toch zo veel liefde voor deze man voel. Hij blijft tijdje weg en meld zich steeds weer. Ik kan mij niet voorstellen dat hij mijn tweelingziel is. Ook hij is een zielenafspraak. Want hoe gek het ook klinkt, er is een klik en een herkenning.
Ik heb altijd verlangd naar mijn tweelingziel. I wist al van jongs af aan dat hij er was. Zoeken is onmogelijk. Vragen aan de kosmos kan wel. En zo geschiedde. Hij wandelde mijn leven binnen en we waren thuis. We wisten het allebei meteen.
Nu 5 jaar zo gelukkig; alles loopt synchroon en gaat vanzelf. Geluk, liefde, eenheid en rust. Elke dag genieten. Wat een voorrecht!
PS: Ik was bijna 50 toen hij aan kwam wandelen. Beiden hadden we intense levens achter de rug.
Na twee mooie jaren is plots de relatie verbroken,
heb haar nu al zeven maanden niet meer gehoord.
De pijn blijft en zal altijd blijven
de verwachting om haar nog terug te zien is er niet meer.
Dankbaar ben ik om wat ik heb meegemaakt,
onvoorwaardelijke liefde en ik koester dit,
in de wetenschap dat ik dit nooit meer mag doorvoelen in dit leven…
Mijn tweelingziel ongeveer maand geleden weer ontmoet in dit leven. We zien en spreken elkaar dagelijks. Voelt heel vertrouwd en fijn. Wel wat verwarrend qua gevoelens.. En aantrekken/afstoten zeer herkenbaar pff.
Heel in de verte zag ik hem aan komen lopen,beide werde we omgeven door een gevoel van herkenning terwijl we elkaar nog niet eens goed konden zien.Maar hoe dichter we bij elkaar kwamen hoe herkenbaarder alles werd,het was niet of wij elkaar jaren maar al eeuwen kende.We liepen naast elkaar en voelde “wisten”gewoon hij/zij is het.De persoon waar ik echt thuis ben.Nu een tijdje verder en naar een best moeilijke periode komen we weer langzaam dichter bij elkaar.We zijn niet opgehouden om elkaar aan te voelen elkaars gevoelens elkaars gedachte.We zijn en blijven 1..Groetjes Lisette
Heel herkenbaar.
Vooral het aantrekkingskracht en het afstoten. Kan een zeer verwarrend gevoel geven, dat is mijn ervaring.