Oude en nieuwe avonturen in Reestdal, Balkbrug

Gisteren begon de laatste maand dat ik in het buitengebied van Balkbrug woon. De laatste maand van 2018, is daarmee ook het einde van een periode, waarvan ik twee jaar terug had gehoopt dat hij heel lang zou duren. Wonen in het Reestdal (zoals dit gebied heet) is ronduit heerlijk en met recht staat dit bekend als een van de mooiste en meest idyllische plekjes van Nederland. Het is iets om even bij stil te staan en iets van mijn beleving met je te delen.

Als je op zoek bent naar rust, natuur en buitenactiviteiten, dan is het hier geweldig. Ik had hier de rest van mijn leven willen wonen en toch ga ik verhuizen, zelfs over de grens. In deze laatste maand van 2018 ga ik dus even terug naar wat mooie lessen en ervaringen. Mijn plek in Oud Avereest, Balkbrug, is goed voor me geweest. Uitdagingen en lessen die me veel hebben gebracht en die ik met me meeneem. Binnenkort zal ik dan klaar zijn voor die nieuwe stap, maar voor nu denk ik nog even terug aan alles wat ik hier leerde. Ga je met me mee?

Geniet eerst even mee, van het prachtige Reestdal

Appelmoes uit eigen tuin

Mijn verbinding met natuur is hier veel sterker geworden. De wisselende jaargetijden ervaar ik nu heel anders en de sterrenhemel is hier geweldig! Buiten de steden is het vaak veel donkerder en dus zie je hier veel meer boven je. Het viel me meteen op, dat de sterren hier zo veel duidelijker zichtbaar zijn dan in een stad. Prachtig! Het herinnert me aan de grootsheid van wat er allemaal om me heen is.

In mijn grote tuin staan verschillende fruitbomen, waaronder de appel, kers en pruim. Het afgelopen jaar hadden we van alle bomen een zeer goede oogst, wat zorgde dat ik voor het eerst in mijn leven appelmoes uit eigen tuin heb gemaakt. Dat is genieten! Heerlijk!

Ontmoetingen met hertjes

Ook lopen hier nog vrije dieren rond. Bijna dagelijks zie ik hier in de omgeving reeën rondlopen, van veraf en zeer dichtbij. Daar wordt ik erg blij van en dan wil ik dat ook met iedereen om me heen delen (misschien soms wat meer dan die omgeving lief is, haha).

Genieten van Ooievaars

Datzelfde heb ik met ooievaars. Dit gebied staat bekend om de vele ooievaars die hier wonen. Er wordt hier ook veel gedaan om de ooievaars welkom te laten zijn. Veel daken hebben een plek voor een ooievaarsnest, en er staan ook alom nestpalen. Op een korte wandeling met Yara kan je dus gerust een stuk of 12 ooievaars zien zitten. Ik weet de plaats van veel ooievaarsnesten in de buurt en heb ook flink wat jonge ooievaars zien uitvliegen.

Natuurlijk geeft zoveel natuur om je heen je ook veel bijzondere momenten. Een ervan overkwam me afgelopen zomer. Ik lag lekker in de tuin te zonnen, toen een ongewoon geluid mijn aandacht trok. Ik deed mijn ogen open, draaide mijn hoofd naar opzij en daar zag ik een paar grote ooievaarspoten, heel dichtbij!  Wat een schrik. Zo’n vogel is dan wel erg groot, als hij zo direct naast je hoofd staat!

Natuurlijk heb ik ook een paar prachtige ooievaarsveren gevonden. De betekenis van ooievaarsveren kon ik gelukkig helemaal plaatsen. Ik wist inmiddels al dat ik ging verhuizen, en dat er flinke veranderingen aan kwamen. Maar natuurlijk was het leuk om op deze wijze nog wat bevestiging tegen te komen.

Ouwe ogenpikkers…

De jonge boer die dit huis verhuurd, is trouwens helemaal niet zo blij met de ooievaars. Zijn familie heeft een boerenbedrijf waarin ze melkkoeien houden, maar ook veel loonwerk doen voor andere boeren in de regio. Hij komt in zijn werk dus veel ooievaars tegen en weet meer van hun gedrag en de last die ze voor boeren veroorzaken.

