Alleen op reis, op weg naar het witte licht

Het onderstaande gedicht raakt me en wil ik graag met je delen. Het is een gedicht over afscheid en een nieuwe begin. We kennen allemaal het moment waarop we zelf verder zijn gegaan of waarin iemand die ons dierbaar is geweest wegging. Mijn vader heeft zijn aardse bestaan al jaren geleden achter zich gelaten op 12 juni 2007, misschien wel eens van mijn grootste verliezen tot nu toe. Ik mis hem en denk nog regelmatig aan hem.

Leven stroomt verder. Mijn vader heeft twee zonen, mij en kleinkinderen om zijn bestaan vervolg te geven en wanneer ikzelf ga zullen mijn dochters en hun kinderen mij weer opvolgen in hun eigen bestaan. Het is zoals het moet zijn. Met elk afscheid komt nieuw leven en met nieuw leven komt afscheid. Ik geef je dit hier door. Het is een mooi gedicht.

Dankjewel lieve pappa, voor alles wat ik met je mocht delen en voor wat je mij gaf. Ik zal het goede doorgeven en delen zoveel ik kan. Door mij mag jij verder leven, omdat ik leven kreeg van jou en mamma. Ik hou van je.

In mei 2017 overleed mijn schoonvader. Hij is bijna 89 geworden en heeft geleefd zoals hij wilde leven. Een dienstbaar leven waarin hij veel goed heeft gedaan. Veel meer kan je niet verwachten. Hij liet vier kinderen, kleinkinderen, een achterkleinzoon en zijn geliefde vrouw achter, waarmee hij 62 jaar getrouwd was. Echter, zijn vrouw, mijn schoonmoeder ging 3 maanden later. Het mag hun goed gaan, waar zij ook heen zijn gegaan. Dankzij hun kon ik Hans verwelkomen in mijn leven.

Deze laatste reis maken we alleen en zonder bagage. Het grote loslaten, of we nu willen of niet. Achterlaten kan zwaar zijn, gebonden als leven kan zijn, maar deze reis is licht en over de brug is het vredig.

Als mijn tijd is gekomen, zal ik hetzelfde pad gaan en mag je me herinneren voor het goede dat je van me kreeg. Ik dank je voor het avontuur en we gaan elk ons weegs. Tot we weer ontmoeten als er zoiets mag zijn, dan zijn we weer vrienden en delen verhalen, zoals dit.

Alleen op reis

Ik ga op reis, zonder bagage, helemaal alleen
Ik ga op reis en ik weet nog niet waarheen
Achter mij voel ik groot verdriet
van al diegenen die ik achterliet

Ik sta voor de scheiding met het nieuwe land
Voor de brug, de schakel met de overkant
In de hemel regenbogen vol kleuren, als poorten die me met vreugde onthalen
Het licht komt naar me toe en alles lijkt te stralen

Ik voel nog twijfel, zal ik de brug overgaan?
De brug, de schakel met mijn nieuwe bestaan.
Mijn hart zegt “blijf” en “geef je over”.
Vol vertrouwen wil ik verder gaan,
op weg naar mijn nieuwe leven

Op het moment, als ik me helemaal overgeef
Lijkt het wel alsof ik heerlijk zweef
Ik voel de liefde aan de overkant
Ik zie de anderen, die reiken naar mijn hand

Ik zie het witte licht, dat in de verte schijnt,
en ik voel dat alle angst in mij verdwijnt
Diep van binnen, voel ik warmte mij omringen
Waardoor ik vol vertrouwen mijn nieuwe leven ga beginnen

Het is goed waar ik nu ben
Mijn hart is warm in het licht van Hem
Hij koestert mij in zijn verblijf
Hier wacht ik tot je ook komt en blijft

Ellen Schouten (eerder Ellen Sombroek),
bewerkt door een witte prins