De weg terug naar thuis

In april 2017 verhuisde ik van Assen naar Balkbrug. Een heel avontuur en best spannend om de stad te verlaten waar ik ben opgegroeid en zo lang heb geleefd. Maar het was tijd en in het buitengebied van Balkbrug had ik een schitterende plek gevonden.

Omdat ik in Assen geboren ben, zou je denken dat het weg van huis is, maar dat is niet helemaal waar. De laatste jaren ben ik meer en meer in contact gekomen met mijn oorsprong, ook wel bron genoemd, en hoe verrassend… ik was teruggegaan naar een ouder thuis. Ik zal je erover vertellen.

Ergens ben ik altijd al wel bezig geweest met waar ik vandaan kom, met mijn oorsprong. In 2014 dacht ik dat ik een familieopstelling wilde en kwam ik via Facebook in Dordrecht uit bij een hele goede.

Sindsdien heb ik veel ervaring opgedaan met dit werk en veel geleerd over hoe familiebanden werken en waarom het belangrijk is om in harmonie te leven met je oorsprong, oftewel innerlijk vrede te sluiten met je verleden en je familie.

Mijn naam is verbonden met mijn oorsprong. Ik ben dan ook trots dat ik een “van Urk” ben. Sinds ik aan familieopstellingen deelneem is ook de relatie met mijn moeder beter geworden en is er al veel zachter geworden in mij. Ik ben een trotse van Urk en ik eer mijn vader en mijn moeder nu meer dan ooit.

Mijn vader was een geweldige man die me veel gaf en leerde en die mijn leven lichter maakte (ofschoon zijn overlijden zwaar viel) en mijn moeder zoek ik nog regelmatig op. Ik mis mijn vader nog soms, en dat doet dan pijn, maar ik draag hem in me, dichtbij. Ik herinner me het goede van hem, hoe hij me aan het lachen maakte, de muziek, de gezelligheid en de natuurbezoeken.

Het is een lange reis geweest, mijn leven tot nu toe, en het was niet altijd gemakkelijk voor me. Soms was er pijn of conflict, zelfs geweld, maar het was ook een rijk leven met veel waarde. Er is nog veel dat ik wil doen en ontdekken. Nee, ik zou voor geen goud een andere oorsprong (of een ander leven) kiezen. Dit is wie ik ben, met alles erop en eraan. Ik ben Tineke van Urk.

Ik ben niet de enige in mijn familie die bezig is met onze oorsprong. Een ver familielid hield zich er ook mee bezig, die heeft in 1994 zelfs een boek uitgegeven waarin alles bij elkaar gezet is. Ik ben (mede) vernoemd naar mijn overgrootmoeder Margaretha, wat betekend “Kind van het licht”, “Dochter van de zee” en “Parel”. Ik kan me daar natuurlijk wel in vinden. 😉

Mijn achternaam

Voor de oorsprong van namen moeten we wel een tijdje terug in de geschiedenis. Het was Keizer Napoleon  die op 18 augustus 1811 beval dat iedereen een achternaam moest dragen. Veel mensen hadden ook toen al een achternaam, maar nog geen van die namen waren officieel vastgelegd. Nu moest alles geregistreerd worden en dus moest iedereen een achternaam hebben. Wie er nog geen had, moest er snel een kiezen.

De achternaam ‘van Urk’ kwam al voor in 1680, maar veel informatie uit die tijd is verloren gegaan. Daarom begint mijn stamboek rond het jaar 1700. Mijn naam en die van mijn twee oudste dochters (Serena en Larissa) staan ook in in het boek. Mijn jongste dochter Tessa, een volwassen vrouw inmiddels, werd geboren na uitgave van het boek.

Het is een interessant boek, maar zoals alle stamboeken slechts een stukje van het verhaal. Ik ben trots op mijn dochters. Ze leven op hun eigen manier en dat doen ze heel goed. Net als ik hadden ze het ook niet altijd gemakkelijk. Ze zijn uit dezelfde familie ontstaan en natuurlijk hebben ze ook een deel van mijn lot meegekregen (met alles wat dat betekent), maar stuk voor stuk krachtige, zelfstandige, prachtige vrouwen, die goed bezig zijn om het leven te ontdekken en eraan bij te dragen.

Een bezoek aan het kerkhof

Terug naar mijn oorsprong. Ik verhuisde dus naar Balkbrug/ Oud Avereest en heb daar mijn wortels in de grond geplant. Ik was eens op het internet aan het bladeren, waar ik vervolgens meer puzzelstukjes over mijn oorsprong vond.

Het was dus niet zo lang na mijn verhuizing dat ik ontdekte het misschien wel helemaal niet toevallig was dat ik daar was terechtgekomen. Ik ontdekte dat drie van mijn voorouders vlak in de buurt waren begraven, op het kerkhof vlak naast het Reestkerkje, dat ongeveer 300 meter van mijn huis en praktijk ligt.

Natuurlijk ging ik al snel op onderzoek uit, op weg naar de begraafplaats. Veel graven daar zijn al zo oud en zo verweerd, dat ik de opschriften niet altijd meer kon lezen. Ik kon de naam ‘van Urk’ helaas niet vinden. Toch kwam ik er nog regelmatig terug, omdat ik nu eenmaal dagelijks met Yara (mijn Trouwe Tibetaanse Terier) wandelingen maak.

