Yara, mijn enige, trouwste, allerliefste en laatste hondenvriend

Heb ik je al eens verteld hoeveel ik van poezen hou? Ik hoef er maar een te zien, vooral zo’n klein hummeltje dat in je hand past, en ik smelt compleet weg. Mijn dochters en ik zijn echte poezenmensen en regelmatig hoor ik mezelf zeggen dat ik niet van honden hou en geen hond (meer) wil. Hoe komt het dan toch dat ik zo ontzettend veel van mijn prachtige hond Yara houdt en zo kan genieten van haar speelsheid? Yara is een blonde Tibetaanse Terriër, en kwam op een heel bijzondere wijze in mijn leven. Dit is haar verhaal.

Ik ben opgegroeid met katten. Vroeger thuis, toen ik nog bij mijn ouders woonde, hadden we twee rode katers. Beiden hebben een lang en goed leven gehad. Ook nadat ik het huis uitging, had ik een kat als huisdier. Ik heb al eerder het verhaal van Shiva beschreven, het meest bijzondere huisdier dat ik ooit heb gehad en ze had al een heel leven achter de rug voordat we elkaar vonden. Ik voel me nog steeds verdrietig als ik aan haar vertrek denk. Ze overleed in 2015 en was toen al erg oud.

Zoals ik al zei, ben ik vooral een “kattenmens”. Ik hoef maar ergens een katje te zien en ik raak helemaal vertederd. Katten komen ook vaak naar me toe en dan hoor ik de baasjes regelmatig zeggen “Dat doet hij anders nooit!”. Er is dus duidelijk een bondje tussen katten en mij. Echt iets om van te genieten. Ik smelt voor kittens.

Vroeger was ik bang voor honden. Dat veranderde eigenlijk pas toen ik per ongeluk over een hond heen reed. Ik was echter heel verbaasd over mezelf, die keer toen ik voor Yara koos.

Een klein hoopje hond in een vensterbank

Het was op een zondag in de late middag, eind september 2005. Ik zat met mijn kinderen en mijn toenmalige partner in de woonkamer toen ik zomaar uit het niets de magische woorden “Zullen we een hond nemen?” uitsprak. Ik had er niet over nagedacht, de woorden waren er voordat ik er erg in had.

Meteen was het hele gezin in rep en roer. Mijn 3 dochters hadden weleens gevraagd om een hond, maar met een moeder die niet van honden houdt was dat al gauw een gesloten onderwerp … dachten ze. En dacht ik ook! Nadat ik de woorden had uitgesproken, was ik misschien wel nog verbaasder dan de kinderen. Wat had ik gezegd? Een hond in huis halen? Jee, en ik houd helemaal niet van honden! Ik wil ook helemaal geen hond!

Ik probeerde mijn woorden terug te nemen, maar te laat. Mijn middelste dochter zat al op het internet en ging meteen zoeken op marktplaats. In die tijd was het nog helemaal niet zo vanzelfsprekend voor me dat je op marktplaats ook dieren kon vinden, maar al gauw liet mijn dochter me een foto zien van een puppy van 8 weken oud, de laatste puppy uit het nest.

Op de foto stond een klein wit hondje, zittend tussen bloempotten op een vensterbank. “Wie zet er nu een hondje in een vensterbank tussen bloempotten op de foto?”, dacht ik. Maar goed, het was zo en we waren verkocht.

Kon ik er nog onderuit komen?

Ik belde naar het opgegeven telefoonnummer en een man nam op. Hij vertelde me dat de puppy er nog was en dus maakten we een afspraak voor de dinsdag erna. Nadat ik de telefoon had neergelegd, besefte ik dat ik dan al andere een afspraak had, dus ik belde meteen weer terug. “Geen probleem”, zei de man, “we konden ook nu meteen wel komen.” Je kunt je voorstellen dat de kinderen stonden te juichen en ik eigenlijk geen keuze had dan snel in de auto stappen.

Ik probeerde het natuurlijk nog wel en verzon allerlei praktische excuses, zoals geen hondenriem, etensbakje en hondenvoer in huis hebben, maar de man had alles wat wij niet hadden en we konden het zo mee krijgen. Ik kon er dus niet meer onderuit. We aten nog snel een boterham en stapten in de auto op weg naar het westen van het land.

