Dit verhaal gaat over hoe een puppie al groots kan zijn. Het is het verhaal van onze Tibettaanse Terrier Yara, een oude wijze die als hond vermomd naar ons toe kwam. Vanaf haar geboorte, tot zelfs na haar dood, bleef ze groot, groter, groots! Het was een flink avontuur met een rode draad.
Op 1 augustus 2005 werd ze geboren. Puppy Yara was een Tibetaanse Terrier. Dat ras staat bekend als vriendelijk, speels en levendig. Ze blijven lang jong.
Zoals zoveel puppies kreeg ze al snel erna een nieuw thuis. Nog maar acht weken na haar geboorte was het al tijd voor afscheid en een nieuwe ontmoeting. Yara werd geadopteerd door ons gezin en wat waren we blij met haar.
Je hebt al eerder kunnen lezen dat ik mezelf niet zie als een hondenmens. Ik trek van nature meer naar katten. Dat maakt het zo bijzonder dat opeens een puppie, genaamd Yara, deel van ons gezin werd. Daarover schreef ik in Yara, mijn grote liefde.
Yara was een blonde Tibetaanse Terriër van ongeveer 40 centimeter hoog. In onze ogen niet klein , maar ook niet echt groot, een middelgrote hond. Yara zelf dacht daar heel anders over en stond onbevreesd in het leven.
Yara als puber
Als je een puppy in huis krijgt dan komt dat met flink wat werk. Puppies zijn nog niet gewend aan het leven met mensen en je mag ze van alles nog leren. Net als mensenkinderen moeten ze de regels van het gezin leren kennen en waar ze iets mogen doen.
Leren luisteren is natuurlijk ook belangrijk. Leren om instructies te volgen en te stoppen als je aangeeft dat iets niet mag. Dat is voor hun eigen veiligheid, maar ook om het samenleven wat rustiger en prettiger te maken.
Honden volgen normaal graag. Zo niet onze Yara. Die hield van mensen, maar was niet echt een volger.
Hoe we ons best ook deden, Yara bleef ons uitdagen en kwam niet wanneer ze moest komen. Yara had niet echt zin in luisteren. Ze was een vrije hond, die haar vrijheid niet zomaar opgaf.
Samen naar het Asserbos
Toen Yara nog maar een paar maanden oud was, gingen we samen met mijn vader, naar het Asserbos in Assen. Een uitje naar een bos is fijn voor een hond en ook wij houden van natuur.
Yara genoot volop van de herfstbladeren. Het was fantastisch voor haar om erin te duiken en rollen. Wij genoten van haar speelsheid en plezier.
Laat in de middag besloten we dat het genoeg was en wilden weer teruggaan naar huis. Het was koud en nattig en we riepen Yara om te komen. Yara liep op dat moment vrij rond. Kom, Yara. Kom hier!
Yara had nog geen zin om terug te gaan. Het spelen was nog veel te leuk en als pup had ze eindeloos energie. Wat we ook deden, hoe we ook probeerden, ze kwam niet.
Het heeft zeker een uur geduurd tot we haar weer te pakken kregen. Yara had veel plezier in ons spelletje. Stiekem hadden ook wij wel een beetje plezier, maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik wilde haar leren om te volgen, niet om ons te leiden.
Ik ben niet klein!
In de tijd dat dit speelde was ikzelf nog niet actief als dierentolk, dus toen ik kort na dit moment een dierentolk sprak, vroeg ik haar of ze wilde afstemmen op onze Yara.
Ik had toen nog niet bedacht dat ik dat zelf ook had gekund. Het was nog voordat ik zelf een cursus over communiceren met dieren zou geven.
De dierentolk stemde af op Yara en begon opeens hard hard te lachen. Ze vertelde me dat Yara aangaf dat we haar als een klein hondje behandelden. Zolang we dat bleven doen, was ze niet van plan te luisteren.
Het klopte ook dat we dat deden. Yara was een prachtige pup, die leek op een bolletje wol. Voor ons was ze een kleintje en we spraken haar aan met liefkozende verkleinwoordjes. Een beetje zoals veel mensen naar een baby of peuter praten.
Yara gaf naar de dierentolk aan dat ze wijs was en dat die wijsheid niet paste in haar kleine lijfje. In haar eigen beleving was ze een grote hond.
Ik weet nog dat ik deze dierentolk vol ongeloof aankeek. Ik twijfelde of ze dit nu meende, of niet. Kon ik haar geloven? Mijn eerste reactie was nog wat sceptisch. Natuurlijk luisterde ik ook en sinds die dag zijn we Yara anders gaan benaderen.
