Twee maal: de kracht van een gebed

Wat doet de titel van dit artikel met je? Afstand, scepsis, ongeloof? Ja, dat is herkenbaar. We hebben als cultuur inmiddels wat meer afstand naar gebed, en meer geloof in andere zaken, waaronder wetenschap, marktwerking en technologie. Wees gerust, ik schrijf dit artikel niet om je een geloof of overtuiging aan te praten. Zelfs als christen is de kans dat je afstand tot gebed groter is dan het in oudere tijden zou zijn. We gaan er gewoon wat meer ontspannen mee om, en proberen de verschillen te respecteren en tolerant te zijn.

Geloof staat minder centraal

Waar dagelijkse rituelen en gebeden in de moslim-gemeenschap nog heel gangbaar zijn, en routinematig elke dag worden gevolgd, is dat in andere religies al veel minder zo, en velen hebben het zelfs geheel losgelaten, inclusief geloof in een God. Vroeger verbonden we in geloof, of deden in elk mee omdat de consequenties groot was, maar met de opbloeiende welvaart en afnemende macht van de Rooms-Katholieke kerk, is dat nu anders.

Geloof als basis

Natuurlijk kan het ook zijn dat jij van een heel andere kant komt, en je reactie er meer een van herkenning, geloof en weten was. In dat geval heb je de kracht van een gebed misschien al ruimschoots ervaren. Misschien sta je al rotsvast in een geloof dat je heeft geleerd te bidden, en heeft verankerd aan een God die groter is dan wij allen en die ons stuurt en beschermd als een soort vader. Misschien doet het je ook pijn om te zien hoe we als cultuur van God zijn afgedreven, en alle geloven inclusief het niet geloven zijn gaan omarmen.

Cultuur bijna zonder geloof

Vrijheid en tollerantie werden de moderne mantra’s in onze cultuur, en de positie van de kerk is vervangen door moderne “Goden” zoals wetenschap, technologie en marktwerking. En zelfs veel van onze spirituele beoefening gaat niet meer uit van het bestaan van een God of creator, in elk geval niet meer als centrale leidraad. Spiritualiteit is steeds meer versmolten met zelfontwikkeling, en geloof is een eigen keuze geworden uit alle spirituele modellen die aangeboden worden. De keuze voor een van de grote religies is daarmee niet meer vanzelfsprekend.

Gestuurd richting gebed

Ik moet bekennen dat het voor mij ook meer zoals de eerste reactie hierboven was. Ik ben opgegroeid zonder religie, en bidden was daarom niet iets wat ik deed. Dat beeld heb ik moeten bijstellen, en het is bijzonder hoe leven ons naar dat soort verdiepende momenten stuurt. In dit artikel wil ik je daarvan mijn getuigenis geven, en laat het verder aan jou om je eigen ervaring en geloof te bepalen.

Wel kerk, maar geen gebed

Om meteen naar mijn eerste gebed te springen: dat gebed zorgde voor een enorme ommekeer in mijn leven. En eigenlijk heb ik niet eens zelf besloten om te bidden, het kwam zomaar in me op als een soort golf, op een moment dat ik erg diep zat. En het bleef niet bij die ene overweldigende drang om te bidden, zo ging het eigenlijk steeds als ik diep zat en iets in mij spontaan begon uit te reiken naar God. Ik ken daardoor nu de kracht van geloof en heb die meermaals mogen ervaren.

Van huis uit zonder geloof opgevoed, ging ik ‘s- zondags meestal wel met mijn nichtjes naar de zondagsschool (wanneer we bij mijn oma op bezoek waren). Ik heb Bijbelverhalen altijd heel interessant gevonden, en we mochten er mooie tekeningen van maken. Bidden heb ik altijd moeilijk gevonden, en als ik het probeerde dan dwaalden al snel mijn gedachten af.

Mijn eerste gebed, een bewijs van de de kracht van het gebed

Zo werd ik dus ouder, bezocht van tijd tot tijd nog eens een kerk, en zong graag de liederen mee, maar bidden lukte niet. Zo ging het door tot mijn veertigste verjaardag. Ik werd op die dag wakker en overdacht mijn leven tot dat moment, en moest bekennen dat ik niet gelukkig was. Ik had vele nare momenten meegemaakt en die drukten zwaar op me.

Help me, alstublieft, ik zal alles doen

En vanuit dat contact met mijn eigen lijden kwam opeens die onweerstaanbare impuls om uit te reiken en om hulp te vragen, vanuit vanuit het diepst van mijn hart. Ik volgde de impuls begon te bidden, zonder echt besef van wie me “daarboven” wilde horen. Ik was zo diep gekomen dat ik niet anders kon dan uitreiken naar een beter leven, en het grotere dat me kon helpen.