Onvoorbereid

Het was de tijd voordat ik een navigatiesysteem had, dus misten we een afslag en wist ik ook even niet meer precies waar ik heen moest. Ik parkeerde de auto bij een benzinestation, langs de kant van de weg, en belde de man. Hij wist precies waar we waren en kwam naar ons toe rijden. Hij had alvast de puppy mee genomen. Het hele gezin sloot dit kleine hondje meteen in het hart. Ze leek net een klein bolletje wol.

Ik besefte opeens dat ik niet eens wist of het een reu (mannetje) of teefje (vrouwtje) was. Ik had me totaal niet voorbereid of bedacht of ik liever een mannetje of een vrouwtje wilde of welk ras de beste eigenschappen voor me hadden. Normaal zou ik nooit zo onvoorbereid een keuze hebben gemaakt. Ik wist nog niets van Tibetaanse Terriers. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Ik snapte er niets meer van. Het ging allemaal zo snel.

De man nodige ons uit om mee te rijden naar zijn huis, voor een kop koffie, maar omdat we nog een eind terug moesten rijden en het inmiddels ‘kinderbedtijd’ was, besloten we om meteen terug te rijden naar het noorden.

En we noemen haar …

Natuurlijk moesten we dit schattige hondje een naam geven. Al gauw werden we (lees: de kinderen) het erover eens: Boomer, naar de gelijknamige televisieserie, want ze leek erg veel op een boomertje. Maar zo apart: telkens als ik haar Boomer noemde, voelde het niet als haar juiste naam.

Na een paar dagen werd ik ‘s-ochtends wakker en wist ik het. Ze heet Yara. Ik had nog nooit eerder van die naam gehoord, maar dat was haar naam. Inmiddels zou ik zeggen, dat het me werd ingegeven, maar toen wist ik dat nog niet. Er was gelukkig niet veel tegenspraak in het gezin, dus sindsdien heet ze Yara.

Later leerde ik, dat de naam Yara ‘beschermer’ betekent. Ze doet dus haar naam eer aan 😉

De liefste hond van de hele wereld

Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt. Verdriet en blijdschap wisselden elkaar af. En telkens is Yara bij me om me te troosten en op te vrolijken wanneer ik verdrietig ben. Een trouwere metgezel dan Yara kan ik me ook niet voorstellen. Zelfs onze karakters komen grotendeels overeen. Ze begrijpt ontzettend veel woorden en je kan me dus ook regelmatig horen zeggen: Ik kan met haar lezen en schrijven.

Een wijze hond, Yara, en ontzettend trouw.

Zo Tineke, zo Yara

Misschien nog een leuke anekdote: Terriërs staan erom bekend te blaffen als er iemand komt, dus ook Yara. We roepen dan standaard ‘negeren’, en zodra Yara dan voelt dat het goed is, komt ze aandacht vragen. Uiteraard had ik ook Hans verteld dat ik een hond heb. Toen ze elkaar voor de eerste keer zouden ontmoetten heb ik hem gewaarschuwd voor haar luide blaffen. Ik vertelde dat ze bij binnenkomst normaal erg hard blaft, maar dat dat niet lang duurt en dat hij haar dus gewoon even moet negeren.

Ach, je raad het misschien al… Zodra ik samen met Hans voor de eerste keer over de drempel stapte, begroette Yara hem alsof ze hem jaren niet had gezien. Dus nee, ze blafte helemaal niet, hahaha en vanaf deze eerste dag volgt ze Hans overal waar hij maar gaat en loopt ze mij soms zelfs straal voorbij om eerst naar hem te gaan. 

Yara en andere huisdieren

Een kenmerk van een Tibetaanse Terriër is dat ze echt een familiehond zijn, maar ook dat ze goed kunnen omgaan met andere huisdieren. Jaren terug hadden we een konijntje. Als deze los liep in de achtertuin, dan waren Yara en het konijntje vaak samen aan het spelen. Vrolijk renden ze achter elkaar aan.

Sinds eind 2015 woont ook Amora hier, een roodwit wat angstig poesje ( geb. 30-7-2014) uit het asiel. Dit gaat prima samen. Als het etenstijd is, gaan ze demonstratief voor mij naast elkaar zitten en blijven me aanstaren totdat ik toegeef.

Speels als een Yara

Een andere kenmerk is, dat ze speels blijven als een pup. Dat zit er nog wel in, al merken we ook wel dat de jaren gaan tellen. Yara rent nog als geen ander, maar ze heeft er nu iets sneller genoeg van en laat dan merken dat ze moe wordt. Het is best wennen dat het minder wordt, en ik doe mijn best om nu nog alleen volop van haar te genieten en de toekomst nog even te vergeten.

