Een ervaring met buitenaards leven

Buitenaardse wezens, het klinkt ongelooflijk, als een fantasie. Het is een mogelijkheid die al decennialang aan ons trekt en velen speculeren erover. Er zijn mensen die claimen dat ze zijn ontvoerd in ruimteschepen, om daar allerlei medische en seksuele handelingen te ondergaan. Maar het is niet iets waar je snel mee naar buiten treedt, want wie wil er voor gek verklaard worden?

Zal ik mijn eigen verhaal vertellen? Ik heb er jarenlang over getwijfeld, of ik dat zal doen. Ja, af en toe in een persoonlijk gesprek met een die ook eenzelfde ervaring heeft misschien, maar verder dan dat wilde ik niet gaan. Ik sta toch met beide benen stevig op de grond en ben een praktische vrouw.

Zo ging het dus jaren en ik heb me goed kunnen inhouden, maar nu is dus tijd om mijn verhaal ook met jou te delen. Ik geef het je voor wat het waard is als een persoonlijke paranormale ervaring. Misschien helpt het jou om ook je ervaring openbaar te kunnen maken. Je reactie wordt hier op prijs gesteld.

Yara schrikt

Mijn verhaal speelt in april 2008. Ik loop die dag buiten met mijn hond Yara, een Tibetaanse Terriër, en we genieten van alles wat bij het voorjaar hoort. Heel onverwacht en plotseling duikt Yara laag naar de grond. Ze kijkt omhoog, draait zich om en rent vervolgens, hard trekkend aan de riem, zo snel als ze kan naar huis. Ze is haast niet meer te houden!

Ik begrijp er niets van. Ik weet van haar, dat als ze (vuurwerk)knallen hoort ze zo reageert en zo snel mogelijk terug wil, maar op die dag is het zonnig en rustig op straat, geen harde geluiden te horen. Toch is Yara duidelijk erg angstig geworden.

’s Avonds gaat Yara uit met mijn toenmalige partner en er is niets meer aan de hand. Het voorval verdwijnt naar de achtergrond.

Wat is er toch aan de hand?

De volgende ochtend in alle vroegte laat ik Yara weer uit. Al na een paar minuten herhaalt hetzelfde ritueel. Weer duikt Yara naar de grond, trekt aan de riem en ze wil meteen weer terug naar huis. Ik doe nog pogingen om haar weer mee te krijgen, ik wordt zelfs boos (wie, ik?), maar nee, ze wil gewoonweg niet meer luisteren en wil alleen maar snel terug naar huis.

Terwijl we met versnelde pas zo naar huis lopen, kijk ik omhoog en vraag me af waar Yara toch zo bang voor kan zijn. Ik zie alleen een blauwe lucht met wat wolken, en geen vliegtuig, straaljager of helikopter te zien of te horen. Wat is er toch aan de hand? Waarom wil ze niet met mij lopen?

Tussen de middag vraag ik aan mijn dochter of ze Yara wil uitlaten. Dat wil ze wel en alles gaat weer goed. Gelukkig maar en toch blijf ik het raar vinden.

Weer iets later zijn we buiten in de achtertuin. Yara ligt languit op het terras te slapen en als een donderslag bij een heldere hemel, schiet ze overeind en rent door de openstaande achterdeur het huis binnen. Ze gaat in de woonkamer voor het achterraam staan en blijft omhoogkijken. Haar hele lijf trilt. Ik ga achter haar staan en kijk ook omhoog. Ik zie niets.

Tegen de avond besluit ik een andere route met Yara te lopen. Eigenlijk tegen beter weten in, maar het is te proberen. En opnieuw hetzelfde liedje. Het valt me wel op dat ze dit rare gedrag alleen vertoont wanneer ik bij haar ben. Maar er zijn verder geen aanwijzingen. Het is nog een mysterie.

Onbehaaglijk

Inmiddels bekruipt me een onbehaaglijk gevoel. Er is iets niet pluis. Maar wat? Ja, ik ben een medium, maar op zo’n moment denk ik helemaal niet aan iets paranormaals en denk ik al helemaal niet aan buitenaards leven.

Wel weet ik, dat ik hulp moet zoeken. Ik ben zelf een dierentolk, maar wanneer het mijn eigen metgezel aangaat en ik kom er niet uit, dan zoek ik toch ook zelf iemand die er met wat meer afstand naar kan kijken. Dus dat deed ik hier ook.

