Allemaal kleurtjes

Rianne staat bij de achterdeur, ze wacht op mama. Ze kan niet wachten om naar school te gaan. Op haar rug hangt een fleurig rugzakje met daarin wat eten en drinken voor tussen de middag. De zomervakantie is voorbij en ze is overgegaan naar groep 5.

Ze weet al dat er twee nieuwe kinderen komen in haar klas. Een jongetje die is blijven zitten en een nieuw meisje. Zij is pas in de buurt komen wonen. Helaas is haar eigen beste vriendinnetje verhuisd. De grote broer van Rianne is al zelf naar school gegaan. Hij zit al in groep 7.

Allemaal kleurtjes om mama heen

Rianne kijkt naar mama, die nog voor de spiegel staat. Ze ziet opeens allemaal kleurtjes om mama heen. Wat gek, dat was haar nooit zo eerder opgevallen. Maar nu ze beter kijkt, zijn de kleurtjes weg. Ach, misschien heeft ze het zich verbeeld, maar het was wel leuk om ze even te zien. Het waren ook vrolijke kleurtjes, zoals geel en oranje. Misschien is mama wel net zo blij als zijzelf, dacht Rianne.

Samen stappen ze naar buiten. Ze kunnen lopend naar school en gelukkig is het droog. Vannacht heeft het veel geregend en ge-onweerd en nu ruikt het best lekker buiten. Rianne houdt niet zo van onweer, maar gelukkig had Poes bij haar op bed geslapen. Poes past op haar, weet Rianne. Toen mama nog even bij Rianne ging kijken voor ze zelf naar bed ging, heeft ze Poes niet weggestuurd gelukkig.

Op het schoolplein

Op het schoolplein is het al erg druk. Rianne wordt vrolijk begroet door klasgenootjes en na een kusje en een knuffel van mama rent ze weg naar de ingang.

Vlakbij de ingang ziet Rianne een meisje staan. Ze staat daar alleen en ze kijkt wat zielig om zich heen. Rianne blijft even stilstaan en kijkt naar dat meisje. Weer ziet ze die kleurtjes! Nu lijkt er wel een rode wolk om dat meisje heen te hangen.

Rianne loopt op het meisje af en gaat bij haar staan. Ze kijken elkaar aan, maar zeggen allebei niets. Dan komt er een glimlach op het gezichtje van het meisje. Ze zegt: “Ik ben pas hier komen wonen. Ik heet Sara”. “Hallo Sara”, zegt Rianne, “ik heet Rianne, ik ga naar groep 7”. Sara’s gezichtje wordt blijer. “Ik ook”, zegt ze, “maar ik vind het wel erg spannend.

Dan gaat de bel. Rianne houd niet zo van het geluid deze bel, hij gaat erg hard, wat zeer doet aan haar oren. Ze doet haar handjes tegen de oren en samen met Sara loopt ze naar binnen. Ze lopen meteen door naar de klas en als vanzelf gaan Rianne en Sara naast elkaar zitten. Juffrouw was al in de klas en als ze allemaal binnen zijn en een plekje hebben gevonden, gaan ze beginnen.

Rianne krijgt hoofdpijn

Eerst mag iedereen kort vertellen wat ze in de zomervakantie hebben gedaan. Terwijl Rianne luistert naar de verhalen van haar klasgenootjes, merkt ze dat ze wat hoofdpijn krijgt. Ze vertelt dit zachtjes fluisterend aan Sara.

Sara fluistert terug, dat ze al hoofdpijn had voor ze naar school ging. Mama kon niet mee, die moest thuis blijven bij haar jongere zusje, en papa moest meteen doorrijden naar zijn werk. Ze had ook niet zo goed geslapen van de spanning en het onweer.

In de middagpauze gaan ze met zijn allen in de schaduw hun boterhammetjes op eten. Het lijkt wel een picknick zo, wat gezellig. Rianne merkt dat haar hoofdpijn is weggegaan en vraagt aan Sara of zij nog hoofdpijn heeft. Gelukkig, ook haar hoofdpijn is weg.

Sara vraagt aan Rianne, waarom zij hoofdpijn had. Dat weet Rianne niet, want ze had juist veel zin in school, en hoewel ze het in de zomervakantie leuk heeft gehad, ging ze graag weer naar school.

Wat een vrolijkheid

Terwijl Rianne naar Sara kijkt, ziet ze weer opeens kleurtjes, ditmaal net als bij mama, geel en oranje. Ja, Sara is ook vrolijk nu, net als mama vanochtend was. Ze neemt zich voor er meer op te letten. Misschien betekenen deze kleurtjes wel vrolijkheid en een rode wolk hoofdpijn?

Misschien kreeg ze zelf hoofdpijn, omdat ze naast Sara zat? Zou Sara het gek vinden als ze het tegen haar zou vertellen? Ze besluit daar nog maar even mee te wachten, tot ze haar wat beter kende.

‘s-Avonds in bed dacht Rianne aan kabouter Barabas. Hij had haar eens geholpen, misschien wilde hij dat nu wel weer doen? Haar meer vertellen over de kleurtjes die ze om mensen heen zag? In gedachten zwaaide ze naar hem en nam ze zich voor hem gauw weer eens te bezoeken in het bos. Met deze gedachte viel ze in een droomloze slaap.

Nawoord

Dit was het derde verhaal van een langere reeks. Het eerste verhaal “Het geheim van het bos” is geschreven door de inmiddels overleden Hedwig Schaafsma en ik heb het stokje overgenomen. Ik vind het erg leuk om te doen en net als Hedwig kan ik hier mijn eigen kind-ervaringen in kwijt. De verhalen zijn bedoeld voor kleine en grote kinderen. Laat je hieronder een reactie achter? Dat zou ik erg fijn vinden. Alvast bedankt!