Huisdier vermist

Het is zo’n groot verdriet als je een huisdier verliest en als je dier wegloopt en je niets kan doen dan wachten en zoeken, dan kan een dierenliefhebber behoorlijk van slag zijn. Als ik dus word benaderd door een wanhopige dierenvriend, wanhopig op zoek naar een huisdier, dan help ik graag omdat ik uit eigen ervaring weet hoe beangstigend dat is.

Deze keer was het een hond en hij was al dagen weg. Ik zou dus op pad gaan om ter plekke te helpen, maar ik loop wat vooruit in mijn verhaal.

(Ik doe geen vermissingen meer, vanwege grote drukte)

Yara zet het op een rennen

Yara, mijn trouwe viervoeter van inmiddels 15 jaar, nam ook eens de benen. Ze was toen nog een jonge hond, en mijn dochters gingen met haar wandelen. Het was een prachtige winterdag en ze liepen in een park waar honden los mogen lopen. Er lag sneeuw en de wegen waren zo glad als een ijsbaan.

Tibetaanse Terriërs houden van sneeuw en Yara gaat er dus lekker met haar snuit in wroeten en is door het dolle heen. Mijn dochters genoten van de speelsheid van Yara.

Alles veranderde toen er ergens vuurwerk werd afgestoken. Yara schrok vreselijk en zette het meteen op het lopen. Weg was ze en ze is flitsend snel. Dus even later kreeg ik een telefoontje van mijn dochters (gelukkig hadden ze een mobiele telefoon bij zich) en ik sprong meteen in de auto om te helpen.

Eigenlijk onverantwoord hoe ik toen reed, want (zoals ik al zei) de wegen waren als een ijsbaan, maar al snel reed ik op de ringweg (in Assen).

Opnieuw ging de telefoon, nu van thuis. Yara stond voor de voordeur (nee, ze belde niet zelf). Ze had het hele stuk (een half uur lang) gerend, vanaf het park naar huis. Ze moet zelfs over de drukke snelweg zijn gekomen!

Huilend van opluchting, omdat het allemaal goed is gegaan, kwam ik zelf een tijd later weer thuis. Tegelijkertijd met mijn kinderen, die lopend waren teruggekomen. Wat een opwinding was dat. Er was allerlei rampspoed door me heen gegaan, dus ik was maar wat blij!

Zomaar aan komen lopen

Het kan ook andersom. In september 2020 kwam een zwarte jonge kater steeds naar ons terras. Hij is zachtaardig, had teken en superlief, dus hij kreeg al snel wat kattenvoer en aandacht. Achteraf bleek hij ook flink ondervoed.

Natuurlijk hebben we hem inmiddels geadopteerd en heet hij nu Bob (zie ook: en toen was er Bob). Wetend hoe ikzelf zo’n lief katje zou missen, kon ik me haast niet voorstellen dat hij niet al ergens een thuis zou moeten hebben.

Ik ben ervan overtuigd dat zo’n lieve zachte kat ergens gemist moet worden, maar ondanks al onze inspanningen hebben we zijn baasje niet gevonden. Hij was in de buurt al wel bekend en kreeg ook van anderen soms wat eten, hoorden we, maar niemand had hem echt geadopteerd.

Inmiddels hoort Bobby er helemaal bij en is hij hier niet meer weg te denken! Soms spookt het idee van “stel dat iemand alsnog zou komen om hem te claimen” nog een beetje, maar dat is niet meer realistisch en geeft aan hoe erg ik hem zou missen als hij weg zou gaan.

Het verhaal van Puck

Zoals ik in de introductie schreef, ben ik erg gemotiveerd om te helpen bij vermiste dieren. Als medium en dierentolk wordt ik daarvoor ook vaak benaderd en op 3 januari 2021 was dat dus ook zo.

Corina vroeg me of ik kon helpen om haar vermiste hondje Puck te vinden. Puck was tijdens oudejaarsnacht zo van het vuurwerk geschrokken (ondanks het vuurwerkverbod) en was dwars door een omheining van de tuin de nacht in gevlucht.

Op zo’n moment laat ik alles vallen waar ik op dat moment mee bezig ben en sta klaar om te helpen. Zo’n aanvraag gaat gewoon voor.

Wanneer ik me afstem op Puck krijg ik erg koude benen, wat betekent dat ze het koud heeft, verzwakt is (weinig energie), en zelfs nat. Ze is klein en maakt zich ook klein en ze verstopt zich.

