Een diep dal, een verandering en een nieuwe plek

Ofschoon het je veel kan geven, is verhuizen ook een behoorlijk ingrijpende gebeurtenis. Je verlaat een vertrouwde plek en gaat naar iets dat nog niet helemaal van jou is. Je hele verzameling aan spullen en materiaal weer sorteren en meenemen blijkt vaak veel werk en kan ook wat emoties geven.

Toen ik gisteren zo door mijn spullen ging, kwam ik een oud document tegen uit een heel pijnlijk stuk verleden. Ik vertel je er graag over, omdat de uitkomst erg positief voor me was. Een verhaal van een diep dalen, maar met nieuwe mogelijkheden en opluchting aan het eind. Misschien wel een verhaal met hoop voor wie weinig hoop meer heeft. Dit persoonlijke verhaal is deel van wie ik nu ben. Laat het je inspireren.

Verhuizen is absoluut geen hobby van me. Als kreeft ben ik meer geneigd om me in te graven in een plek en verhuizen is dus niet iets dat ik echt graag doe. Toch ben ik vanaf mijn 18de al vele keren verhuisd, soms door keuze en soms door overmacht, en nu niet heel lang nadat ik dacht mijn droomplek gevonden te hebben sta ik weer voor een verhuizing en nog wel over de grens. Een groter avontuur kan je je nauwelijks voorstellen.

In de ban van onrust

Vroeger was een van de redenen dat ik verhuisde dat er behoorlijk wat onrust in mijn lijf zat. Ik heb geen gemakkelijk verleden en heb flink moeten knokken om mezelf mentaal en anderszins overeind te houden. Die onrust is nu echter niet de motor van verandering. Deze verhuizing is meer uit praktische overwegingen.

Een eigen plek met meer mogelijkheden

We wilden onder andere een plek met meer mogelijkheden voor onze activiteiten en tegelijkertijd wilden we de vaste lasten flink omlaag brengen. De huur van twee panden is een flinke maandelijkse investering waar je op zichzelf niets mee opbouwt en na een erfenis is het dan veel verstandiger om geld in een eigen pand te investeren. Natuurlijk hebben we gezorgd dat dit keer het ook een goed geïsoleerd pand is, zodat we ook zuinig voor het milieu kunnen zijn.

Het blijft echter een groot avontuur en geeft aardig wat turbulentie van binnen en van buiten. Wortels verplaatsen kan heel wat teweegbrengen als je kreeft bent.

Terug naar thuis

Op zichzelf is het bijzonder dat ik zoveel verhuisd ben, want bij mijn ouders ging dat heel anders. Die bouwden een paar jaar voor mijn geboorte (in 1964) hun huis en nog steeds (lang na mijn vaders overlijden) woont mijn moeder nog met veel plezier op diezelfde plek. Kunnen landen op een eigen plek is dus echt thuiskomen voor mij.

Getraumatiseerd en ingestort

De onrust die me al zo vaak liet verhuizen is uiteraard niet zomaar ontstaan. Nare gebeurtenissen, vooral met mannen, lagen hieraan ten grondslag. Dit zorgde dat ik in het jaar 2000 instortte en het allemaal niet meer zag zitten. Na enige tijd besefte ik dat ik hulp moest zoeken, want zelf kwam ik er niet meer uit. Ik ging naar de huisarts vervolgens naar eerstelijnspsychologen, maar mijn rugzak zat te vol en 3 gesprekken bleken niet genoeg.

Ik kreeg te horen dat dat ik hoog scoorde op de traumalijst en ik werd dus doorverwezen naar de GGZ. Daar kwamen nieuwe afkortingen zoals PTSS (Post Traumatisch Stress Syndroom) en ADHD (Attention Deficit Hyperactivity Disorder) voorbij, maar niemand vertelde me dat dit een gevolg kon zijn van mijn hooggevoeligheid (HSP). Dat leerde ik pas later.

Door de molen van reguliere therapie

Achteraf betwijfel ik of ik die hulp eigenlijk wel wilde, want als een rasechte kreeft kan ik goed manipuleren. Ik vertelde mijn behandelaren dat het best goed met me ging en daar trapten ze in. Ondertussen ging het eigenlijk helemaal niet zo goed en verborg ik dat het eigenlijk steeds verder achteruit ging.

Ik ging de verschillende afdelingen langs, afdelingen als Psycho Motorische Therapie (PMT), muziektherapie, creatieve therapie en een gespreksgroep met andere PTSS patiënten. Het mocht echter niet baten. Uiteindelijk kwam ik op een punt dat ik niet eens meer mijn huis uit durfde. Ik zat op dat moment erg diep.

Een nieuw begin

Gelukkig werd dit door iemand herkend. Een hulpverleenster kwam bij me thuis en dat was het moment waarop alles begon te keren. Ze bleek, naast haar werk bij de GGZ, een Reiki praktijk te voeren en herkende mijn paranormale gaven.

Terugkijkend is zij mijn redding geweest. Doordat ze me heel anders benaderde, begon ik in te zien dat het anders moest. Ze adviseerde me om mijn beperkingen en gaven te leren kennen en te leren hoe ik die voor mijzelf en anderen kon inzetten.

De alternatieve route

Ze spoorde me aan om weer in beweging en uit mijn veilige huis te komen en dat was niet gemakkelijk. Ik voelde nu echter steun en herkenning en het was ook wat ikzelf wilde. Dankzij haar aandringen, schreef ik me dus in voor een opleiding Aura reading en healing.