Overgave aan het grotere

Het was een erg intense ervaring, een vanuit het diepst van mijn hart komend gebed. Ik vroeg huilend om genezing, om kracht, om het gevoel van genieten, om het geluksgevoel te mogen ervaren, al zou het maar voor een keer zijn. Diep verdriet en een wanhopig verlangen naar beter. Ik kan nog huilen als ik in dat moment stap. Een dieptepunt, en ommekeer. Ik beloofde dat ik mij zou gaan inzetten voor mensen om me heen, al wist ik nog niet hoe.

Eigenlijk heel ongelukkig

Verjaardagen zijn niet fijn als je je eenzaam of ongelukkig voelt, dus ik had niemand uitgenodigd. Er was een stralende zon, die dag, maar ik wilde niet. Dus toen er toch familie en vrienden kwamen, was dat een verrassing, en het bleek alsnog een geweldig leuke en ontspannen dag te worden. ‘s-avonds keek ik terug met diepe dankbaarheid en vanuit die energie dankte ik God en zijn engelen.

Positief pad na de kracht van een gebed

In snel tempo gebeurde er daarna allerlei dingen, die me steeds verder brachten op het pad dat ik met het gebed had ingezet. Kort erna toonde mijn gids zich voor het eerst aan mij, tijdens een vakantie, en ik heb me tot nu toe aan mijn woord gehouden. Ik herontdekte mijn paranormale gaven en doe nu niets liever dan daarmee mensen helpen.

10 jaar verder

Inmiddels tien jaar verder (begin februari 2014),  is er ontzettend veel veranderd. Ik koos voor mezelf en een dienstbaar leven, en ondernam de daarbij bijbehorende stappen. Alleen op het gebied van relaties kon ik mijn draai nog niet vinden, daar zat nog een onvervuld verlangen, en ik vond steeds niet de partner naar wie ik me echt kon openen, en bij wie ik me gelukkig kon voelen. Het resultaat daarvan waren relaties waarin “gevochten” werd en waarin ik leerde om ook die kracht te vinden.

Opnieuw de kracht van het gebed

Op een koude februari-ochtend liep ik met mijn hond, en werd door een verdrietig gevoel overmand. Ik bleef staan bij een vijver, waarboven  mistdampen hingen. En zomaar, als uit het niets, begon ik weer te bidden. Mijn ogen vulden zich met tranen, ik voelde me echt eenzaam en had hulp nodig. Ik was er klaar voor, het werd tijd voor een vaste, lange liefdevolle relatie waarin ik gelukkig zou kunnen zijn. Ik vroeg me af hoe het zou voelen, om echt van iemand te houden.

Ik vroeg om een vervullende liefdevolle relatie

Ik vertelde God, of wie me maar wilde aanhoren, al mijn diepe verlangens naar liefde, respect en vertrouwen. Uiteindelijk moest ik er zelf om lachen. Het leek wel een boodschappenbriefje. Ik maakte het ideaalplaatje zelfs af met wat uiterlijke kenmerken. Ik vroeg om een prins, op het witte paard. Daarna kon ik het loslaten en liep wat vrolijker weer door.

Een geschenk uit de hemel

Drie weken later hebben we elkaar ontmoet, en hij is zelfs meer dan wat ik vroeg. Hij voldoet aan al mijn wensen. Ik geloof dat alles een reden heeft, daarvan ben ik zeker.  Ook ik leer. Zijn praktijknaam? DeWittePrins!

Pijn als zegen

Ik heb mijn gebed gevonden, en ben ervan overtuigd dat het gewerkt heeft. Maar misschien moet je net als ik eerst komen op een punt dat overgeven en bidden, uitreiken naar iets dat groter is, je laatste redmiddel is. En in die zin zijn alle slechte en pijnlijke ervaringen een zegen, want ze hebben me gebracht waar ik nu sta, en ik ben duidelijk in ontwikkeling en op een pad waar ik veel waarde uit haal en verder zal vinden.

Probeer het eens, op je eigen manier

Als je in jezelf dus de impuls voelt om uit te reiken en om hulp te vragen, spring dan eens in het diepe en volg gewoon de impuls en vertel gewoon wat je pijn is en wat je zou willen, verbindt je met het pijnlijkste deel in jezelf, je pijnlijkste gemis en je diepste verlangen, en vraag van daaruit om hulp en laat het dan gaan en leef verder. Gebruik gewoon de woorden die in je opkomen, en volg de stroom. Benader het desnoods als een meditatie waarin je jezelf verbindt met alle verlangens in je en die naar de kosmos projecteert.

En misschien, heel misschien, wordt je net als ik verrast, en krijg je meer dan waar je om vroeg en op hoopte. De wet van aantrekking heeft soms de vorm van een gebed.

Co-auteur

Het bovenstaande artikel is aangevuld, geredigeerd en bewerkt door: Hans Schuijff, De Witte Prins

✔ bid  ✔geniet ✔deel ✔ reageer ✔ vind ik leuk