Om Puck heen ‘zie’ ik landerijen en een weg waarlangs bomen en struiken staan. Ik zie een sloot waar weinig tot geen water in staat. Het voelt niet als bebouwde kom.

Het signaal wordt zwakker

Dit alles vertel ik aan Corina. Ze bevestigt dat haar omgeving er zo uitziet. Dat is een pluspunt, maar als je zo landelijk woont, dan is het zoeken naar zo’n klein hondje ook als het zoeken naar een speld in een hooiberg.

Ondertussen stem ik regelmatig opnieuw af op Puck. Ik zeg haar om naar huis terug te gaan en dat er naar haar wordt gezocht. Ik moedig haar aan om tevoorschijn te komen, wanneer ze hoort dat ze wordt geroepen. Zo zend ik boodschap na boodschap naar haar toe.

Die zaterdagavond leef ik mee via de WhatsApp, wanneer er weer een zoektocht gaande is. Ik stem me bijna constant af op Puck, echter, gaandeweg wordt het signaal zwakker en zwakker. Ik weet daardoor dat we steeds minder tijd hebben.

Saamhorigheid

Zonder het te weten heeft Puck, een kleine Shih Tzu, inmiddels meer dan 100 mensen op de been gebracht. Er wordt een drone ingezet om vanuit de lucht te zoeken. Flyers worden gedrukt en verspreid door betrokken buurtgenoten. Er zijn veel mensen op de been, rondrijdende auto’s, zaklampen schijnen in het duister.

Zelfs een team van hondenopsporing Nederland wordt ingeschakeld, Ze zoeken met speurhonden en gelukkig weet een speurhond een geurspoor te vinden. Maar nog steeds geen spoor van Puck zelf en de batterij van de drone begint snel leeg te raken.

Goed nieuws: Puck leeft nog!

De volgende nacht slaap ik onrustig. Telkens wanneer ik even wakker wordt, ben ik met Puck bezig. Ik stuur haar energie en blijf maar herhalen dat ze naar huis moet gaan. Honden hebben een goede reukzin en weten vaak heel goed de weg naar huis te vinden, zelfs in een buurt waarin ze nog niet zo bekend zijn.

Als ik ‘s-ochtends wakker wordt, is het eerste wat ik doe weer afstemmen op Puck. Ik voel haar nu weer duidelijk en ik ben heel blij dat ze nog leeft!

Wanneer Corina me rond 8.00 uur een berichtje stuurt, geef ik haar direct dat goede nieuws. Ik vertel erbij dat ik Puck weer over het zwarte land zie lopen. Corina is blij met deze aanwijzing en springt meteen weer in de auto om verder te zoeken.

Wat later stuurt ze me een filmpje, waarop alleen zwart bewerkt landschap is te zien. Ze woont dus echt heel landelijk, zo blijkt. Nee, dat schiet zo niet op.

Ik bedenk me niet meer en pak wat warme sokken uit mijn kast, en een paar laarzen uit de garage en spring in de auto. Onderwijl app ik Corina dat ik eraan kom. Ik wil ook zelf dat dit wordt opgelost en Corina is blij verrast door mijn initiatief.

Na een rit van ongeveer een uur, ontmoet ik Corina en haar familie op een afgesproken plek in het platteland. Nu gebruik ik mijn lichaam als pendel en zo kan ik wijzen naar de richting waarin Puck was gerend.

Het klopt, vertelt Corina, de speurhond had ook in dezelfde richting een geurspoor geroken. Ook waren er twee zichtmeldingen geweest.

Nadat we zo een uur onderweg zijn, waarbij ik regelmatig pendel en me afstem op Puck, krijgt Corina het verlossende telefoontje: Puck is gevonden! Oh, wat zijn we allemaal blij, met name Corina en haar dochters.

Puck blijkt uiteindelijk toch weer richting huis te zijn gelopen. Vlakbij huis waren er buren die opeens het hondje hadden zien lopen. Wij haasten ons erheen.

Je kunt je voorstellen dat zo’n weerzien erg ontroerend is. Het was een flinke opluchting voor ons allemaal dat het goed ging met Puck en dat ze weer veilig thuis was.

Inmiddels zijn we twee dagen verder, is Puck helemaal bijgekomen van haar avontuur. Corina en haar gezin zijn erg blij en dankbaar voor zoveel hulp. Om met de woorden van Corina af te sluiten:

Natuurlijk heeft Corina ook snel erna een warme aanbeveling geschreven. Die deel ik dus vol trots graag met je.

(Zomer 2024 – Ik doe even geen vermissingen meer, wegens grote drukte)