Zijn verhaal ging over dat ooievaars roofdieren zijn die bovenop konijntjes landen en dan de ogen uitpikken, zodat ze weerloos zijn voordat ze de dieren opeten. Het zijn geen verhalen voor de fijngevoelige ziel, en je hoort erin de berustende relatie met leven en dood van een veehouder. Van mijn kant was ik helemaal verbouwereerd, toen ik het hoorde, maar sindsdien roept Hans joviaal (als hij ooievaars tegenkomt of over hen spreekt): “Ouwe ogenpikkers!”. Het blijft een bijzonder kind, zal ik maar zeggen…

Zo doen we dat hier!

Over de mensen hier gesproken… Toen we kort na de verhuizing een open dag organiseerden, bleek dat een goede zet te zijn. Het bleek een oud gebruik dat mensen die hier in de streek komen wonen de buurt uitnodigen. Het bleek zelfs gebruikelijk dat we ergens gestopt waren met uitnodigingen in de bus doen, aangezien verderop dezelfde weg een andere groep was die elkaar bezocht op dit soort momenten.

Toen we de mensen uit de buurt mochten ontvangen, werd Hans in een van de eerste uitwisselingen aangesproken op dat hij meer moest groeten. Blijkbaar was hij gezien, terwijl hijzelf degene over het hoofd zag, en had dus niet steeds aan de verwachting voldaan. “Zo doen we het hier!”, was het goedwillende advies dat hem in de groep verwelkomde.

Het was ook opgevallen dat hij een witte broek droeg (een oude trainingsbroek die vuil mocht worden tijdens de verhuizing) en kreeg daar vragen over.

Je begrijpt misschien dat sinds de open dag “Zo doen we dat hier” een gevleugeld begrip is geworden. Hans en ik hadden er veel plezier in om dat op allerlei momenten tegen elkaar te zeggen. En natuurlijk veinsden we dan schaamte als we even te laat waren ( “laat … het maar niet zien” ) of “mopperden” plaatsvervangende schande (knipogend) als iemand anders niet teruggroette. “Zeker niet van hier”, zeiden we dan naar elkaar, want nu waren wijzelf natuurlijk deel van de streekbewoners.

Al met al was het dus gezellig om erbij te horen en mee te doen, soms met een lichte knipoog. Het is best vrolijk hier en we hebben plezier gehad met het dialect (Hans spreekt het niet, maar kan er wel mee stuntelen). “Goa mor e’m zittn” is er zo eentje. Het zijn aardige mensen om ons heen.

Groeten deden we natuurlijk sowieso al wel.

Schrikken van een vos

Naast ooievaars en (de altijd sierlijke) hertjes, vind je hier ook allerlei kleine dieren, zoals eekhoorntjes, hazen, konijnen, fazanten en ja, ook een prachtige vos. Ook de vos bracht een opwindend moment. Het gebeurde een paar weken terug, toen ik met mijn hond Yara op pad was, dat onverwacht een vos mijn pad kruiste. Hij bleef op een meter of 3 afstand staan, keek me even aan, en liep vervolgens weer door.

Wauw, wat een geweldige ervaring was dat! Oké, ik voelde me natuurlijk ook wat angstig toen hij me aankeek, want ik had geen idee hoe een wilde vos zich zou gedragen, maar het was ook een unieke ervaring en een verhaal voor mijn memoires (zouden die er ooit komen?).

Verdriet en afscheid horen er ook bij

Een minder leuke ervaring was, dat ik voor het eerst in mijn leven een dier heb doodgereden. Ik ging op weg naar het gezondheidscentrum in Dedemsvaart en ik zag terwijl ik net bij huis wegreed, een dode poes liggen aan de kant van de weg. Wat verdrietig! Ik nam me voor, dat als ik weer thuis zou zijn, hier werk van te maken.

Na het bezoek aan de arts reed ik het terrein van het gezondheidscentrum af en zag links van me een prachtige bruine eekhoorn. Ik reed nog geen 30 km/uur, maar terwijl ik voor het dier remde, voelde ik dat ik er al overheen reed. Ik barstte in huilen uit, want niet alleen was het artsonderzoek behoorlijk pijnlijk geweest en ontlaadde dat zich in de schrik, ik had deze arme eekhoorn een lang leven gegund.