Natuurlijk betekende dit ook dat ik weer naar buiten moest, mijn huis uit, en dat ik 3 kwartier in de auto zat om daar te komen. Maar het werkte goed voor me uit en ik startte al snel daarna (in 2004) mijn eigen praktijk.

Terug naar gezondheid

Eenmaal terug in een positieve ontwikkeling ging ik verder met leren, Ik schreef in voor de opleiding Mediumschap en nog wat andere cursussen en workshops en elke keer gaf dat me nieuwe openingen.

Ik kreeg weer zin in mijn leven en de reacties van de klanten in mijn praktijk waren positief (de reacties zijn gelukkig nog steeds positief). Ik had ontdekt waar ik goed in ben en had een plek gevonden waar ik thuishoorde. Ik kende nu mijn talenten en kon mijn eigen bestaan zin geven.  Dat was een belangrijke ommekeer, ook voor mijn beschadigde zelfbeeld, en voor ik het wist begon ik weer met leven en kon weer ademen.

Mooie en pijnlijke herinneringen

Ondanks al die positieve ontwikkelingen liep het op bepaalde gebieden in mijn leven liep het nog steeds niet echt goed. In mijn eerdere artikel over de kracht van een gebed kon je hierover al lezen. Waarom kom ik er nu weer op terug?

Ik ga weer verhuizen en dit keer niet omdat ik geen rust heb gevonden, zoals voorheen, maar omdat we gaan samenwonen en -werken in een prachtig huis met een bijbehorende grote tuin. Dit keer heb ik er ontzettend zin in! Ik heb al geleerd om niet aan spullen vast te klampen, een uitkomst van de vele verhuizingen, maar toch heb ik een aantal dozen die bij elke verhuizing mee gingen en gesloten bleven.

Ook die dozen moesten eens uitgezocht worden en daar hebben we gisteren tijd voor genomen. Er bleek een heel stuk verleden opgesloten te zijn, veel foto’s van mijn drie dochters toen ze nog klein waren. Het was leuk om ze weer te zien en via WhatsApp heb ik mijn dochters mee laten genieten! Het zijn dierbare herinneringen die ik deels was vergeten.

Wat ik ook tegenkwam was een pijnlijke herinnering in de vorm van een map, waarvan ik het bestaan ‘vergeten’ was. Tranen sprongen me in de ogen, want in die map vond ik een verslag van mijn tijd in de GGZ. Het bracht me even terug naar een tijd waarin ik het minder gemakkelijk had en niet goed wist hoe ik verder kon.

Ik was de gedichten vergeten die ik toen schreef. Ze waren eigenlijk een roep om hulp. Hulp die ik eigenlijk niet aan wilde (kon) nemen, wanneer iemand te dichtbij kwam. Het was een eenzame en zware tijd voor me. Veel oude documenten eindigden gisteren in de papiercontainer (loslaten, weg ermee), maar het volgende gedicht deel ik nog graag met je.

Buiten  raast een harde wind,
wat ik soms best wel gezellig vind.

Bladeren waaien door de straten,
in alle soorten, kleuren en maten.

Niet alleen buiten waait het hard,
ook in mijn hoofd is het vaak verward.

Door elkaar heen gaan allerlei gedachten,
maar ik kan de pijn niet verzachten.

Veel mensen hebben mij pijn gedaan.
Wat heb ik hen toch misdaan?

Waarom moest ik de verkeerden tegenkomen?
Weg waren al mijn toekomstdromen.

Hard erdoor geworden, dat ben ik.
Ik geef niet meer zo gauw een kik.

Ik laat nog wel steeds over me heen lopen.
Dat moet ook eens zijn afgelopen.

Dus de herfst is ook in mijn hoofd,
maar het kaarsje is bijna uitgedoofd.

Veel zin om aan mezelf te werken heb ik niet meer,
want wat er komen gaat, doet alleen maar zeer.
Tineke van Urk, 2003

Voorbij het toneel – waar ik hulp vond

Doordat ik best goed kan toneelspelen en me dus beter voor kon doen dat ik me voelde, was de ontdekking van familieopstellingen bij Hans Schuijff (De Witte Prins) een grote uitkomst voor me. Meestal al in één workshop vind je veranderingen, waar je bij de reguliere therapie lang over doet (als je het al bereikt).

Dankzij de zeer deskundige begeleiding van therapeut Hans Schuijff, die er echt niet in trapt als ik toneel speel, heb ik nog behoorlijk wat trauma’s opgelost. Daardoor heb ik steeds meer plezier in mijn leven gekregen en gaat het steeds beter met me.

Natuurlijk heb ik, net als iedereen, wel eens een mindere dag en vind dan mijn leven best lastig. Dan ben ik echt niet te genieten. Maar ik kom altijd terug en dan probeer ik het opnieuw.

Opnieuw verbinden en wortels kweken

Mensen nabij laten na een reeks trauma-ervaringen is niet altijd gemakkelijk, of comfortabel. Het is opvallend dat ik uitgerekend bij een man mijn hulp vond, dus dat alleen is al bewijs van zijn aanwezigheid en kunde. Ook hij heeft zijn ” schade” en heeft die gebruikt op een positieve manier, gebruikt om groei en waarde te ontwikkelen die je elders niet gemakkelijk zult vinden.

Vertrouwen heeft tijd nodig en bevestiging, maar hulp is belangrijk en voor de juiste hulp zal je nooit weten waar die gevonden wordt. Het beste wat je kan doen is blijven bewegen, net als ik, en blijven uitreiken en openstellen voor de hulp die op je pad komt. Misschien is het wel naar deze Hans, of deze Tineke.