Vier poten, vier wielen en flink wat emoties

Veel mensen kennen momenten waarin emoties hen overnemen, momenten waarop ze niet langer bewust handelen maar instinctief en dwangmatig. In die momenten reageert je lichaam zo sterk, dat je weinig andere keuze hebt dan de emotie naar buiten te brengen, een golf van verdriet, bevriezen van angst, ontploffen van boosheid, momenten zonder bewuste controle waarin je slechts nog dwangmatig en instinctief handelt. Verschillende mensen kunnen verschillende reacties hebben, of emoties voelen, maar we voelen ze allemaal.

Je kan bijvoorbeeld:

• in huilen uitbarsten
• schudden of trillen met je lichaam
• (nerveus) lachen of giechelen
• ‘onzin’ uitkramen of dingen eruit gooien waar je later spijt over hebt
• vluchten of wegrennen
•  bevriezen
• ’emotieloos’ worden, jezelf opzij zetten, en kordaat handelen en anderen dirigeren

Meestal zijn dat soort reacties niet helemaal vrij gekozen, maar eerder een ingeroest patroon dat je al op een heel jonge leeftijd hebt geleerd en wat toen voor je werkte in dit soort situaties. Soms kom je er later achter dat de reacties helemaal niet meer voor je werken en dat je gewoon niet in staat bent om beter te reageren. En als dat een veel voorkomende omstandigheid is, dan is hulp zoeken doorgaans een goede optie. Emoties kunnen zowel verbinden als verbindingen beschadigen en blokkeren, dus voor ons mensen is het belangrijk hoe we ons ermee verhouden en hoe we reageren.

Eigen ervaring met emoties

Het was September 2015 . Ik maakte een zeer nare situatie mee. Ik overreed namelijk geheel buiten mijn schuld een hond met mijn auto. Normaal gesproken overzie ik situaties goed, en weet wat er moet gebeuren, maar in deze situatie reageerde ik geheel overstuur en erg geschrokken. Alles in mij reageerde ongecontroleerd. Ik kon mezelf nauwelijks nog beheersen.

Dit moment duurde maar kort, maar het gekke was dat ik me op dat moment geheel bewust was van wat zich afspeelde. Dat zorgde misschien toch ook wel voor dat ik mezelf redelijk snel weer onder controle kreeg. Dit betekent niet dat ik geen emoties meer voelde, integendeel, maar ik kon wel weer adequaat en bewust beslissen en handelen. De emotie bleef nog lang na-ebben.

Hoe een hond onder mijn auto kwam

Ik was net vertrokken naar het station, op weg naar Hans, en reed met de auto nog geen 30 kilometer per uur in mijn woonwijk. Plots reageerde de auto raar en ik dacht in de eerste instantie dat ik een lekke band had. Toen ik in mijn achteruitkijkspiegel keek om te zien of er een auto achter me reed zag ik een hond (type Staffordshire Bull Terrier of kortweg Engelse Stafford) kronkelend op de weg liggen. Geen lekke band dus, en een dier in pijn door mijn auto.

Als in een flits was ik 30 jaar terug in tijd. Ik had toen pas mijn rijbewijs, en het was laat op de avond. Het regende en onweerde, en dat voelde beangstigend voor me met die bliksemschichten om me heen als in een spookfilm of zo.
In die staat voelde ik opeens dat ik over een harde bult heen reed, en ik stopte. Het bleek een poes, die duidelijk al een tijd dood was (ze voelde hard en koud aan). Een afschuwelijke ervaring vond ik het.

Dus nu stapte ik uit en zag deze krachtige hond kronkelen van pijn op de weg. Ik rende erheen, net als een man die achter me reed. Ook andere mensen kwamen toegesneld. Ik voelde me super schuldig natuurlijk, zo zielig voor zo’n hond, en ik werd slechts een beetje gerustgesteld toen ook anderen beaamden dat ik er niets aan kon doen omdat de hond onverwacht uit de bosjes op straat was gerend (dat had iemand gezien).