We complimenteerden Yara vanaf dat moment met haar ‘groot’ zijn. Als iemand op straat zei: “Wat een schattig hondje”, dan riepen wij in koor “HOND”.
Werkelijk waar, haar gedrag veranderde vrijwel meteen! Het deed haar goed dat we haar als groot zagen. Ze ‘groeide’ ervan! Sindsdien kon ik met haar lezen en schrijven en reageerde ze op wat ik aangaf en vroeg.
De rest van haar leven zijn we haar zo blijven benaderen. Ze was niet ons meisje, maar onze grote meid! Voordat ze kwam wist ik niet dat ze mijn grote liefde zou worden, zo lief, zo trouw, tot in haar laatste ademtocht.
Onvermijdelijk afscheid
Helaas komt aan elk aardse leven een einde. We hebben lang van Yara genoten, van mijn allerliefste bijzondere grootse hond.
Yara begon last van tumoren te krijgen en werd steeds zieker. Door tumoren in haar kaak en keel kreeg moeite met ademen en eten en dat bracht ons bij een onmogelijk te dragen besluit.
Zo’n afscheid is pijnlijk en het komt altijd te vroeg. We hielden van haar en zij hield van ons, zowel van mij, als van Hans. Ze had Hans meteen geadopteerd toen hij in 2014 in mijn leven kwam, en sindsdien waren ze dikke vrienden.
Toen kwam het moment waarop het steeds moeilijker voor haar werd om nog te eten en ademen. De tumor bleek kwaadaardig en ze zou sowieso nog maar kort tijd hebben. We besloten dat we haar die laatste dagen konden besparen en volgden het artsadvies.
Normaal gesproken sliep ze ‘s nachts op haar mat in onze slaapkamer. Haar laatste nacht sliep ze samen met onze kat in de woonkamer.
Amora heeft op die manier afscheid kunnen nemen van Yara. Het is als de laatste nacht van mijn toenmalige oude schildpadpoes Shiva in 2014. Toen was het Yara die over Shiva waakte. Zo ontroerend en bijzonder!
Op 21 september 2021 is Yara ingeslapen en overleden. Wij waren tot haar laatste adem bij haar en het afscheid deed ons zeer.
Op 21 september 2021 kwam de arts bij ons langs en sliep Yara in. Diezelfde middag brachten we haar naar het dierencrematorium in Stadskanaal.
Tekens van boven
Toen we terugreden van het creamatorium, Hans achter het stuur, ik verdrietig ernaast, zou het verhaal nog niet eindigen.
Hans was stil en ik zat erg verdrietig te zijn. Mijn allerliefste grote hond was er niet meer. Het was nog erg onwerkelijk. Samen hadden we zoveel meegemaakt.
Op een gegeven moment wees Hans naar een auto. Hij was aan het inhalen en op de achterruit van een auto voor ons stond de tekst “Yara Mae”.
Yara is een naam die niet zoveel gebruikt wordt, zeker niet op een auto! Ik zocht het meteen op. Wat schetst mijn verbazing: Mae betekent: GROOTS! Door mijn tranen heen komt een vlaag van vreugde en een lach.
Wat een bijzondere hond is het ook. Dit is te gek voor woorden. Yara laat ons nog even weten dat ze ook na haar dood er nog is. Zelfs na haar dood bleef ze groots! Ik liet mijn tranen de vrije loop.
Geen hond meer
Het is stil in huis. Er is geen hond meer om mee te gaan lopen, de structuur is weg. Het is voelbaar leeg in huis. Dat is echt wennen.
Gelukkig zijn onze katten Amora en Bobby er nog, om me nog wat te troosten en op hun manier gezelschap te geven.
Een dag later kan ik de resten van Yara, de as, alweer ophalen. We hebben daarvoor een mooie houten urn gekozen die met haar naam gegraveerd zal worden.
Het cremeren kost meer dan ik had verwacht. Het tarief hangt af van het omvang van de hond. Klein, middel en groot hebben hun eigen prijs. Als ik op de factuur kijk zie ik ook daar dat Yara een GROTE hond was!
Ze blijft me ook maar glimlachen geven die door de tranen heenbarsten. Het is precies de erkenning die ze als pup al vroeg. Yara is een grote hond en dat zal ze altijd zijn. Ze is zo groot en wijs, dat ze mij zelfs nog helpt in het verwerken van haar afscheid.
Echt bijzonder!
Momenten van afscheid vallen me erg zwaar, dat is niet anders, maar ik ben blij met haar aanwezigheid en het leven dat ze met ons deelde.
Het zou ook meer dan een jaar duren voor ik mezelf weer hoorde vragen: Zullen we weer een hond nemen?
Misschien ben ik toch een beetje een hondenmens. In elk geval voor mijn hond!
Geef een reactie