Communiceren met dieren

Sonja kwam meteen in mijn gedachten op. Ze is al vaker als cursist bij me geweest, maar ik weet dat ze ook een hondenpension runt en dierentolk is.

Ik bel Sonja dus op en leg haar kort uit wat er is gebeurd, waarna ik haar vraag om te communiceren met Yara. Dat wil ze graag en we spreken af dat ze me snel laat weten wat eruit is gekomen.

Tegen beter weten in, ga ik die avond toch weer met Yara lopen, en voorspelbaar is het opnieuw geen succes. Inmiddels bekruipt me een naar gevoel, eentje waarvan ik niet weet waar het vandaan komt en het laat me niet meer los.

Als Sonja later die avond belt, ben ik op een verjaardagsfeest. Ik neem, tegen mijn eigen principes in, de telefoon toch aan, terwijl ik snel naar buiten ren en luister naar wat ze te vertellen heeft. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen.

Greys op oorlogspad

Sonja vertelt me over Greys, buitenaardse wezens die mij willen aanvallen. Ik denk eerst dat Sonja grappig wil zijn en schiet in de lach. Sonja gaat echter onverstoord door.

Het zijn Greys die vaak genoemd worden bij buitenaardse ontvoeringen. Ze hebben amandelvormige hoofden met 2 zwarte ogen, zonder pupillen, of oogleden. Ze zijn grijs van kleur (vandaar de naam).

Ik straal licht uit, legt Sonja uit, en ik kom licht brengen en daarom word ik geconfronteerd met de duisternis. Mijn licht is wat de Greys teniet willen doen. Ze willen me aanvallen, maar omdat mijn energielevel zo sterk is, proberen ze het via Yara. Yara is in mijn leven gekomen om me te beschermen.

Sonja belooft de volgende dag door middel van de jassentechniek (een healingsmethode) Yara te helpen, daarmee kan een ‘afspraak’ die ooit eens is gemaakt in een vorig leven teniet worden gedaan.

Aanvallen en beschermend wit licht

De volgende ochtend loop ik weer buiten met Yara. Op aanraden van Sonja, heb ik mezelf dit keer goed beschermd en ook gevisualiseerd dat Yara in het beschermende licht loopt.

We zijn nog maar net de bocht om en weer kijkt Yara angstig omhoog. Ik stem me af en stel me open en tot mijn grote schrik zie ik inderdaad een Grey! Als een donkere energievlek duikt hij aanvallend naar beneden en scheert over ons heen. Het was vergelijkbaar met hoe de dementors in de Harry Potter films aanvielen.

Het hart zit me in de keel! Het is dat ik het zelf zie, ik ben nu overtuigd. Eigenlijk wilde ik Sonja niet geloven. Ik wilde mijn ogen sluiten voor de waarheid, maar nu moest ik wel. We worden aangevallen door Greys. Het uitlaten met Yara lukt dit keer verder wel, maar de sfeer is niet ontspannen. Nu ben ik diegene die bang is.

Mijn beschermer: Yara

Later die dag ontvang ik gelukkig weer een bericht van Sonja. Ze heeft dan de beloofde afstandshealing aan Yara gegeven en weet daardoor te vertellen dat Yara bij me is gekomen om mij te beschermen. Dat is dus haar taak. (het bijzondere is dat de naam Yara ook letterlijk ‘beschermer’ betekent)

Na haar bericht neem ik de proef op de som. Ik pak de hondenriem en laat Yara opnieuw uit. Eerst voel ik me nog gespannen, maar als ik merk dat Yara weer als vanouds heerlijk ontspannen aan de graspollen snuffelt en zichtbaar aan het genieten is, dan ontspan ik weer. Dankjewel Sonja! Ik ben blij met je hulp.

Nog lang na deze ervaring, heb ik mezelf én Yara in een witte beschermende licht gezet wanneer we gaan wandelen. Inmiddels wat minder vaak, maar ik ben het blijven doen. Mijn allerliefste hond is inmiddels bijna 16 jaar… en oh, wat betekent ze veel voor me.

(Deze blog schreef ik in juni 2020, op 21 september 2021 is Yara overleden op de leeftijd van 16 jaar)

Meer lezen over Greys en buitenaards leven?

Als je meer wilt weten over Greys, bezoek dan de website van Niburu eens. Daar geven ze veel informatie over Greys.

Je kunt ook een verslag lezen van astronaut André Kuipers op zoek naar buitenaards leven.