De opeenstapeling van een dood poesje, een pijnlijke onderzoek en de eekhoorn was even teveel geworden. Ik voel me vaak erg verdrietig en boos worden als ik een dood dier op, of langs de weg zie liggen. Natuurlijk zijn ze zo weerloos tegen menselijke machines. Ik wil eigenlijk alleen maar voor ze zorgen en van ze genieten.

Brrrr… wat een kou!

Voor mijn verhuizing naar Balkbrug, 2 jaar geleden, was ik eigenlijk alleen huizen gewend die goed geïsoleerd waren, en dus warm.  Stadse Assenaar die ik was, had ik nog nooit een vrijstaande nauwelijks geïsoleerde boerderij meegemaakt. Ik wist zelfs niet dat het nog bestond.

De woning waar ik (nu nog) in woon, is dus een volstrekt nieuwe ervaring voor me en ik was eigenlijk niet bereid om continue de kachel voluit aan te hebben. Dus hier wonen was deels dik ingepakt naar bed gaan en op jacht naar tochtige plekken om dicht te stoppen met kit en kranten.

De eigenaar van het pand was het al opgevallen dat de dakpannen in dit stuk nooit wit bleven als het sneeuwde. Ja, als je in de dak-ruimte op de achterkant van je dakpannen uitkijkt en het plafond van de benedenverdieping bestaat alleen uit hout-, of gipsplaten, dan kan je zoiets verwachten. Zonde natuurlijk, dat zo’n dak niet gebruikt kan worden als opslag, of slaapruimte, maar dat is de gebruikelijke bouwstijl in dit soort oude panden. Ik kende dat eigenlijk niet.

Een open dak zonder isolatie betekent dus dat je het dak aan het verwarmen bent wanneer je stookt. Dat sneeuw meteen smelt op het dak, is dus geen goed teken. Hadden we onvoldoende rekening mee gehouden bij het kiezen voor deze plek. Gelukkig heeft de eigenaar inmiddels enige isolatie aangebracht, maar de combinatie van enkel glas, een nauwelijks geïsoleerd dak en de vele gaten en gleuven (die in direct verband met buiten staan) geeft in een koud milieu een goed recept voor hoge stookkosten en een weinig duurzame leefwijze.

De kachel stoken doen we dus ook voor de vogels buiten en de muizen (zie verder) die in de winter de dakruimte bewonen. En zo kwam het dat ik in de winter van 2017 zelfs een paar keer met kleren aan in bed heb gelegen, omdat het zo bar koud was en de slaapkamer niet warm gestookt kon worden (ook nog kleine oude radiatoren).

Gelukkig kwam de huiseigenaar met een nieuwe houtkachel, en een vriend en de ouders van Hans leverden een hoop gratis hout, zodat tenminste de woonkamer aangenaam warm werd. En ach, dit soort verhalen heeft ook wel weer wat. Dicht bij natuur betekent in de winter dat je ook dan de ervaring van natuur krijgt.

Muizen zijn best gezellig?

Iets waar ik erg aan heb moeten wennen, is het feit dat als het kouder wordt ook de muizen op pad gaan naar warmte. En ja, zelfs met slechte isolatie is een oude boerderij, naast landerijen, een gewild object voor veldmuizen in de winter. Ik hoor dus vaak muizen trippelen en knabbelen boven mijn hoofd en zodra de eerste herfst naderde en het kouder en natter werd, hoorde ik op de bovenverdieping geritsel.

Onze boerderij bestaat dus alleen uit een benedenverdieping, met een lege en voor muizen volstrekt open zolder erboven, en een dun plafond waar je als mens net op kan lopen. Ik werd kriebelig van dat getrippel boven me, want zo’n muis zal maar door je woonkamer gaan lopen. En ja, dat hadden ze zelf ook bedacht.

Hans zegt dat het best gezellig is, die muizen, en blijft er rustig onder, maar voor mij was het anders.  Het begon in de antieke keuken. In de onderste kastjes vond ik muizenkeutels en er was geknaagd aan de etiketten van de schoonmaakmiddelen. Bah!