Emoties en schrik over een hond in nood

Heel mijn lichaam begon te trillen, en op dat moment stond ik erg wankel op de benen. De man die achter me had gereden hield me dus even vast om te voorkomen dat ik zou vallen. Ik werd lijkbleek, en de tranen sprongen in mijn ogen (nu nog steeds als ik aan het ongeval denk). Ik kon eerst alleen nog maar sorry stamelen, terwijl ik mijn handen voor mijn gezicht had.
Allerlei gedachten gingen er door me heen. Mijn lijf bevroor toen, en wist even niet wat te doen.

Iedereen was zo lief voor mij! De man die achter me reed bleek eerder op een ambulance te hebben gewerkt en hij wist hoe te handelen. Hij legde de hond in de berm, op het zachte gras, en gaf de omstanders opdracht om voor een hondenriem te zorgen en de dierenambulance te bellen.

Ook ik knielde neer bij de hond, en voelde een wonderbaarlijke rust over me komen. Ik begon tegen haar te praten, en bood haar mijn verontschuldigingen aan (ik weet dat het niet mijn schuld was, maar voelde me toch schuldig) en alhoewel ik deze hond niet kende, begon ik haar aan te raken en zachtjes te aaien.

Zij keek me aan, met mooie lieve bruine ogen alsof ze me wilde zeggen dat het mijn schuld niet was. Ze begon zowaar te kwispelen. Iedereen was daarover verbaasd, en als reactie daarop moest ik weer huilen. Waarom? Ik weet het niet precies.

Gelukkig kwam de jonge eigenaresse van de hond ook snel erbij. Ze was op zoek naar haar hond en de twee pups die weer eens waren ontsnapt. Ook zij bood haar verontschuldigingen aan, zoals ook ik had gedaan. Nadat ik haar mijn telefoonnummer heb gegeven, ging ze met de hond en de man naar de dierenarts.

Een paar uur later belde ze me op. Volgens de dierenarts heeft de dikke spiermassa van de hond haar het leven gered. Je moet weten dat ik een redelijke grote, zware auto heb. Het lichaam is zwaar gekneusd, maar ze gaat het redden. Opluchting en dankbaarheid welde toen in me op, een intense emotie die bijna niet te omschrijven is. De hond zou weer herstellen, een enorme opluchting.

De bazin van de hond liet me overigens weten dat ze nu een groot hek om de tuin laat plaatsen. Beter laat dan nooit, natuurlijk.

Verandering in mezelf

Zelf heb ik ook een hond (lees hier het verhaal van Yara) waar ik heel veel van houd, maar eigenlijk voel ik voor honden eerder angst dan warmte. Primair ben ik een kattenliefhebster en het verdriet om Shiva, mijn schildpadpoes die me onlangs heeft verlaten, zit nog hoog.

Tijdens het schrijven van dit artikel, terwijl ik een afbeelding zocht en via websites meer leerde over dit soort honden, besefte ik opeens dat ik geen angst meer voel voor honden, dat mijn houding van binnen volstrekt is veranderd. Het omslagmoment zal ongetwijfeld zijn, toen ik neerknielde bij deze wildvreemde hond met pijn en toen ze mij volledig liet begaan en zelfs kwispelde. Natuurlijk zullen niet alle honden zo reageren, maar dit was voor mij een fijn moment dat me geopend heeft.

Inmiddels zijn we weer een dag verder, en heeft de bazin van de hond (Roxy) me een filmpje gestuurd, waarop duidelijk te zien is dat ze alweer kan lopen en het goed gaat. De eigenaresse had gelijk toen ze zei dat Roxy een engel op haar schouder had! Ik ben er in elk geval blij om. Wat een kanjer is ze!

Haar lieve warme ogen zullen me nog lang bijblijven.

Communiceren met dieren? Ja, dat heb ik gedaan, vlak nadat ik haar overreed. Het heeft me zoveel rust gebracht. Wil je dat ook (online) leren? Klik dan hier.