Ouderdom komt met gebreken, dat geldt voor mensen, maar ook voor dieren. Yara is geboren op 1 augustus 2005. Ze heeft al een jaar of vier hooikoorts en bijbehorende medicatie, en sinds kort weet ik dat ze aan beide ogen staar heeft en het vermoeden is aanwezig dat ze in het beginstadium van dementie zit. Ze ademt zwaarder, heeft 3 grote bulten (goedaardig) en krijgt hier en daar zwarte vlekjes op haar blanke huid. Ze wordt dus oud, hoe graag ik het ook anders zou willen.

Ik vertel haar regelmatig hoeveel ik van haar houd en dat ze de liefste en mooiste hond is van de hele wereld. De gedachte haar te verliezen valt me erg zwaar. Ik weet dat die dag eraan komt … en zoals het nu voelt zal ze mijn enige en laatste hond blijven. Maar weten doe ik het niet, want soms komen mijn huisdieren weer terug in een nieuwe vorm. Vandaag geniet ik in elk geval van haar aanwezigheid. Ze ligt nu heerlijk tegen me aan en ik omarm haar met al de liefde die ik in me voel. Vandaag nog even niet, lieve Yara. Vandaag ben je nog bij me. Vandaag nog niet…

Update: Op dinsdag 3 april ’18 ontdekte ik op haar oorschelp een bult, zo groot als een stuiter. Meteen de dierenarts gebeld en twee uur later konden we al terecht. Het blijkt een tumor te zijn. Op 18 april zal deze operatief worden verwijdert en uiteraard wordt het onderzocht of het goed-of kwaadaardig is.

Update: Het blijkt kwaadaardig te zijn. Yara is flink achteruit gegaan na de operatie. Het liefst blijft ze in en om het huis, echt uitlaten is er haast niet meer bij. Ze lijkt geen pijn te hebben.

Ze heeft echter teveel narcose gehad tijdens de operatie en heeft een half jaar nodig gehad om weer de oude te worden. We maken weer heerlijke lange wandelingen.

Update: Eind februari 2019. Yara is loops geworden, de dag erna naar de trimsalon en sindsdien is ze lusteloos. Eet weinig, heeft geen zin meer in lange wandelingen en ze heeft gebraakt. Ik maak me grote zorgen. Ze is nu 13.7 jaar.

Update: Vandaag (1-8-2019) is Yara 14 jaar. Haar wereldje wordt kleiner. Ze ziet slecht en haar gehoor gaat hard achteruit. Haar lijf wordt strammer, zelden gaan we nog een eind lopen. We genieten nog steeds van haar!

Update: Eind 2019. Yara heeft inderdaad artrose. Ze eet en drinkt goed en ze is nog steeds de allermooiste en liefste hond van de hele wereld 🙂

Update: 1 augustus 2020. Vandaag is Yara 15 jaar! Sinds een paar dagen loopt ze erg moeilijk, hinkt af en toe.  We ontdekken het gemak van een grote tuin, want echt uitgaan is er niet meer bij. Alleen in de ochtend nog een minuut of 10 wandelen. Eten en drinken gaat gewoon door.

Update: 1 augustus 2021. Sinds september afgelopen jaar woont hier nog een kat, die is ‘aan komen lopen’ , en ook Yara heeft deze kat geaccepteerd. Iedereen is welkom. Ondanks haar artrose en andere ouderdomskwalen gaat het goed met haar!

Update: 23 augustus 2021. Net terug van de dierenarts. Yara heeft óf een ontsteking, óf een tumor in haar bekkie. We doen eerst een poging dit te genezen met antibiotica. Narcose is even geen optie en ook werd er gesproken over euthanasie. Nog even niet. 

Update: 14 september 2021. Het blijkt inmiddels een flinke kwaadaardige tumor te zijn. Met de medicatie die ze al had voor de artrose en hooikoorts stoppen en nu wat tabletten meegekregen die de groei van de tumor moeten remmen en tevens is het pijnstilling. Haar laatste levensweken zijn ingegaan.

Update: Vandaag 21 september om 11.25 uur heeft Yara d.m.v. euthanasie het aardse leven verlaten. We zijn intens verdrietig en danken haar voor al wat ze bracht! Tot ziens.