Eergisteren liep ik dus weer eens op het pad dat langs het kerkhof liep, en dit keer kreeg ik een ingeving. Ik dacht aan de man die bijna dagelijks het groen onderhoud. Toen ik hem zag en in zijn buurt was, sprak ik hem dus aan. Ja, hij herkende de naam, maar nee, hij wist ook zo gauw niet waar het graf lag.

Ik vertelde hem dat het over de periode 1865 tot 1934 ging en hij nodigde me uit om mee naar binnen te gaan in een klein gebouwtje. Daar opende hij een kast waarin zeer oude verweerde documenten lagen opgeslagen. Het voelde als een reis ver terug in de tijd.  Zo bijzonder! Na wat zoeken zagen we het staan: De graven van mijn voorouders waren in 2015 al geruimd. Wel een beetje teleurstellend, maar in elk geval weet ik het nu.

Terug naar mijn oorsprong

Uit mijn stamboek heb ik geleerd dat mijn oorspronkelijke familie (voorzover dat nog te achterhalen was) uit Kolderveen-Dinxsterveen komt (gemeente Meppel). De tak waaruit ik stam had geld, veel geld.

Er is verder geen informatie over wat er met het geld is gebeurt, maar eerlijkheidshalve zijn niet alle voorouders vermogend geweest. Er staat bijvoorbeeld ook geschreven dat een andere verre voorouder tot 4 keer toe is opgepakt voor landloperij (zwerven). Dat was verboden. Hij heeft steeds zijn straf uit moeten zitten in strafinrichting Veenhuizen (Dr). Een historie kent dus vele facetten tegelijk en wij gaan verder waar de voorgangers gestopt zijn,

De kerk van Kolderveen

In Kolderveen staat een prachtige kerk uit de vijftiende eeuw. Je kan hem bereiken via de prachtige, rustieke, 400 meter lange, Thijs van Urklaan (!). Een herinneringsbord in deze kerk is gewijd aan de nagedachtenis van Thijs van Urk die in 1890 op 17 jarige leeftijd overleed.

Vlak voor zijn dood, had hij zijn moeder opgedragen om een deel van zijn vermogen (de nalatenschap van zijn zeer jong gestorven vader) aan de kerk te schenken, voor hulp aan de armen en voor het onderhoud van het kerkgebouw.

Een opvallend verhaal, niet alleen om de schenking, maar ook omdat zowel vader als zoon jong overleden. In familieopstellingen kijken we met andere ogen naar dat soort gebeurtenissen en soms ontdekken we dan een stukje waarheid dat eerder gemist werd en begrijpen dan waarom een beweging nodig was en wat het probeerde te doen. Vraag Hans hiernaar, hij kan je precies uitleggen wat hiermee wordt bedoeld. Het is overigens fijn om te weten dat de meeste van Urken tegenwoordig een hoge leeftijd behalen.

Op zoek naar van Urk

Vandaag, op deze mooie zomerse dag in juni, maak ik me klaar om de kerk in Kolderveen te bezoeken. Ik heb de route ingesteld op mijn mobiel en ga op weg. Het is nog vroeg in de ochtend, maar het voelt al warm en mijn tocht brengt me door binnenweggetjes waar ik de tijd heb om voluit te genieten van de omgeving.

Het is maar een klein halfuurtje rijden en ruim op tijd vertelt mevrouw GPS me dat ik ben gearriveerd. Ik lach hardop, ik rijd immers nog midden op een plattelandsweggetje, geen kerk, of wat dan ook, te zien. Op gevoel sla ik maar eens linksaf, ook niet wetend waar ik heen moet.

Gelukkig zie ik na een kilometer een bordje die vertelt dat ik een begraafplaats nader. Daar is vast een kerk bij, zo mijmer ik en, inderdaad, sta ik al gauw voor de Thijs van Urklaan! Wauw, wat een imposante aanblik!

Nadat ik de auto heb geparkeerd, loop ik door de met beukenbomen omgeven lange laan richting de kerk. De zon schijnt haar stralen door de takken heen en af en toe zie ik een glimp van een strakblauwe lucht. Ik voel me een beetje gespannen, wat ik niet had verwacht. Het is alsof de tijd hier stil heeft gestaan.

De kerk komt al gauw in beeld en op de eromheen gelegen begraafplaats zie ik inderdaad meerdere stenen met de naam ‘van Urk’. Ik weet van de gedenksteen binnenin de kerk en na enig aarzelen leg ik mijn hand op de koude deurkruk van de kerk.

Ietwat teleurgesteld, merk ik dat de kerk gesloten is en er is ook niemand in de buurt aan wie ik een vraag zou kunnen stellen. Na nog wat rondgelopen te hebben, en uiteraard foto’s gemaakt te hebben, loop ik al met al tevreden de lange laan weer terug, op weg naar mijn auto, op weg naar huis, mijn thuis, mijn oorsprong. Geen reis waardevoller dan dat.

Het is een mooie dag en er zullen nog vele volgen, tot anderen het stokje overnemen en vanaf hier verder zullen gaan. Ondertussen heb ik wat nieuwe verhalen verzameld, over waar ik vandaan kom, en is het goed om een van Urk te zijn. De zon schijnt.

Foto-impressie