Op een avond, toen ik thuis alleen was (of toch niet?), hoorde ik weer wat geritsel in de keuken. Behoedzaam liep ik erheen en daar liep een muis zomaar op het aanrecht! Aaarrgghh… Dood maken is voor mij geen optie, dus al mijn moed verzamelend dreef ik de muis naar een hoek van het aanrecht en barricadeerde die hoek met een dienblad en snijplanken.

Goed, maar wat nu? Ik appte mijn buurman, tevens de boer die mijn huurbaas is en gelukkig was hij thuis. Binnen een minuut stond hij in mijn keuken en aanschouwde lachend de situatie en mijn reactie erop. Hij bedacht zich niet, en pakte een pollepel van goede kwaliteit (Hans zijn trots) uit de houder en met één klap sloeg hij de muis dood.

Dat was nu net niet mijn bedoeling geweest. Hij pakte de muis vervolgens bij zijn staart en gooide hem op de grond met de mededeling “Een lekker maaltje voor de kat”. Mijn kat, een vrij schuw dier, was in geen velden of wegen te zien en weet volgens mij niet eens wat een muis is. En ikzelf zou het niet kunnen aanzien dat mijn kat die muis zou verorberen. Dat ging dus niet gebeuren!

Ik vroeg mijn buurman of hij de muis naar buiten wilde brengen. En dus ging de achterdeur open en verdween de muis in de tuin. (De dag erna heb ik hem begraven).

Een heldin op sokken met ongeplande huisgenoten

De dag na de muis-ervaring, kocht ik gelijk een muisvriendelijke muizenval. Dat zijn vallen waarbij de muizen worden gelokt met lekkere hapjes om vervolgens niet meer weg te kunnen. De deur kan wel open, maar niet meer dicht. Natuurlijk vind ik dat ook zielig voor het dier en is het stressvol voor een muis om daarin terecht te komen, dus zeer regelmatig ging ik kijken of er een muis in de val zat.

De volgende avond was het al raak. Er zat een muis in de val en, waar ik anders hard voor zou zijn weggelopen, was het vrijlaten van deze muis nu belangrijker dan mijn eigen angst. Ik pakte de muizenval dus op, hield hem zoveel mogelijk van me vandaan en liep naar buiten. Elke cel in mijn lijf was gespannen.

Een eind van het huis vandaan hurkte ik op de grond en probeerde gespannen de deksel los te krijgen. Natuurlijk bleef de deksel nog klemmen ook! Uiteindelijk ging hij open en de muis schoot in het donker weg. Van spanning en opluchting huilde ik dikke tranen, maar wat een overwinning voor mezelf! Nu maar hopen dat de familie van de muis niet naar hem zou gaan zoeken (in mijn huis)!

Inmiddels is het een jaar verder en ben ik rustiger wat muizen betreft. Vooral als ik in bed lig, hoor ik ze boven me scharrelen. In de keuken heb ik ze (nog) niet gezien, maar ik weet ook dat er diverse vallen zijn aangebracht door de huiseigenaar. Zelf gun ik ze inmiddels een warmere plek in mijn huis, althans in de dakruimte, en zo leven we op gepaste afstand met elkaar samen.

Zing een liedje voor mij, melkfabriek…

In één van de eerste dagen dat ik hier in het bos mijn hond Yara uitliet, hoorde ik in de verte een hele ouderwetse fluit. Het bleek de fluit van een melkfabriek te zijn, die nog steeds 3 keer per dag, op vaste tijden, van zich laat horen. Het geluid bracht me even terug in de tijd en dat ontroerde me. Een vreemde gewaarwording, aangezien ik dit nog niet eerder in mijn leven meegemaakte.

Midwinterhoorn, een streekfenomeen

Over geluiden gesproken: Afgelopen winter liep ik met Yara in de vrieskou in het bos aan de overkant. Plots hoorde ik het geluid van midwinterhoornen. De hoornblazers leken elkaar te beantwoorden. Wauw! Ik had mijn ouders wel eens erover horen vertellen, maar zelf had ik dit nog nooit gehoord! Het lijken de alpen wel.

