Een wijze les

Rianne is al een tijdje niet meer op school geweest. Niet omdat ze ziek is of zo, maar in bijna de hele wereld heerst een soort van griep die erg besmettelijk is. Iedereen moet daarom erg oppassen om niet ook ziek te worden. Het lijkt op de griep, maar dan erger. Ze noemen het Corona. Dat is tenminste wat Rianne ervan heeft begrepen.

Wat ze vooral niet leuk eraan vindt, is dat ze al een hele tijd niet meer naar oma en opa mag. Het is veiliger om daar niet heen te gaan, zeggen papa en mama, omdat ze al wat ouder zijn, en sneller ziek kunnen worden. Ze moet nog even geduld hebben.

De school zit op slot

Ze mag ook niet meer naar school, want die hebben ze op slot gedaan. Veel kinderen uit haar klas dachten dat ze vakantie hadden, lekker een paar dagen vrij, maar nee, thuis moeten ze met papa of mama gewoon verder leren. Rianne wil zo graag weer eens naar school om de juf en haar nieuwe vriendinnetje Sara weer te zien, want die ziet ze nu al weken alleen nog via het internet.

Rianne mist ook haar bezoekjes aan het bos! Ze mist kabouter Barabas, moeder Deva en de dieren. Ze wil de wijze kabouter graag vragen over de kleurtjes die ze af en toe om mensen heen ziet. Misschien, als ze het lief vraagt, mag ze er heen? Misschien, als ze genoeg afstand houdt, kan het wel? Want dat is namelijk de regel, anderhalf meter afstand houden. Nou, Rianne vindt dat best veel hoor, maar ze begrijpt dat dat nodig is zodat ze niet ziek wordt.

Rianne loopt naar de keuken, waar papa aan de eettafel zit. Hij is aan het werk. Soms gaat hij nog naar zijn kantoor, maar alleen als het echt moet. Door het raam heen, ziet ze mama buiten, ze is de was aan het ophangen.

Rianne vraagt of papa het goed vindt, dat ze een eindje gaat lopen in het bos. Het is een mooie zonnige dag en haar schoolwerk is af. Papa vindt het goed. Als ze maar afstand houdt wanneer ze iemand tegenkomt. Ja, dat zal ze doen.

Naar buiten

Huppelend en blij gaat Rianne op pad. Eindelijk het huis uit. Daar is ze echt aan toe. Ze heeft na haar avontuur van de eerste keer goed onthouden hoe ze zonder te verdwalen bij het huisje van kabouter Barabas moet komen. In haar gedachten ziet ze grappige paaltjes staan, die haar de juiste weg wijzen. Nu maar hopen dat hij thuis is.

Al snel ziet ze de Elfen. Ze komen haar vrolijk en blij begroeten. Wat leuk! En wat wordt alles al mooi groen in het bos. Rianne houdt van het voorjaar. Ze ziet dat moeder Deva goed zorgt voor de natuur en iedereen die in het bos woont. Het lijkt wel alsof de vogeltjes harder fluiten. Het ruikt ook zo lekker in het bos. Een paar konijntjes, eekhoorntjes en hertjes lopen met haar mee op weg naar het knusse huisje van Kabouter Barabas.

Rare uitdrukking

Eenmaal bij het huisje van kabouter Barabas aangekomen, gaat de deur al open, voordat Rianne kan aankloppen. Eh, hoe kan dat nou? Kabouter Barabas begroet haar met een blije lach en zegt meteen dat hij haar al verwachtte. “Dat voelde ik aan mijn water”, zegt hij. Nou, dat vind Rianne maar een rare uitdrukking en ze moet er om lachen.

Kabouter Barabas legt uit wat het betekent. Hij zegt dat het kan, dat je voelt als er iets gaat gebeuren, bijvoorbeeld als er iemand komt. Hij moest al de hele dag aan Rianne denken, en nu staat ze hier voor zijn deur. Barabas noemt nog een moeilijk woord, Rianne kan het bijna niet uitspreken: intuïtie.

Kabouter Barabas vertelt haar, dat het een eigen stemmetje is die in je woont. Dat stemmetje zegt je vaak wat je wel of juist niet moet doen. Heel veel mensen luisteren niet naar dat stemmetje en zeggen later tegen zichzelf: “had ik nu maar”. Rianne knikt, ze begrijpt precies wat hij bedoelt, ze heeft dat ook wel eens gedacht.

Fouten maken?!

Kabouter Barabas vertelt verder. Veel mensen hebben geleerd naar dat stemmetje te luisteren, maar dan nog maken ze wel eens een fout. Dat komt, omdat je in je leven ook fouten hoort te maken. Nou, dat vindt Rianne wel raar. Papa en mama worden best wel boos als ze eens iets verkeerds doet!

Ze vraagt dan ook waarom dat is. “Nou”, vertelt de wijze kabouter verder, “van fouten leren we”. Daar moet Rianne ook even over nadenken. Het wordt wel erg ingewikkeld zo.

Ze denkt hardop: “Dus als je een fout hebt gemaakt, dan is het eigenlijk geen fout, maar juist iets goeds?” Ze moet lachen om haar eigen woorden. Ze neemt zich voor dat ze dat de volgende keer tegen papa en mama zal zeggen als ze iets verkeerds doet.

Kabouter Barabas moet nu ook lachen en zegt dat je dan wel moet leren van die fout, dan wordt het namelijk inderdaad iets goeds. Ja, dat is dan ook wel weer zo, dat begrijpt Rianne erg goed. Dus fouten maken bestaat eigenlijk niet. Grappig!

Naar huis

Het is al gauw weer tijd om naar huis te gaan. Kabouter Barabas geeft Rianne een sappige appel mee voor onderweg. Ze beloofd snel weer langs te komen en samen met de Elfen en andere dieren die op haar hebben gewacht, loopt ze weer terug.

Hoewel ze niet naar school is geweest, heeft ze toch les gehad. En het was wel een heel leuke wijze les! Ze neemt zich voor de volgende keer te vragen over de kleurtjes die ze soms om de mensen heen ziet.

Nawoord

Dit was het vierde verhaal van een langere reeks. Het eerste verhaal “Het geheim van het bos” is geschreven door de inmiddels overleden Hedwig Schaafsma en ik heb het stokje overgenomen. Ik vind het erg leuk om te doen en , net als Hedwig, kan ik hier mijn eigen kind-ervaringen in kwijt. De verhalen zijn bedoeld voor kleine en grote kinderen. Laat je hieronder een reactie achter? Dat zou ik erg fijn vinden. Alvast bedankt!