Eenmaal thuis zocht ik meteen op het internet waar het evenement was. Het bleek maar 300 meter van mijn huis en dat was dus wel heel erg vlakbij. Op 16 december ga ik ze weer horen. Je bent dan hier welkom!

Een operatie op de aanrecht

In een buitengebied gaan dingen anders dan in een stad. Dat merkte ik ook toen ik ergens in april 2018 met mijn hond Yara naar een dierenarts ging. Ik had een grote bult gevonden bijna in haar oor en dat bleek een tumor te zijn. De dierenarts wilde dus opereren en onderzoeken doen en al met al kwam er een fors bedrag voorbij waarbij we het nog niet eens hadden over behandelen met chemo (als het kwaadaardig zou zijn).

Toen ik dat aan mijn buren en huisbaas vertelde, kreeg ik van hen een telefoonnummer van een andere dierenarts en naar het bleek voor een 6de van de prijs. Ik besloot haar eerst eens te bellen en daarna te bezoeken.

Het bleek een zeer vriendelijke en kundige vrouw te zijn en een afspraak werd gauw gemaakt. Haar praktijk was een echte dierenplek omringd door bos, maar niet de steriele omgeving die we inmiddels van ziekenhuizen gewend zijn. Ik bracht Yara die dag naar haar huis/praktijk, diep in het bos. Na Yara een dikke knuffel te hebben gegeven en gezegd te hebben dat ik haar later weer zal gaan  halen, ging ik naar huis.

Op de afgesproken tijd reed ik weer terug naar de dierenarts en liep achterom naar de praktijkruimte. Ik keek door het glas van de achterdeur naar binnen en tot mijn grote verbazing zag ik dat mijn hond gewoon werd geopereerd op het aanrecht. Ze gebaarde me binnen te komen en al gauw was ze klaar.

Yara bleek erg diep in de narcose gegaan te zijn en haar man had tijdens de operatie de oren van Yara gemasseerd om te zorgen dat ze erbij bleef. Uiteindelijk heeft Yara een half jaar nodig gehad om weer helemaal de oude te worden, want op haar leeftijd (toen bijna 13 jaar) is een operatie niet niks. Maar gelukkig gaat het nu goed met haar en hopen we nog een tijd van (en met) onze Yara te mogen genieten!

Nu op weg naar nieuw avontuur

Deze korte verhaaltjes zijn maar een kleine greep uit alle gebeurtenissen die voor mij erg bijzonder waren. Ik ben er mezelf tegengekomen en heb ontdekt dat ik meer kan en durf dan ik had gedacht. Leven heeft zo zijn manieren om je daarbij te helpen. Ik ben dus benieuwd naar mijn nieuwe avontuur.

Ook in Ringe, slechts 44 kilometer van waar ik nu zit, ga ik wonen in een buitengebied. Dit keer is het huis goed geïsoleerd en is de enorme dakruimte goed leefbaar gemaakt en in gebruik. 🙂 Het riviertje de Reest, die hier in Oud Avereest aan de overkant stroomt, maakt plaats voor een andere rivier, de Vecht, en ook daar heb ik vele uurtjes beloofd aan mijn hond. Het is een mooie plek met nog meer grond en weer landerijen en natuur om de hoek en achter. We gaan er zeker weer een mooi avontuur hebben.

Natuurlijk verwacht ik ook jou daar! We blijven doen wat we deden, maar voegen er ook nieuwe dingen aan toe. Nieuwe reeksen zullen bijvoorbeeld ook hele weekenden met overnachting en verzorging omvatten. We hebben daarvoor nu voorzieningen en hebben al ervaren hoe fijn het kan zijn om samen met een kleine groep tijd en ervaringen te delen.

Voor nu kan je inschrijven voor de nieuwsbrief onderaan deze pagina, zodat we je op de hoogte houden van al het nieuwe en al het mooie. En wanneer je komt zullen we je warm ontvangen en hopen op jouw bijdrage in Warm Aanbevolen. Wat voor lessen zal Ringe brengen? Ik zal het graag (en dit keer met wat meer zelfvertrouwen en durf) gaan ontdekken.

Hoe het verder gaat? Daarover zal ik je nog uitgebreid informeren… als je dat wilt, natuurlijk. Tot gauw!